Koçlardan Tavsiyeler: "Takım Arkadaşlarım Beni Aralarına Almıyor, Bununla Nasıl Başa Çıkabilirim?"

Sevgili Koç,

"Beyzbol takımındayım ama takımın parçası gibi hissetmiyorum. Takımdaki tek Asyalı oyuncuyum. Takım arkadaşlarım beyaz ve takıma sayı getirmedikçe beni aralarına almıyorlar. Maçlara giderken otobüste tek başıma oturuyorum. Kendi aralarında şakalar yapıyor, grup sohbetleri kuruyor ve hafta sonu beraber vakit geçiriyorlar. Ben bunların hiçbirine dahil değilim. Antrenman sırasında kulak misafiri olduğum için biliyorum. Bazen de oldukça duyarsız şakalar yapıyorlar. Bunlar doğrudan bana yöneltilmese de kırıcı oluyor. Bu durum, öz güvenimi ve performansımı kötü etkiliyor. Takıma dahil edilmek ve beraber şampiyonluğu kazanmak istiyorum (bunu yapabileceğimize inancım tam!) ama hoş karşılanmadığım için ne yapacağımı bilmiyorum.

İstenmeyen Takım Arkadaşı
17 yaşında, beyzbol oyuncusu

Öte yandan, bağ kurmanın değerini gerçekten anlıyorsak bir takıma dahil olmanın sorumluluk gerektirdiğinin ve soyunma odasının kutsal bir alan olduğunun da farkına varmalıyız. Dışarıda ne olursa olsun takım arkadaşlarımızla soyunma odasında buluştuğumuzda birbirimize karşı dürüst ve açık olabiliriz. Farklı insanlar bu güven ilişkisi sayesinde beraber çalışabiliyor. Bu son derece güçlü ve takım sporlarına özel bir durum. Takımın henüz bunun farkına varmadığı için çok üzgünüm. Ancak bunun mümkün olduğunu bilmeni isterim. Deneyimlerime güven.

Ben New Hampshire'lı beyaz bir kadınım. Takımımdaki sporcuların neredeyse hepsi siyahi. Toplumumuzda siyahi veya Asyalı olmanın nasıl bir şey olduğunu biliyor gibi davranamam.

Ancak bu, kapsayıcılığın benim için her zaman en önemli öncelik olmasının en büyük sebeplerinden biri. Irksal adaletsizlikle karşı karşıya kalan kadınlara koçluk yaptığım için böyle konuşmalar yapmak işimin bir parçası ve dürüst olmam gerekirse bu her zaman kolay olmuyor. Her sezon başı takımıma bunları hatırlatıyor ve bir sporcumun dışlandığına şahit olursam her zaman bu konuda harekete geçiyorum.

Bir örnek vereyim: Colin Kaepernick, NFL maçı öncesi milli marş okunurken diz çöktüğünde Princeton'da koçluk yapıyordum. Takımımın nasıl tepki vereceğine karar vermem gerektiğinde, herkesin fikirlerini dikkate almam gerektiğini biliyordum.

Onlara şunu söyledim: "Bir takımın parçası olduğunuzda iki şey yapmanız gerekir. Saygılı bir biçimde konuşmalı ve herkesi dikkatle dinlemelisiniz." Sonra takım halinde düşünce ve duygularımızdan konuştuk. Herkes konuşmaya "ben" diye başladı, "ben böyle hissediyorum" veya "ben böyle bir şey yaşadım" gibi. Kimse dışarıda kalmadı. Teker teker konuştuk ve birbirimizi dinledik.

Bir sonraki oyunda takımın neredeyse yarısı diz çöktü. Burada önemli olan, görüşlerimiz farklı da olsa aramızda bir bağ olmasıydı. Ördüğümüz duvarları yıkarak hepimiz zor bir konuşmanın parçası olduk. Nereden geldiğimizin farkındaydık ancak farklılıklarımızın bizi bölmesine izin vermedik. Bu gibi zorlu konuşmalar bir takımı ayırmaz, daha da yakınlaştırır. Buna birçok kez şahit oldum. Keşke seninle daha fazla hikaye paylaşabilseydim ama soyunma odasında konuşulan, soyunma odasında kalır; kural budur.

Soruna geri dönersek, senin de zorlu bir konuşma yapman gerekiyor. Ancak bu konuşmayı senin başlatmanı beklemiyorum. 17 yaşında birinin bunu yapması adil olmaz. Irkı yüzünden dışlanan birinden sorunu düzeltmesini istemek de doğru değil.

Koçlarından yardım istemelisin. Onlar bu gibi durumlarda seni desteklemek için var. Cesaretini toplayarak ilk adımı atmalı, durumu ve nasıl hissettiğini koçlarına açıklamalısın. İyi koçların varsa durumu öğrendikleri gibi harekete geçeceklerdir. Takımımdan bir oyuncu dışlansaydı ben buna hemen müdahale etmek isterdim.

Koçlarının gerekeni yapmadığı bir senaryoyla da karşılaşabilirsin. Bu durumda, şunu lütfen unutma: Farklılıklarını kutlayan, oyuncuların birbirini sevip birbirine güvendiği takımlar da var. Eninde sonunda senin de bu takımlardan birine katılacağına inancım tam. Bunu hak ediyorsun.

Koç Banghart