Poznaj pierwszą sędzinę z Wielkiej Brytanii noszącą hidżab

Ponad dwadzieścia dzieciaków biegających po boisku, praca domowa do odrobienia i pełny harmonogram meczów do sędziowania – mogłoby się wydawać, że Jawahir Roble, znana jako JJ, chętnie zrobiłaby sobie przerwę. Jednak każdy, kto ją zna, wie, że zawsze ma szeroki uśmiech na twarzy, gwizdek na szyi oraz pozytywne nastawienie, które jest naprawdę zaraźliwe.

Jawahir, urodzona w Somalii uchodźczyni, pokonała wiele barier, zostając pierwszą sędziną piłkarską w Wielkiej Brytanii noszącą hidżab. Choć uwielbia sędziowanie i samą grę, w jej sercu specjalne miejsce zawsze zajmowało trenowanie. „Niewiele dzieciaków z mojej okolicy gra w piłkę, zwłaszcza dziewcząt. Chciałam to zmienić, więc założyłam drużynę dla dziewcząt. Następnie założyłam kolejną drużynę, a potem jeszcze jedną. Zobacz, co udało nam się osiągnąć. To niesamowite” – mówi. Założenie zespołu w jej okolicy było sposobem na wyciągnięcie z domu jej siedmiu siostrzenic – drużyna szybko przerodziła się w miejsce dla dzieciaków i rodzin z jej społeczności.

Strategia treningowa JJ nie ogranicza się tylko do tego, co dzieje się na boisku. Wspiera zawodników ze swoich drużyn w każdym aspekcie życia, mówiąc im: „Jeśli będziecie kiedykolwiek potrzebować rozmowy, możecie na mnie liczyć. Wasze sekrety są u mnie bezpieczne. Jeśli nie chcecie opowiadać o czymś rodzicom lub przechodzicie trudny okres, zawsze możecie przyjść z tym do mnie”. Poprosiliśmy jej największe fanki, czyli dziewczęta z zespołów, które prowadzi, o pytania do JJ. Mogły zapytać o co tylko chciały. Oto one.

Khadija: Dlaczego chciałaś zostać sędziną?

JJ: Gdy po raz pierwszy poproszono mnie o sędziowanie, nigdy nie myślałam, że się tym zajmę. Zobaczyłam jednak, jak reagują na mnie małe dziewczęta. Były zaskoczone, że sędziuje im kobieta, ale doceniały to. To mnie przekonało. Później zaczęłam trenować dorosłych i robić bardziej wymagające rzeczy.

Khadija: Kogo wolisz trenować? Starsze dzieci czy nas?

JJ: Po prostu lubię prowadzić treningi piłkarskie. Większą satysfakcję daje mi trenowanie młodszych osób, ponieważ wiem, że mnie doceniacie i bardziej lubicie piłkę dzięki tym zajęciom. Dorośli są bardziej ukształtowani – wiedzą, co chcą robić. Jeśli chodzi o Was, staram się prowadzić Was w dobrym kierunku i zaszczepiać w Was miłość do tego sportu.

Ilham: Co zainspirowało Cię do gry w piłkę?

JJ: Lubiłam grać w piłkę i wiedziałam, że chcę zostać piłkarką. Postanowiłam zrealizować to marzenie i po prostu zaczęłam to robić.

Ilham: Czy bałaś się przed pierwszym ważnym meczem, który sędziowałaś?

JJ: Tak, bardzo się bałam. Pierwszy mecz, który sędziowałam, poszedł mi dobrze. Sędziowałam małym dziewczętom. Gdy sędziowałam pierwszy mecz mężczyzn, przyprowadziłam moje rodzeństwo i kuzynostwo. Potrzebowałam ich wsparcia, a oni mi pomogli.

Salma: Kto nauczył Cię sędziowania?

JJ: Uczyłam się, oglądając innych sędziów. Moim ulubionym jest Mark Clattenburg. Często oglądam, jak sędziuje. Obserwuję też wielu innych sędziów — z Premier League i nie tylko. Podczas meczów patrzę zarówno na wydarzenia na boisku, jak i pracę sędziów.

Salma: Jaki największy mecz sędziowałaś?

JJ: To był mecz charytatywny. Był dla mnie tak ważny, ponieważ odbywał się na stadionie, na którym gra drużyna Dulwich Hamlet FC. Po raz pierwszy prowadziłam wtedy mecz na piłkarskiej arenie.

Adnan: Jaki sędzia był dla Ciebie inspiracją?

JJ: Wymienię trzech! Pierluigi Collina, Mark Clattenburg i Michael Oliver.

Adnan: Czy Twoją ulubioną drużyną jest Liverpool?

JJ: To bardzo podchwytliwe pytanie. Odpowiem na nie następnym razem!