Ada presteerde op topniveau toen haar carrière abrupt tot stilstand kwam. Ada was op haar 15e begonnen aan haar profvoetbalcarrière. Ze werd topscorer en elke keer dat ze scoorde, rende ze met gespreide armen op haar teamgenoten af alsof ze vloog, glimlachend van oor tot oor. Terwijl de jaren verstreken, nam Ada's carrière een grote vlucht.

Maar op een dag tijdens een training knapte er iets in Ada's been. Van het ene op het andere moment kon ze niet meer lopen en de pijn was ondraaglijk. Toen ze uiteindelijk weer in staat was om te trainen, ontdekte ze dat ze ook nog een stressfractuur in haar been had. Bijna twee jaar lang kon Ada niet voetballen. Haar lichaam had tijd nodig om te genezen, maar het verplichte afwachten brak haar regelmatig op. Ze vroeg zich af of ze ooit nog zou kunnen spelen.

Na lang wachten waren Ada's benen weer sterk genoeg om te rennen, en toen ze opnieuw begon met trainen, voelde ze zich als een kind dat voor het eerst verliefd werd op voetbal. Ada gelooft dat haar hernieuwde passie voor haar sport best eens zou kunnen helpen om nog meer records te breken, aangezien ze niets liever wil dan alles uit zichzelf halen. Ze kan niet wachten om het veld op te gaan voor haar vierde wereldkampioenschap.