Er was eens een meisje genaamd Chaima. Op een dag volgde ze haar oudere broer toen hij naar taekwondo ging. Er zaten alleen maar jongens in de les, maar de leraar moedigde haar aan mee te doen. Dat was niet gemakkelijk. Bij taekwondo wordt er gestompt en getrapt en de negen jaar oude Chaima werd door de oudere, veel grotere jongens gemakkelijk tegen de mat gewerkt. Na de eerste dag kwam ze onder de blauwe plekken thuis. Maar ook vastbesloten om te leren terug te vechten.

Chaima was een verlegen kind. Ze groeide op in een arme, afgelegen buitenwijk in Noord-Frankrijk, waar ze veel tijd thuis doorbracht in de rust van haar slaapkamer. Maar toen ze eenmaal taekwondo had ontdekt, ging ze ook andere nieuwe sporten uitproberen, zoals handbal, gymnastiek en voetbal. Ze ontdekte hoe sterk en competitief ze kon zijn. Chaima won graag.

Taekwondo vraagt veel concentratie. "Ik werd enorm gedisciplineerd", zegt Chaima, "waardoor ik me nu in elke sport op mijn gemak voel." Je leert ook respect te hebben voor je tegenstanders. Hoewel ze stompen en trappen, zijn ze erop getraind elkaar nooit te verwonden. Chaima ontdekte al snel dat hoewel een taekwondo-wedstrijd eruit kan zien als een gevecht, het meer aanvoelt als een dans. Een succesvolle atleet moet gedisciplineerd, krachtig en sierlijk zijn.

Chaima heeft daar ook buiten de mat baat bij als coach voor Sports dans la Ville, een non-profitorganisatie die jonge vrouwen helpt te gaan sporten en werk te vinden. Ze ziet sporten als een brug en beschouwt zichzelf als een bruggenbouwer.

"Coaches kunnen veel impact hebben op het leven van een kind", zegt ze. "Daarom geef ik me volledig aan mijn studenten. Ik train met ze, ik vecht voor ze, ik laat me door hen inspireren."