Adrenalin Peşinde: Leonora Manzano'nun Çok Hızlı Yaşamı Koşuyu Keşfetmesiyle Değişti

Mexico City'de koşu yapmak, kendine güvenmeyenlerin başarabileceği bir şey değil. Öncelikle şehir, 2.000 metre gibi çok yüksek bir rakıma sahip. Bunun yanında sıcaklık, hava kirliliği, trafik ve şehirde yaşayan 22 milyon kişi koşuyu daha da zor hale getiriyor. Bu nedenle yerel koşucu Leonora Manzano, bazen kalabalık şehir sokakları yerine yakındaki ulusal parklardan birindeki arazilerde koşmayı tercih ediyor. Bunların arasında en çok, uzun süre önce sönmüş olan bir yanardağa ev sahipliği yapan Nevado de Toluca ulusal parkını seviyor. Koşuya duyduğu tutkuyu keşfettiği bu park ile Mexico City arasında üç saatlik bir mesafe bulunuyor. Leonora imkan buldukça koşmak için hala buraya geliyor.

Sabahın erken saatlerinde, bu yemyeşil parkta Leonora'ya koşunun bir yetişkin olarak yaşamını nasıl etkilediğini öğrenmek için eşlik ediyoruz.

20 yaşındayken üniversitede burslu olarak okuyordum ve notlarımı yüksek tutmam gerekiyordu. Bunun stresiyle sürekli partilere giderek ve aşırı içki içerek başa çıktım. Bu yaşam şekli insanın vücudunu gerçekten zorluyor. Kötüye gittiğime dair ilk uyarı ülserdi ama umursamadım. Kısa süre sonra çok acılı bir yüz felci geçirdim. Çok sayıda doktora gittim ve sonunda akapunktur yapan Juan García'yı buldum. Bana hayatımda değişiklikler yapmam gerektiğini söyledi ve beni takımıyla birlikte koşmaya çağırdı. Başta sözünü dinlemedim, sonra bir gün randevumuzun sonunda kendisine "Sana borçluyum." dediğimi hatırlıyorum. Birkaç gün sonra beni aradı ve "Sana borçluyum demiştin ya..." diyerek beni ertesi gün Nevado de Toluca'da kendisine ve [koşu] takımına eşlik etmeye çağırdı. Bu, hayatımı değiştirdi.

Koşu, ilişkilerime değer vermeme yardımcı oldu. Ailemle geçirebileceğim sınırlı zamanım olduğunu bildiğim için bir aradayken tamamen anı yaşamaya çalışıyorum. Çocuklarımla beraberken telefona bakmıyorum ya da antrenman gibi dikkatimi dağıtabilecek hiçbir şey yapmıyorum. Sadece onlara odaklanıyorum. Bu disiplini ve anı yaşamayı bilmenin verdiği mutluluğu koşudan öğrendim. Farklı ve zararsız bir adrenalin kaynağı bulduğum için partilerden ve alkolden alacağım adrenalini kovalamak zorunda kalmamak çok pozitif bir deneyim oldu. Tabii ki antrenman yoluyla doğayla kurduğum bağlantı da paha biçilemez.

Birini diğerine tercih ediyorum diyemem; ikisi de farklı şekillerde özel ve önemli. Teknik düzeyde, arazide koşmak dayanıklılığı ve gücü artırıyor ama çoğu yarışma şehirde gerçekleştiği için asfaltta nasıl koşulacağını bilmek de önemli.

Arazilerde koşarken karşıma çıkan tüm manzaralar nefes kesici. Bir kez Querétaro'daki Sierra Gorda'da uçurumdan akan bir nehrin yanında koşuyordum ve çıkardığı ses beni çok etkiledi. "Bu da ne?" diye düşündüm. Yanında ilerlerken nehrin yankısını duyduğuma inanamadım... Doğa çok güzel ama sokakların arasında ilerleyerek şehri tanımak da çok özel bir deneyim. Sokak satıcılarının hazırlıklarını, ardından dönüş koşum sırasında ofislerine ulaşmak için acele eden müşterilerine tüm güçleriyle hizmet vermelerini izlemeyi seviyorum. Bu şekilde her sabah şehrin doğuşuna şahit oluyorsun.

Bazı günler "Bugün hiç kalkmak istemiyorum ama arkadaşımla buluşmak için plan yaptım." diyorum. Dünyadaki başka her türlü etkinliği kaçırabilirsiniz ama antrenman planını asla bozmayacağınıza yemin edebilirim. Sabah altıda buluşma sözü verdiğinizde bu, kutsal bir şeye dönüşüyor. Başkalarını yarı yolda bırakmak istemiyorsunuz. Biriyle birlikte koşarken onunla hayatınızın bir parçasını paylaşıyorsunuz ve en sevdiğiniz şeyi, sizinle aynı şekilde hisseden biriyle yaptığınız için bu özel bir deneyim oluyor. Bazen bu kişilerle ailenizle paylaştığınızdan daha fazlasını paylaşabiliyorsunuz.