Afrekenen met stereotypes: een Mexicaanse rugbyspeelster overtreft verwachtingen

Stel je een rugbyspeler voor. De meeste mensen zouden niet meteen denken aan een jonge vrouw. María Pruijn probeert dat te veranderen. De 22-jarige fotografe en fysiotherapeut-in-opleiding uit Mexico-Stad rekent af met aannames en seksisme. Alle omhooggetrokken wenkbrauwen versterken Maria's missie alleen maar: aan de wereld bewijzen dat vrouwen in alle maten een plekje kunnen veroveren in de sport.

We ontmoeten María na een regenachtige training op het oefenveld van haar team. Terwijl ze haar spullen bij elkaar pakt, praten we over hoe sport haar geholpen heeft om een beter idee te krijgen van haar rol in de wereld en van wie zij is.

De reactie die ik het vaakst zie, is verbazing. Niet per se op een negatieve manier, maar meer in de trant van "Ik weet amper dat die sport bestaat, laat staan dat meisjes zoiets doen!". Ik heb het geluk dat mijn ouders mij steunden toen ik begon. Ik ken andere meiden die daarmee worstelden, omdat hun vader zei dat het een mannensport is.

Maar ik heb gemerkt dat mensen ervan uitgaan dat mijn lichaam niet voor rugby gebouwd is; ze denken dat ik tweeën breek op het veld. Maar als je begint te spelen, besef je dat geen enkel lichaamstype een belemmering hoeft te zijn. Bijna iedereen past in een bepaalde positie als hij of zij maar strategisch en hard genoeg traint.

Ik speel voornamelijk fly-half. Bij rugby heeft een team 15 spelers: acht forwards en zeven backs. Backs sprinten het meest, moeten andere spelers ontwijken, passen de bal; forwards zijn meer fysiek en botsen vaak op andere spelers. Mijn positie is zeg maar de verbinding tussen die twee.

De eerste keer dat ik van rugby hoorde, was in 2009 in een bioscoop, tijdens de film Invictus [over de impact van het wereldkampioenschap rugby in Zuid-Afrika na de apartheid]. Het is heel cliché, maar ik zag het op het scherm en dacht: "Wauw, dat wil ik ook!". In de film waren alleen mannelijke spelers, dus ik dacht dat het misschien niet eens bestond voor vrouwen. Jaren later, op de middelbare school, was rugby een optionele sport die je kon doen. Dus ik meldde me aan, en ik kwam daar een vriendin tegen die een coach kende buiten de school die een meisjesteam wilde samenstellen om Mexico-Stad te vertegenwoordigen.

We hebben andere velden gehad, maar dit is inderdaad nu onze trainingslocatie. Het is niet ideaal, want het is niet specifiek voor rugby ontworpen. Er is hier geen gras, en geen lockers voor onze tassen of gear, maar het was de goedkoopste plek die we konden vinden en we mogen hier elke dag trainen. Bovendien is het een veilige plek die goed bereikbaar is. Voor een meidenteam is het belangrijk dat we ons veilig voelen als we naar huis gaan en niet te veel in het donker hoeven lopen om bij de metro te komen. En die regen van vandaag… nou ja, we willen optimistisch zijn. Als we een wedstrijd spelen op een grasveld met mooi weer, dan zeggen we: "Dit wordt een makkie". Want we zijn gewend aan vreselijke omstandigheden.

Ik voel me machtig als ik iets goed kan. Het idee dat ik sneller kan rennen, dat niemand me kan pakken, dat niemand me naar de grond duwt, dat ik iemand hard kan tackelen. Doordat ik fysiek vaardig ben, durf ik ook andere soorten doelen te stellen in mijn leven. Ik ben altijd mager geweest, en plotseling kan ik zeggen: 'Ik kan iedereen tackelen, en niemand kan mij tackelen', of 'Ik kan alles, en niets kan me tegenhouden'. Dat is zo geweldig en bevredigend.

Ja, in heel veel opzichten, vooral omdat het een teamsport is. Ik denk altijd: 'ik kan duizend keer beter worden, maar als dat mijn team niet vooruithelpt, heb ik er niets aan'. Ik heb geleerd om die mentaliteit overal in mijn leven toe te passen. Ik wil een goed mens zijn en mijn steentje bijdragen aan de wereld; niet alleen om mezelf een schouderklopje te geven. Als je bij rugby geen teammentaliteit hebt, dan bereik je niets.