Vraag het de coach: "Ik heb het schoolteam niet gehaald. Wat nu?"

Hoi Coach,

Ik was altijd de beste speler van het veld, waar dan ook. Of ik nu basketbalde in het park of speelde voor het team van mijn oude school, ik was altijd topscorer. Totdat we verhuisden. Bij de basketbal try-outs voor het schoolteam van mijn nieuwe middelbare school waren de andere spelers stuk voor stuk sneller, sterker en gewoon beter. Ik voelde me voor schut staan en haalde de selectie niet. Ze boden me aan om mee te spelen in het juniorteam, maar ik was bang dat ik al tegen mijn grens zat. Als ik niet met de besten kan spelen, kan ik dan nog wel de beste worden?


Simply "OK" Suddenly (SOS)
16-jarige basketballer

Ik ken dat, SOS. Net als jij werd ik niet gekozen voor het team waarvan ik wist dat ik erin mee zou moeten spelen. Er zijn heel wat mensen die datzelfde hebben meegemaakt. Maar waarom is het zoveel pijnlijker voor jou en mij?

Wat mijzelf betreft kan ik je vertellen dat sport voor mij als kind alles was. Mijn eerste woordje was niet 'mama' of 'papa', maar 'bal'. Serieus. Ik kom uit een kleine stad in New Hampshire waar iedereen aan sport deed, anders zou je niet genoeg spelers hebben om de teams te vullen. Ik was zo'n kind dat thuisgekomen van het voetbal direct ging basketballen, met mijn scheenbeschermers nog om. En verder deed ik nog wat aan skateboarden, ijshockey en kunstschaatsen.

Mijn eerste liefde was voetbal en dat werd ook mijn eerste liefdesverdriet.

Toen ik negen jaar was, probeerde ik bij het U12 voetbalteam te komen. Mijn eigen schoolteam was kampioen van de staat dus ik was gewend om te winnen. Ik was ervan overtuigd dat ik in de U12 zou komen. Maar de U12 werd het niet. Eerst kon ik het niet geloven. Dit was me nog nooit overkomen. Ik had niet genoeg in huis. Ze hadden me niet nodig. De coach zei tegen mijn ouders dat ik veelbelovend was maar nog veel te klein. Mijn ouders probeerden me te troosten. Niets hielp. Ik was ontroostbaar.

Oké, hoe ben ik er overheen gekomen? Misschien wel niet, want ik vertel het nu aan jou. Maar ik ging wel door met voetballen, want puntje bij paaltje had ik geen keus. Wat ik zeg lijkt nogal dramatisch, maar het is waar: sport is voor mij altijd een manier geweest om contact te maken met de wereld om me heen. Het was mijn alles. Dus ik piekerde er niet over om te stoppen. En voor zover ik jou kan inschatten op basis van je mailtje, zit jij in precies hetzelfde schuitje.

Je hoort vaak dat topspelers ooit door zo'n soort afgang werden gemotiveerd om terug te vechten en zich verder te verbeteren. Kan ik inkomen. Je kan bij mij altijd aankomen met een ouderwets heldenverhaal over een sportieve comeback. Als coach had ik eens een kind onder mijn hoede die in haar nieuwe klas als laagste speler werd ingeschaald. Ze schreef die laagste score thuis op haar whiteboard en keek er elke dag naar. Ze zette alles op alles om te bewijzen dat die score niet klopte. En uiteindelijk had ze in haar eerste jaar meer speelminuten dan wie dan ook in haar team. Dus dat is één manier om ermee om te gaan.

Maar het kan ook anders. Je kunt ook jouw persoonlijke definitie van 'beste' veranderen. Er zijn tenslotte ontzettend veel kwaliteiten die van iemand een goede speler kunnen maken. Natuurlijk bestaat er puur fysiek talent. Maar de manier waarop je je team kunt ondersteunen en de verbinding kunt maken die ervoor zorgt dat je als team beter wordt, is ook belangrijk. En dan is er ook nog je inzet, je bereidheid om hoe dan ook door te zetten en jezelf te blijven verbeteren. Dat is de aanpak die je altijd onder controle hebt. En het is de beste graadmeter voor hoe goed je zou kunnen worden.

Stuur een mail naar askthecoach@nike.com met een vraag over hoe je je mindset op het gebied van sport of fitness kunt verbeteren.