Een-op-een: Napheesa Collier x Sylvia Fowles

Het meest verrassende aan Sylvia Fowles en Napheesa Collier is dat ze uit twee compleet verschillende generaties komen, maar toch samen in hetzelfde WNBA-team terecht zijn gekomen, namelijk de Minnesota Lynx. De zevenvoudige WNBA All-Star, tweevoudig kampioen, MVP in 2017 en winnares van Olympisch goud (Fowles) en de WNBA Rookie of the Year in 2019, tweevoudig All-Star en nu winnares van Olympisch goud (Collier) hebben de franchise samen tot een succes gemaakt. Ze hebben een uniek evenwicht gevonden waarin Fowles' ervaring en Colliers vroeg ontwikkelde basketbal-IQ samenkomen. Maar hun winst op het veld is het resultaat van hun geweldige connectie, die begon toen Fowles Colliers mentor werd tijdens haar eerste jaar als rookie in het trainingskamp. Dat is het verrassende aan Fowles en Collier: ze zijn oprecht hechte vriendinnen, dat blijkt ook wel uit de plagende toon in dit gesprek.

Recentelijk hadden ze de kans om hun onderlinge connectie te laten zien op een groter podium, namelijk als spelers van Team USA op het grootste sportevenement ter wereld. Vlak voor de competitie, waarin beide spelers ongelooflijke prestaties hebben geleverd, hebben ze zich geuit over de positie van damesbasketbal en wat het voor hen betekent dat ze samen hun land mogen vertegenwoordigen.

NC: Ik kan me de eerste training eerlijk gezegd niet herinneren. Die periode is alles als in een waas aan me voorbij gegaan. Het leek wel of alles op topsnelheid verliep vanaf het moment dat ik bij de laatste vier hoorde tot ik werd gekozen en aankwam in Minnesota. Twee weken later stond ik al op het veld.

Maar ik weet nog hoe ik me voelde toen ik Syl ontmoette en toen ik het team ontmoette. Ze hebben me zo fijn welkom geheten. Ik voelde me dankzij Syl meteen op mijn gemak en dat waardeerde ik meer dan ik onder woorden kan brengen. Het is best eng, hoor! Als je gekozen wordt, kom je bij een nieuw team terecht en speel je ineens met een legende als Sylvia Fowles. Dat is super intimiderend. En het feit dat ze me meteen onder haar vleugels nam, gaf me het gevoel dat ik altijd bij haar terecht zou kunnen met vragen. Dat was geweldig. Bedankt, mama Syl!

SF: Napheesa dacht dat ze het niet goed deed tijdens het trainingskamp en dat ze het niet zou redden. En ik zei: "Wat?!"

NC: Ik dacht dat ik niet zou mogen spelen.

SF: [Napheesa zei:] "Ik kom nooit in het team". En ik zei: "Waar heb je het over? Je doet het echt goed." [Napheesa zei:] "Niet goed genoeg." En daaraan konden we zien dat Napheesa een geweldige speler zou worden. Ze deed het super goed tijdens trainingskamp, maar ze had nooit genoeg zelfvertrouwen om het gevoel te hebben dat ze in het team kon komen. Helemaal gek.

NC: Het was een zwaar trainingskamp.

NC: Dat was denk ik tijdens onze eerste trainingsweek. Coach Reeve besprak speelstijlen en ze propte er zo'n vijftien in één dag, dat is geen grap. Dus ik zei: "Hoe moet ik in vredesnaam vijftien speelstijlen onthouden voor positie Small Forward én Power Forward?" Dus riep ik Syl, Sylvia Fowles. Zij haalde het team voor de training bij elkaar om de speelstijlen nog eens te herhalen, zodat we ons zelfverzekerder voelden. Dat hielp heel erg, want we hebben dan wel een playbook, maar ik leer meer als ik het zelf doe dan wanneer ik in een playbook kijk. Het was echt cool om naar haar toe te gaan en om hulp te vragen. En al helemaal dat ze zei: "Komt goed, ik help je."

SF: Cheryl stelt hoge eisen en houdt je scherp. Dat is goed, want dan worden wedstrijden gemakkelijker. Dus als er verdedigers langs me heen schieten, maak ik me niet druk. Ik weet dat Napheesa meeloopt om me te dekken.

NC: Nee, het is andersom. Als een verdediger langs mij heen loopt, denk ik: "Sylvia, als jij die blokkade even snel voor me oplost... ik loop achter haar, ik kan er niet bij."

SF: Ik ben er voor je.

NC: Ik wil mijn driepunters verbeteren.

SF: Na-three-sa. [Lacht] Ik richt me op een combinatie van verschillende dingen. Ik heb niet het gevoel dat ik nog iets moet bewijzen. Voor mij is de grootste uitdaging om gezond te blijven en de eer aan mezelf te houden. Ik wil mezelf en wat ik kan bieden niet verliezen.

Sylvia Fowles

NC: Dat heb ik haar drie dagen geleden ook gevraagd.

SF: Ik heb er twee jaar over gedaan om 4,5 kilo aan te komen... ik moet er echt moeite voor doen.

NC: Wat heeft ze het toch zwaar [lacht].

SF: Maar toen ik vorig jaar geblesseerd raakte, was het voor mij een wake-up-call. Ik was nog nooit zo zwaar geweest. Mijn benen dragen al dat gewicht al, dus die extra 4,5 kilo waren niet goed voor mijn gewrichten. En daarom ben ik het in het afgelopen jaar anders gaan doen. Pilates heeft me erg geholpen. Ik eet niet eens zo gezond, maar ik let wel op wat ik eet.

NC: Jij met je geweldige genen. "Ik kan alles eten wat ik wil, ik heb gewoon goede genen."

SF: Zie je nou wat ik moet doorstaan? Fietsen heeft me veel geholpen. Alles waarbij ik het gewicht van mijn gewrichten af kan houden, is voor mij een succes.

NC: Ik vraag om hulp en dan krijg ik als antwoord "Ik heb goede genen." [Lacht]

SF: Ze vroeg wat ik tot nu toe heb gedaan om mijn lichaam in vorm te houden en ik zei dat ik pas dit jaar last heb gekregen van pijntjes en kwaaltjes. Dit is het eerste jaar dat ik...

NC: Ja, en na hoeveel jaar is dat? 14? Daar heb ik niets aan, Sylvia.

SF: Sorry, ik kan er ook niets aan doen dat ik pas na 14 jaar pijn voel!

SF: Toen ik begon in de league hadden we veel spelers die achter elkaar liepen, met uitzondering van Tina Thompson en Lauren Jackson. Zij stapten ook wel eens buiten de lijn. Het was toen veel gemakkelijker om die meiden te verdedigen. Tegenwoordig wil iedereen de doellijn voorbij, dus moet je meer verdedigen en je voeten veel bewegen, omdat je minder dicht bij de basket bent. Dat is de grootste verandering, dat je geen echte achterblijvers hebt.

NC: We krijgen steeds meer te maken met positieloos basketbal. Je hebt nu spelers van ruim twee meter die twee driepunters scoren in een wedstrijd. Dat bestond gewoon niet toen Syl begon. Je weet dit niet, maar Sylvia houdt driepunters tegen. Ik weet niet hoe je dat hebt ontwikkeld. Ik weet alleen dat je dat niet kon toen je begon.

SF: Dat klopt. Cheryl gaf me toestemming om te schieten, maar dat wil ik niet. Ik blijf bij mijn leest. Ik voel me goed onder de basket, dus daar blijf ik.

NC: Sylvia weet dit niet, maar wij zijn erover aan het praten. We werken eraan. We willen dat ze er dit jaar een scoort.

SF: Ik ben voor de driepunter, dat wil ik niet verpesten. Ik heb een keer gescoord in Chicago. Veertien jaar, een voor een. Die statistieken ga ik niet verpesten. [Lacht]

NC: Ik ben nog geen 10 jaar van de middelbare school af, maar toen ik op school zat, zag je de moves die je nu op het veld ziet nog niet. Arike [Ogunbowale] is zo'n soort speelster. Ik vond haar moves altijd zo cool. Maar nu zie je dat iedereen dat doet op school. Ze hebben zoveel skills, je kunt gewoon zien hoe ze hun spel verbeteren. Dat heeft echt niet alleen te maken met atletisch vermogen.

SF: Ik denk dat we een voorproefje zien van hoe de WNBA er over een paar jaar uitziet. Zoals Phee al zei, er komen ongelooflijke talenten uit het schoolbasketbal, maar ze zijn ook snel. Ze springen hoger, ze bewegen sneller.

NC: En iedereen maakt tegenwoordig dunks.

SF: Ja! In het schoolbasketbal maakten alleen Candace [Parker] en ik dunks. Maar in de komende vijf jaar gaan we dat bij veel meer meiden zien. Echt indrukwekkend. Napheesa vraagt me elke wedstrijd een keer te dunken. Allereerst is dat echt zwaar voor me. Er hangen drie mensen aan me en soms heb ik de energie niet meer om te springen.

NC: Doe het dan tijdens het eerste schot van de wedstrijd, dan ben je nog fris.

SF: Wat ben je toch egoïstisch. Zie je nou wat ik moet doorstaan? Denkt alleen maar aan zichzelf [lacht]. Maar er zijn zeker meer getalenteerde en atletische jonge vrouwen die er de komende vijf jaar gaan uitspringen. Ik denk niet dat 144 [roster spots] genoeg zullen zijn voor al dat opkomende talent. Ik kan niet wachten om eens lekker te gaan zitten kijken.

SF: Ik hoop dat er minimaal tien nieuwe teams zijn over tien jaar. We hebben meer teams nodig. Er is zo veel talent en ik wil dat iedereen zich kan laten zien.

NC: Ik denk dat veel mensen niet weten hoe lang het duurt. We starten met het WNBA-trainingskamp in april en een normaal seizoen duurt minimaal tot september. Als je in de play-offs zit, duurt het tot oktober. Je hebt maximaal tien dagen vrij als je een goede speler bent. En je krijgt tien dagen vrij voordat je bij je [internationale] team moet zijn. Dat seizoen loopt dan tot april in het jaar erna, waardoor je soms te laat bent voor het WNBA-trainingskamp. Je hebt minder dan drie weken rust in 365 dagen. Dat is gekkenwerk. Ik denk niet dat mensen begrijpen hoe zwaar dat is voor je lichaam, jaar na jaar.

SF: Ja, maar ook mentaal. Ik liep tien of elf jaar op de automatische piloot en in de eerste pauze of vakantie, ik geloof dat ik pas na de kerstdagen weer terug hoefde te zijn, wist ik dat ik niet meer internationaal wilde spelen. Ik dacht: "Nee, bedankt". De meeste mensen snappen niet wat je ervoor op moet geven.

SF: Je spel moet voor zich spreken. Als je wint en aandacht krijgt, zijn dat de momenten waarop je je uit moet spreken over wat er gaande is in je community, de maatschappij, de stad.

NC: Als je wint, wil iedereen horen wat je te zeggen hebt, dus dat is absoluut belangrijk. We spelen voor ons land, dus denk ik dat we moeten laten horen hoe trots we zijn op ons land, maar dat het niet perfect is en dat er dingen zijn die we graag anders zouden zien. Ik denk dat het een mooie kans voor ons is om te praten over wat we belangrijk vinden.

NC: Voor ons was het doel dat de mensen een kijkje konden nemen in ons leven, omdat we ons realiseerden dat het voor ons allemaal vanzelfsprekend is, maar het anderen kan verbazen. Dus praten we over hoe we de league zien en hoe het anders is voor ons als nieuwkomers ten opzichte van hoe het was toen we klein waren. Het heet natuurlijk The Tea, dus er wordt ook altijd wel een beetje geroddeld.

SF: Ik heb veel respect voor hoe de jongere generatie zichzelf presenteert. Maar ze komen ook voor zichzelf op. Ze laten zich door niemand wijsmaken dat ze niet goed genoeg zijn. Ze laten van zich horen en zeggen: "Wij hebben talent. Dat weten we, dus we hebben jullie aandacht verdiend."

NC: 'Shut up and dribble' is verleden tijd. Ik denk dat social media daar een grote rol in heeft gespeeld. Mensen kunnen delen waar ze in geloven. Je zag vorig jaar wel hoeveel verschil het maakte in de bubbels, vooral als je samenkwam als groep. We hebben zo veel kunnen bereiken.

SF: Tijdens de trials leer je elkaar kennen. Maar als je eenmaal in USA zit, moet je geconcentreerd zijn. Je wil het team natuurlijk niet teleurstellen. Iedereen zet zich helemaal in en concentreert zich op hoe we kunnen winnen. Er ligt wel druk op het team, omdat je op dat moment alles op alles moet zetten. Zodra we samen zijn, hebben we dezelfde mindset en die draait niet om onszelf, maar om het hele team en hoe we goud kunnen winnen.

NC: In de league heeft elk team zijn eigen sterspelers, waarvan je weet dat ze de meeste punten scoren en X, Y en Z doen. Maar bij USA Basketball draait het niet om wie de beste speler is, of wie het beste schiet. Het gaat om 'Is dit de beste keuze voor het team? Gaat ons dit als team helpen om te winnen?' USA communiceert dat naar ons en de spelers herkennen dit en weten dat het niet om één persoon draait. We willen samen goud winnen, voor USA, voor ons team.

SF: Alles. Best grappig dat ik mezelf nooit als onderdeel van USA Basketball heb gezien. Ik wist gewoon dat ik hard moest werken en dat het wel goed zou komen als ik dat zou doen. Nu ben ik veel geconcentreerder. Beseffen dat het heel serieus is en dat ik alles op alles moet zetten is voor mij een uitdaging. Deze gouden medaille zou voor mij net zo veel betekenen als de eerste.

NC: Alles, zoals Syl al zei. Ik kijk de zomerspelen al zo lang als ik me kan herinneren. Het voelt geweldig om zelf in dat team te zitten, het is echt een eer en ik ben heel dankbaar. Ik heb er zo veel zin in. Als wij goud zouden winnen, is dat echt een droom die uitkomt. Dat zou geweldig zijn, dat doel heb ik wel voor mezelf gesteld. Een gouden medaille is gewoon onwijs.

SF: De kers op de taart.

NC: De kers op de taart.