Kontuzja pomogła golfiście odkryć swoją siłę

Każdy, kto kiedykolwiek grał w golfa, wie, jak nieprzewidywalny jest to sport. Podmuch wiatru potrafi w ostatniej chwili zmienić kierunek lotu piłki. Jedno złe odbicie i piłka ląduje w drzewach. Pojedyncza gałąź może zmienić trajektorię lotu i wysłać piłkę w przeciwnym kierunku. Siła wyższa sprawia, że piłka powoli stacza się do jeziora, czemu towarzyszą nasze przekleństwa. Golf pod wieloma względami symbolizuje nieprzewidywalność życia. Carlos Brown, nagradzany trener golfa z Dallas w Teksasie, wie na ten temat wszystko. Dziś stoi przy dziewiątym dołku w miejscu, w którym kiedyś grał profesjonalnie, i analizuje podłoże, doceniając fakt, że w ogóle może stać.

Podczas lekcji w 2016 roku Carlos, wysiadając z wózka golfowego, nadepnął na głowicę spryskiwacza i zwichnął sobie kostkę. Nie wyglądało to bardzo poważnie, ale gdy wdała się infekcja, został zabrany na pogotowie. Gdy obudził się po operacji, zobaczył, że dolna część jego nogi została amputowana.

Jako czarnoskóry trener w sporcie zdominowanym przez osoby o białym kolorze skóry Carlos zawsze należał do mniejszości. Jako czarnoskóry golfista z amputowaną nogą zaczął dostrzegać to jeszcze mocniej. „Reprezentuję grupę osób ważniejszych niż ja – a właściwie dwie grupy osób ważniejszych niż ja” – mówi Carlos. „Nie mogę chodzić na skróty, nie mogę oszukiwać ludzi”. W całej tej sytuacji starał się jednak szukać pozytywów.

Po amputacji wszystko stało się o wiele trudniejsze. Ubieranie się. Chodzenie na miejsce rozpoczęcia gry. Schylanie się, aby wyjąć piłkę z dołka. Nigdy jednak nie przyszło mu do głowy, że mógłby zrezygnować z uczenia gry w golfa. Powrót do gry był dla niego jak katharsis. „Wiedziałem, że będę znowu grał. Wiedziałem, że będę znowu uczył” – opowiada. „Nie wiedziałem jednak, że droga do tego tak mnie zmieni”. Gdy Carlos doszedł do siebie, musiał nauczyć się, jak wykonywać czynności, które kiedyś nie sprawiały mu żadnego problemu. Uraz był dla niego szansą, aby spojrzeć na wszystko z optymizmem i docenić, to co ma. Odrzucił negatywne uczucia i żal. „Pomyślałem, że kocham tu być, kocham robić to, co robię, kocham profesjonalne zajmowanie się golfem, kocham grę w golfa”.

Z powrotem na polu Carlos ocenia, jak wykonać uderzenie z odległości 2,5 m. Jego proteza, zaprojektowana przez golfistę dla golfistów, pomaga mu nie tylko czytać green, ale również go czuć. „Wyczuwam, gdy coś jest nie tak. Nawet tylko trochę. Wiem, o co chodzi, więc mi to pomaga” – mówi. To dobry przykład jego nowego podejścia do życia: tam, gdzie inni widzą stratę, on widzi, co zyskał. Ustawia się, perfekcyjnie uderza piłkę i patrzy, jak ta delikatnie wtacza się do dołka.

Carlos uważa, że życie, podobnie pole do golfa, to coś, czego nie da się kontrolować. „Kontroluj to, nad czym możesz mieć kontrolę” to maksyma, do której często wraca. Nic nie zapowiadało, że będzie dla kogoś światłem nadziei, ale gdy przydarzyło się coś, czego nie mógł kontrolować, musiał szybko przystosować się do nowej rzeczywistości. Jak przyznaje, umiejętność tę zawdzięcza swojej wierze, która pozwala mu twardo stąpać po ziemi. To również dzięki niej był w stanie spojrzeć na swoją nową sytuację z innej perspektywy. Carlos zwraca też uwagę na swój system wsparcia: ludzi, którzy byli przy nim, gdy obudził się po operacji. Są oni dla niego inspiracją do pomagania osobom, które muszą radzić sobie z podobnymi sytuacjami. „Jeśli spojrzy na mnie dziecko po amputacji, może pomyśli, że ono też może profesjonalnie zajmować się golfem i go trenować”.

W powyższym filmie Carlos opowiada swoją historię i wyjaśnia, jak udało mu się pokonać zarówno fizyczne, jak i mentalne przeszkody oraz zyskać nową perspektywę na życie i grę, którą kocha.