Stereotiplerle Mücadele: Meksikalı Ragbi Oyuncusu, Beklentilere Meydan Okuyor

Ragbi oyuncusu deyince çoğu kişinin aklına genç bir kadın gelmez. María Pruijn, bu imajı değiştirmeye çalışıyor. Mexico City'de yaşayan 22 yaşındaki fotoğrafçı ve stajyer fizyoterapist, üzerinde fazla durulmayan varsayımlara meydan okumayı ve günlük hayata kök salmış cinsiyetçilikle mücadele etmeyi amaçlıyor. Kendisine yöneltilen kuşkulu bakışlar, María'nın tüm kadınların spor yapabileceğini dünyaya kanıtlama arzusunu güçlendiriyor.

María ile yağmur altında yaptığı bir antrenmanın ardından, takımının toprak sahasında buluştuk. Eşyalarını toplarken bize sporun dünyadaki rolünü ve kim olduğunu daha iyi anlamasına nasıl yardımcı olduğundan bahsetti.

En çok karşılaştığım tepki şok. Şok deyince negatif şoktan bahsetmiyorum. Daha çok şöyle diyorlar: "Bırak kadınların yapıp yapmadığını, böyle bir spor olduğunu bile bilmiyordum." Ragbiye başlarken anne babamdan destek gördüğüm için çok şanslıyım. Her kadın benim kadar şanslı değil. Babaları ragbinin erkek sporu olduğunu düşündüğü için destek görmeyenler de var.

Fark ettiğim bir diğer şey de insanların vücudumun ragbiye uygun olmadığını sanması. Sahada ortadan ikiye ayrılacağımı zannediyorlar. Ama oynamaya başladığında, vücut tipinin ragbi oynamaya engel teşkil etmediğini görüyorsun. Stratejik ve sıkı çalışmayla hemen herkes bir pozisyonda oynayabilir.

Ana pozisyonum "fly-half". Ragbide takımlar 15 kişiden oluşur. Bunların sekizi forvet, yedisi defanstır. Defans oyuncuları daha çok koşar, rakipten kaçar, pas atar. Forvet oyuncuları ise daha fiziksel oynar. Rakiple çarpışırlar. Benim pozisyonum, takımın bu iki parçasını birbirine bağlıyor.

Ragbi ile 2009 yılında, sinema salonunda tanıştım. Apartheid sonrası Güney Afrika'da Ragbi Dünya Kupası'nın etkisini anlatan Yenilmez adlı bir film izliyordum. Kulağa klişe gibi gelebilir ama beyaz perdede görür görmez, "Bu sporu yapmak istiyorum!" dedim. Filmde sadece erkek oyuncular olduğu için belki de kadınların ragbi oynamadığını düşündüm. Yıllar sonra liseye başladığımda, yazılabileceğim sporların arasında ragbinin de olduğunu gördüm ve kaydoldum. Derste tanıştığım bir arkadaş, bana Mexico City'yi temsil edecek bir kadın takımı kurmak isteyen, okul dışındaki bir koçtan bahsetti.

Geçmişte başka yerlerimiz oldu ama şu anda antrenman sahamız burası. Aslında ideal bir saha değil, çünkü ragbi için tasarlanmamış. Saha çim değil, çantalarımız ve eşyalarımız için dolap yok. Ama bulabildiğimiz en ucuz yer buydu ve istersek her gün antrenman yapabiliyoruz. Ayrıca güvenli bir muhitte ve iyi toplu taşıma bağlantıları var. Kadın takımı olduğumuz için sahadan ayrılırken kendimizi güvende hissetmemiz ve metroya ulaşmak için karanlıkta çok yürümek zorunda olmamamız önemli. Bugün bir de yağmur var. İyimser olmaya çalışıyoruz. Maça gittiğimizde saha çimse ve hava güzelse "Bu iş çok kolay olacak!" diyoruz. Çünkü antrenmanlarımızı ideal olmayan koşullarda yapıyoruz.

Bir şeyleri yapabileceğimi hissetmek, kendimi güçlü hissetmemi sağlıyor. Daha hızlı koşabileceğimi, kimsenin bana ulaşamayacağını, kimsenin beni deviremeyeceğini, rakibi alt edebileceğimi hissediyorum. Fiziksel kabiliyetlerimi görmek, hayatımdaki diğer hedefleri belirlerken bana öz güven kazandırdı. Hayatım boyunca hep zayıftım. Artık, "Herkesi alt edebilirim. Kimse beni alt edemez." veya "Her şeyle başa çıkabilirim. Beni hiçbir şey yıkamaz." diyebiliyorum. Bu çok heyecan verici ve tatmin edici bir duygu.

Hem de çok, çünkü takım sporu. Hep şöyle düşünüyorum: "Bin kat daha iyi olabilirim ama takımıma yardım etmezsem hiçbir anlamı olmaz." Bu bakış açısını hayatımın diğer alanlarına da uygulamayı öğrendim. İyi bir insan olmak ve dünyaya katkı sağlamak istiyorum. İyi bir insan olduğum için kendimi iyi hissetmekle yetinemem. Ragbide takım mantalitesine sahip olmazsan hiçbir şey başaramazsın.