Zapytaj trenera: nie udało mi się dostać do szkolnej drużyny, co teraz?

Cześć, Trenerko!

Zawsze byłem najlepszym zawodnikiem na boisku. Każdym boisku. Obojętnie, czy grałem ze znajomymi w parku czy w szkolnej drużynie, zawsze byłem numerem jeden. Do czasu, aż moja rodzina się przeprowadziła. W nowym liceum podczas testów do drużyny koszykarskiej wszyscy pozostali gracze na parkiecie byli ode mnie szybsi, silniejsi i po prostu lepsi. Byłem całkowicie bezradny, więc nic dziwnego, że nie dostałem się do zespołu. Załapałem się do drugiej drużyny, ale obawiam się, że to szczyt moich możliwości. Czy skoro nie gram z najlepszymi, nadal mogę się taki stać?


Nagle zaledwie przyzwoity
16-letni koszykarz

Doskonale Cię rozumiem. Przeżyłam coś takiego na własnej skórze – tak jak Ty wypadłam z zespołu, na miejsce w którym zasługiwałam. Oczywiście nie jesteśmy wyjątkami. Dlaczego więc dla osób takich jak Ty czy ja jest to znaczenie gorsza sytuacja?

Wierz mi, gdy dorastałam, sport był dla mnie wszystkim. Moim pierwszym słowem nie było „mama” ani „tata”, ale „piłka”. Nie żartuję. Pochodzę z małego miasteczka w New Hampshire, gdzie każdy uprawiał jakiś sport, ponieważ w innym przypadku nie udałoby się zebrać żadnego zespołu. Byłam dzieciakiem, który wracał z treningu piłki nożnej i jeszcze przed zdjęciem nagolenników zaczynał grać w kosza. Zdarzało mi się też jeździć na desce, grać w hokeja na lodzie i próbować łyżwiarstwa figurowego.

Moją pierwszą miłością była jednak piłka nożna. Ten sport jako pierwszy złamał mi też serce.

Gdy miałam dziewięć lat, chciałam się dostać do piłkarskiej drużyny U-12. Mój szkolny zespół był najlepszy w całym stanie, więc byłam przyzwyczajona do wygrywania. Byłam pewna, że dostanę się do drużyny. Tak się jednak nie stało. Na początku nie mogłam w to uwierzyć. Nigdy wcześniej nie zdarzyło mi się coś takiego. To, co potrafiłam, nie wystarczyło. Nie byłam potrzebna. Trener powiedział moim rodzicom, że dobrze rokuję, ale jestem o wiele za mała. Rodzice starali się mnie pocieszyć. Nic nie pomagało. Byłam zdruzgotana.

Jak sobie z tym poradziłam? Cóż, chyba nie za dobrze, skoro nadal o tym opowiadam! Nie zrezygnowałam jednak z gry, ponieważ w gruncie rzeczy nie miałam innego wyboru. Być może zabrzmi to nieco dramatycznie, ale tak to wygląda: sport zawsze był dla mnie sposobem nawiązywania relacji ze światem. To był cały znany mi świat. Nie było opcji, abym z tego zrezygnowała. Oceniając Twój charakter na podstawie 100-wyrazowego maila, widzę, że jedziemy na tym samym wózku.

Często słyszy się o topowych zawodnikach, którzy traktują takie sytuacje jak wyzwanie, które motywuje ich do rozwoju. Nie mam nic przeciwko temu – nie ma to jak stara dobra historia o sportowej zemście. Trenowałam kiedyś pewną dziewczynę, była najgorszą zawodniczką w swoim roczniku. Zapisała swoje miejsce w rankingu na tablicy i patrzyła na nie każdego dnia. Koncentrowała się na tym, aby pokazać, że to nieprawda. Ostatecznie zagrała najwięcej minut w całym zespole – i to w swoim pierwszym sezonie. Takie podejście zawsze popłaca.

Oto kolejna kwestia: spróbuj zmienić swoją własną definicję bycia „najlepszym”. W końcu czołowi zawodnicy wyróżniają się wieloma różnymi zaletami. Oczywiście niektóre z nich to aspekty czysto fizyczne. Liczy się jednak również wsparcie dla zespołu, czynnik, który go spaja. Ważna jest także gotowość do ciężkiej pracy, do samodoskonalenia w każdej sytuacji. Nad tym masz kontrolę przez cały czas. To najlepszy wyznacznik tego, jak dobry będziesz.

Jeśli masz pytania dotyczące tego, jak poprawić swoje nastawienie związane ze sportem lub dbaniem o formę, wyślij wiadomość na adres askthecoach@nike.com.