Cudowne bliźniaczki: przedstawiamy siostry, które zdominowały grę w handball w Nowym Jorku

Melanie i Jessenia Garate większość dzieciństwa spędziły przy linii bocznej boisk do handballa na Brooklynie, na których grała ich mama. Taki sposób wychowania dzieci był bardzo edukacyjny. Teraz role się odwróciły: bliźniaczki rządzą na boisku, a mama im kibicuje.

Z siostrami spotykamy się w ich ulubionym miejscu, czyli przy boisku w Coney Island. Przeprowadzanie wywiadu z tymi 22-latkami jest jak oglądanie ich podczas gry – są szybkie, bystre i kończą nawzajem swoje wypowiedzi, jak gdyby myślały w ten sam sposób.

Jessenia: nasza mama przychodziła tu grać, a my z nią.

Melanie: gdyby nie ona, nie trafiłybyśmy na Coney Island. Mama przynosiła dwa połączone ze sobą dziecięce krzesełka, na których siadałyśmy. A teraz jesteśmy tu cały czas.

Melanie: istnieje system rankingowy. Są gracze A, B i C. W lidze damskiej są tylko zawodniczki A i B, bo ta gra jest dużo bardziej popularna wśród mężczyzn. Nasz ranking w lidze kobiecej to A, w męskiej nasz odpowiednik to B.

Jessenia: to jest dziwne, mogę godzinami narzekać, jak bardzo kobiety są niedoceniane w handballu. To sport zdominowany przez mężczyzn, którzy zazwyczaj uważają, że są w tym lepsi. Ja i Melanie postanowiłyśmy pokazać, że możemy grać tak dobrze, jak oni.

Jessenia: uderzam piłkę ręką od dołu. Przez jakiś czas grałam w softball i od tego czasu mam problem z ramieniem, dlatego często jest dla mnie zbyt trudno uderzyć piłkę z wymachu nad głową. Dzięki uderzeniu od dołu moja gra jest bardziej zwarta i zajmuję mniej miejsca na boisku.

Melanie: umiem naprawdę dobrze uderzać z boku. Jestem rozgrywającą, co znaczy, że zajmuję dużo więcej przestrzeni boiska i więcej się poruszam, co jest bardzo dobre, bo Jessenia tylko stoi jak posąg.

Jessenia: nie chodzę do toalety. Muszę wytrzymać do końca turnieju, bo nie lubię moczyć rąk podczas gry, ponieważ skóra staje się bardziej miękka. Mam wrażenie, że po uderzeniu piłki ręce będą bolały mnie dużo bardziej. Nie wiem, skąd wzięło się to przekonanie.

Melanie: czasami żujemy gumę, aby się odstresować.

Melanie: pewna pani, Cheena, tak do nas wołała za każdym razem, gdy nas spotykała. To do nas przylgnęło i wszyscy zaczęli tak nas nazywać.

Jessenia: „po zwycięskim turnieju robiłyśmy sobie zdjęcia z pucharem w jednej ręce, a drugą ręką przybijałyśmy sobie piątkę, aby pokazać moc Cudownych bliźniaczek”.