Alle posities bij basketbal uitgelegd

Zelfs nu het spel steeds meer zonder posities wordt gespeeld, "moet je wel een point guard hebben", zegt Mitchell.

De point guard, ook wel bekend als de nummer 1, is eigenlijk de quarterback van de verdediging van een basketbalteam. Point guards dribbelen de bal over het veld naar voren wanneer hun team gaat aanvallen. Dat betekent dat zij het spel bepalen en de bal bij bijna iedere actie aanraken.

Deze acties kunnen worden doorgegeven aan de point guard door de coaches op de bank of ze beginnen ter plekke zelf acties. Zodra het spel begint, spelen point guards de bal over naar hun teamgenoten.

"Point guards hebben visie op het veld nodig, het vermogen om de bal over te spelen en een hoog basketbal-IQ", zegt Howard. "Visie op het veld" is het vermogen om het veld te analyseren om te weten waar de bal heen moet worden gespeeld, net zoals de quarterback bij American football op het veld zoekt naar spelers die vrij staan.

Weten waar spelers gaan staan en wat ze gaan doen — dat is "basketbal-IQ." Omdat point guards dit allemaal moeten doen, zegt Howard, ''moeten ze duidelijk communiceren. De point guard is de coach op het veld. En als de point guard de verdediging niet onder controle heeft en geen visie heeft op waar spelers vrij staan, dan zal je team niet erg succesvol zijn."

(Gerelateerd: De posities in voetbal uitgelegd)

De shooting guard, oftewel nummer 2, is meestal de "beste scoorder op het veld", zegt Mitchell. "Als je een coach bent en je een actie bedenkt, ga je ervan uit dat deze speler sowieso 3 punten gaat scoren. Ik ga een actie voor ze bedenken."

Shooting guards schieten meestal van buiten de 3-puntslijn op de ring, of ze nemen jumpshots binnen de 3-puntslijn, maar buiten de key, het gebied tussen de overtredingenlijn en de basket.

Nu de posities steeds meer in elkaar overlopen en alle spelers beter leren scoren, hebben teams niet altijd een traditionele shooting guard op het veld staan, "omdat ze [spelers] leren om op iedere plek [en positie] te kunnen spelen]", zegt Mitchell.

In het verleden, zelfs toen posities eenduidiger waren, was het verschil tussen een shooting guard en een small forward (of nummer 3) niet zo duidelijk. Beide spelers spelen meestal aan de buitenkant van de verdediging, dicht bij de middenlijn aan beide zijden van de point guard en spelen de bal over het veld naar voren. Daarom worden zowel de shooting guard als de small forward 'vleugelspelers' genoemd.

Het enige verschil volgens Howard is dat small forwards "overal tussendoor kunnen spelen om bij de basket te komen." Een shooting guard neemt misschien een jumpshot, maar de small forward gaat meestal verder richting de basket voor een lay-up of een vergelijkbaar schot.

"[Small forwards] zijn atletisch. Ze zijn de spelers die zich keer op keer door de verdediging heen vechten en ze zijn één van de sterkste verdedigers tegen de beste scoorder van de tegenstander", voegt Howard toe.

De small forward is een veelzijdige speler, zegt Mitchell, "omdat ze een beetje van alles doen." De nummer 3 scoort, blijft doorgaan, maakt lay-ups, enz.

De power forward en middenvelder zijn onderdeel van de voorlinie die dichter bij de basket spelen (of ze nu verdedigen of aanvallen) dan de point guard en vleugelspelers. Ze worden soms 'de groten' genoemd, omdat deze spelers meestal lang zijn, waardoor ze schoten van de tegenstander kunnen wegmeppen en rebounds kunnen vangen om te kunnen scoren.

Het grote verschil tussen een power forward en een middenvelder, vertelt Howard, is dat power forwards (ook wel nummers 4 genoemd) over het algemeen beter zijn in balbeheersing en schoten op langere afstanden.

"[Power forwards] hebben het vermogen om de bal buiten de blokken en baanlijnen te spelen, en coaches van tegenwoordig vinden dat ze in staat moeten zijn een hoog aantal [3-punters] te scoren", zegt Howard.

Een tegenstander die een power forward verdedigt, kan niet zomaar rond de basket blijven hangen. Als een power forward verder van de ring weggaat, kunnen ze vaak jumpshots maken. Dit haalt verdedigers weg van de geverfde ruimte tussen de baanlijnen, zegt Howard, zodat er meer ruimte is voor small forwards om ertussendoor te glippen voor lay-ups of zodat de middenvelder de bal kan vangen en snel bij de basket kan zijn.

Power forwards moeten de bal ook goed kunnen overspelen, zegt Mitchell. Wanneer een team een rebound maakt als verdediging, ging de bal vroeger altijd naar de point guard om daarna in de aanval te gaan. Maar veel power forwards hebben nu de rol van een 'point guard' gekregen, waarbij ze de bal overspelen na een rebound van de verdediging om een aanval van hun team te beginnen.

Omdat power forwards zoveel verantwoordelijkheden hebben — van ver weg en dichtbij schieten, de bal overspelen, rebounds maken en kansen creëren voor andere spelers — is moed volgens Mitchell één van de belangrijkste kenmerken van een geweldige nummer 4. De houding van een power forward is "ik ga alles doen wat nodig is om mijn team succesvol te maken", zegt ze.

Middenvelders, of de nummers 5, staan meestal het dichtst bij de basket. Ze maken aanvallende en verdedigende acties langs de randen van het veld, omdat zij vaak, maar niet altijd, de langste speler op het veld zijn. En beide coaches zeggen dat zij vroeger niet bekendstonden als sterke jumpshooters.

Dat hoefden ze niet te zijn: bij de oorspronkelijke manier van spelen, zo vertelt Howard, stonden middenvelders met hun rug naar de basket. De bal werd via de binnenkant naar hen gespeeld en de speler "verdedigde op diens plek", dat betekent dat zij met hun rug naar de basket een verdediger omzeilden, voordat zij de bal overspeelden of een schot op het doel maakten.

Ze probeerden dicht bij de basket een schot te maken door "acties op de plek" te maken, te wenden en draaien onderaan de geverfde baan. De lengte van een middenvelder maakt deze acties op de plek effectiever: als zij zich omdraaien om een korte jumpshot te maken, creëert hun lichaamslengte meer afstand van de verdediger, waardoor ze minder snel geblokt worden.

En als de actie hen dichter bij de basket brengt, wordt de bal minder snel afgepakt door andere 'groten' wanneer ze met een lay-up eindigen — en dan zijn ze al dichter bij de ring voor een eventuele rebound.

Deze middenvelders zijn "malers", zegt Mitchell.

"[Misschien] kunnen ze niet buiten de vrijworplijn scoren, maar ze kunnen 10 rebounds in een wedstrijd pakken", zegt Mitchell over traditionele middenvelders. "Je moet ze [op een positie] zetten waar ze lay-ups kunnen scoren."

Nu spelers vaardiger zijn en de posities veranderen, zijn middenvelders in staat tot meer dan ooit, en daar worden ze ook toe aangemoedigd, zegt Howard. Veel middenvelders blijven nu niet meer dicht bij de basket, maar gaan buiten de 3-puntslijn en schieten op langere afstand, iets wat in het verleden niet verwacht werd.

Ze worden ook gestimuleerd om meer dribbelvaardigheden te gebruiken, zegt hij: "In het verleden zou je de bal naar binnen gooien en dan speelde de middenvelder binnen de blokken verder [op de vloer geverfd onderaan de geverfde key]. Nu maken ze de vloer breder, ze gaan buiten de 3-puntslijn en ze kunnen de dribbel van zich afvechten", en richting de basket rennen in plaats van alleen de bal langs de rand opvangen.

Wanneer de middenvelder buiten de geverfde ruimte gaat en nog steeds kan scoren, zo vertelt Howard, dan is er meer ruimte in het midden van de vloer. Daardoor kunnen andere spelers, zoals small forwards, shooting guards en power forwards naar de basket rennen voor lay-ups.

Om de positie van de moderne middenvelder te spelen, waarbij je zowel dicht bij de basket staat als ervandaan gaat om te scoren, moeten spelers behendig, atletisch en mentaal sterk zijn, zo zegt Howard. "Ze moeten vechten en alles geven wat ze hebben", zegt hij.