Vraag het de coach: hoe stop ik met smoesjes verzinnen?

Hoi Coach,

Ik zit in mijn eerste jaar en speel in het voetbalteam van mijn hogeschool. Ik ben dol op voetbal maar de laatste tijd ben ik mijn motivatie een beetje kwijt. Ik was vice-aanvoerder van mijn middelbareschoolteam maar sinds ik ben gaan studeren staat er vaak van alles in de weg. Ik heb onlangs al twee ochtendtrainingen gemist: de eerste keer had ik daar een goede reden voor (ik moest een hele nacht stampen voor een examen) en de tweede keer... nou ja, omdat we de avond ervoor waren gaan stappen. Ik heb ook een krachttraining gemist. Ik heb mijn coach toen verteld dat ik ziek was maar in werkelijkheid was het omdat ik ruzie had gehad met mijn vriend. Ik hou nog steeds van voetbal en als ik eenmaal op het veld sta dan telt niets anders meer. Maar ik voel me nu zo schuldig dat ik mijn gezicht niet meer durf te vertonen. Hoe kom ik hier uit? Of moet ik gewoon opgeven?

Alibi Was Overduidelijk Lame
voetbalspeler, 19 jaar

Weet je wat, AWOL? Ik had het als eerstejaars ook moeilijk.

Ik kom uit een grote, hechte familie en ik was de eerste die een diploma kon halen. Mijn grootmoeder moest na de tweede klas middelbare school van school af vanwege de rassensegregatie. Mijn moeder had meerdere baantjes om haar studie te financieren, tot ze zwanger werd en haar niet studie niet kon afmaken. Iedereen keek dus naar mij. Ik was hun hoop. De druk. Stond. Erop.

Maar het was ook een heel warm nest. Mijn familie steunde me in alles en gaf me sterke waarden mee. Ik moest er hard aan trekken, maar ik wist ook dat ik op hen kon rekenen.

Je hebt iets om op terug te vallen AWOL. Je was vice-aanvoerder van je middelbareschoolteam, dus je weet wat hard werken is, wat moed is. Je weet ook dat wanneer je je bij een team aansluit je je aan de gedragscode van dat team moet houden en dat je dat serieus moet nemen. Daarom moet je jezelf een paar moeilijke vragen stellen, zoals: 'Wie ben ik als persoon?' en 'Wat is voor mij absoluut noodzakelijk?'

Kijk, ik snap het wel. Ik had vroeger ook wel eens zin om de hele nacht door te zakken. Maar ik leerde al snel dat dat een gevaarlijke koers was. Eén die ik liever niet wilde volgen omdat ik wist dat ik een geweldige kans had om voor mijn hogeschool uit te komen als basketballer.

Ik kon mezelf motiveren om naar training te gaan en alles te geven wat ik had, elke dag opnieuw, om redenen die groter waren dan mezelf: mijn familie die me steunde en in me geloofde en alle mensen die hebben gevochten, én zijn gestorven, voor mijn recht om te studeren en op hoog niveau te sporten. Ik heb het aan hun te danken dat ik zover ben gekomen en alles wat ik doe, doe ik nog steeds ter ere van hen. Zij zijn de reden waarom ik niets als vanzelfsprekend beschouw.

Jouw leugen vertelt me dat je je eigen situatie waarschijnlijk als vanzelfsprekend beschouwt. Je denkt misschien dat het maar een leugentje om bestwil was maar het maakt deel uit van een groter probleem. Hier is nog een vraag die je jezelf kunt stellen: "Welke normen en waarden geven richting aan mijn leven?" Met andere woorden: leg een paar grenzen vast waar je niet overheen wil gaan. Zoals: niet liegen, geen training meer missen en ook niet opgeven, want dat lost het probleem niet op. Dan verstop je je alleen maar voor de wereld.

Ik heb deze normen en waarden van huis uit meegekregen en Pat Summitt, mijn coach bij Tennessee, heeft ze versterkt. Liegen tolereerde ze niet en er ontging haar niets. Ze zorgde ervoor dat we allemaal wel beter wisten. Dat soort verantwoordelijkheidsgevoel is echt essentieel.

Dat weerhield me er altijd van om hele nachten door te halen, maar ook ik heb de nodige problemen gehad. Ik had enorm veel heimwee. Ik miste mijn familie. Ik miste de zondagen dat de hele familie bij mijn grootmoeder op bezoek kwam en we samen aten, kaart speelden en een hoop lachten. Mijn eenzaamheid bracht een hoop onverwerkt verdriet over mijn vader naar boven.

Mijn vader was de grote afwezige in mijn leven. En toen ik in mijn eentje ging studeren, kwamen al die gevoelens van afwijzing en verlating die ik als kind had gevoeld weer helemaal terug. Ik begon superhard te trainen om die gevoelens op afstand te houden. Ik kreeg al snel een overbelastingsblessure in mijn voet en kon niet meer trainen. Toen brak ik een bot in mijn voet. Toen kreeg ik hartproblemen.

Het was een hele donkere tijd.

Gelukkig had ik mijn coach. Dankzij haar ben ik bij een sportpsycholoog terecht gekomen die me leerde hoe ik door alle problemen heen kon laveren. Ik leerde dat we allemaal impulsen hebben die ons in verschillende richtingen trekken, soms positief en soms negatief. Maar door te oefenen leren we kiezen welke richting we op willen. We kunnen ervoor kiezen om een positieve houding te hebben en hard te werken.

Ik denk dat een sportpsycholoog voor jou ook een uitkomst kan zijn, omdat ik me afvraag of jouw situatie, ver weg van je familie, ook bepaalde problemen oproept waar je je misschien voor verstopt.

Iets weerhoudt je ervan om weer te gaan voetballen. Je bent het jezelf verschuldigd om uit te zoeken wat dit is. Zodra je dit hebt uitgezocht, kun je weer van jezelf gaan houden en in alles wat je doet alles geven wat je hebt.

Ik heb het gevoel dat je er diep in je hart dankbaar voor bent dat je kan studeren en in het voetbalteam zit. Luister daarom naar die stem en laat je erdoor leiden.

Coach Fargas