Gelecekteki Halime Mektup

Selam, gelecekteki Issey.

Nasılız? Hâlâ koşuyor muyuz? Olimpiyatlarda yarıştık mı?

Yarıştıysak bitiş çizgisini geçince ne kadar ağladık? Şu anda 15 yaşındayım ve her yarışın sonunda ağlıyorum. Belki ergenliktendir, belki de karakterim böyledir.

Bu mektubu, sabah 10'dan önce okumasak iyi ederiz. Gelecekte de bu saate kadar uyuyoruz, değil mi? Umarım en sevdiğimiz aktivitelerle dolu bir güne hazırlanıyoruzdur. Yani koşu, bilim, sıcak banyo ve aileyle vakit geçirme...

Okullardaki beden eğitimi derslerini değiştirme çabalarımız nasıl sonuçlandı merak ediyorum. Genç kızlara artık ergenliğin spordaki etkisi daha iyi öğretiliyor mu? Onların yanında olabiliyor muyuz? Lina ve Laviai Nielsen'ın bana yaptığı gibi, ben de genç kızlara hareket etmeleri için ilham veriyor muyum?

Umarım kendimize karşı nazik olmayı unutmuyoruzdur. Benim gibi gençlere, başarısızlıkların normal olduğunu sürekli anlatmaya çalışıyorum. Ama bazen bunu kendime hatırlatmakta zorlanıyorum.

Okul ödevlerim, koşu ve diğer işlerimin biriktiğini hissettiğimde stresli ve baskı altında hissediyorum. Yapmamam gerektiğini bilsem bile kendimi suçluyorum. Umarım gelecekte kendi tempomuzda ilerlediğimizi unutmuyoruzdur. Pistte ve pist dışında ne gibi zorluklarla karşılaşırsak karşılaşalım, bir gün istediğimiz noktaya ulaşacağız.

Artık veda zamanı. Eminim gelecekte sahipleneceğimiz köpek yürüyüşe çıkmak için sabırsızlanıyordur. Belki de arkadaşlarımız pistte bizi bekliyordur. Ama gitmeden sana birkaç tavsiyem var.

Keyif aldığın için koş.

Ormanda huzur bulmak için koş.

Merakını gidermek için uzay hakkında her şeyi keşfetmeye devam et.

Nasıl göründüğünden bağımsız olarak vücudumuzu sev. Bizim için yaptıklarını hatırla.

Şimdiden birçok başarımız oldu ve yapacağımız daha birçok şey var.

Sevgiler,
Issey