Emma Raducanu: odpuszczanie pogoni za perfekcją

Podczas mistrzostw świata można mieć poczucie, że to nie miejsce na błędy. Ale Emma Raducanu wie, że nie ma czegoś takiego jak perfekcja – aby prawdziwie się rozwijać, należy odpuścić i wskoczyć w nieznane.

W najnowszym odcinku z serii „Nad czym pracujesz?” spotkaliśmy się z czołową w Bromley tenisistką zawodową, Emmą Raducanu. Zabrała nas na pierwszy kort tenisowy, na którym kiedykolwiek grała, i podzieliła się z nami najwcześniejszymi wspomnieniami dotyczącymi chęci bycia najlepszą. „Byłam taką małą perfekcjonistką. Wpadałam w szał, kiedy nie mogłam trafić piłką we właściwe miejsce”.

Od tamtej pory wiele się jednak wydarzyło, a ona nauczyła się, że doskonałość nie jest punktem docelowym. Droga rozwoju wiąże się z wieloma wzlotami i upadkami – na tym właśnie polega osiąganie celów. „Myślę, że nastawienie na perfekcję zdecydowanie pomogło mi osiągnąć to, co osiągnęłam... ale nauczenie się odpuszczania pomogło mi nawiązać kontakt z tą Emmą, którą chcę być i tą, którą jestem teraz”.

Swój pierwszy tytuł wielkoszlemowy zdobyła w wieku 18 lat, zostając drugą najmłodszą zawodniczką w historii, która wygrała US Open. „Po zwycięstwie wszyscy oczekiwali, że będę po prostu wygrywać każdy turniej, w którym wezmę udział”. Emma zdaje sobie jednak sprawę, że w sporcie nigdy nie ma gwarancji. „Myślę, że to nierealistyczne, bo perfekcja po prostu nie istnieje”.

Wszystkim z nas zdarzają się takie chwile, gdy czujemy presję, by być w czymś najlepszym — może to być sport, szkoła czy coś, nad czym pracujemy. Jednak to właśnie zaprzestanie pogoni za perfekcją sprawia, że dajemy sobie przyzwolenie na popełnianie błędów oraz zyskujemy pewność siebie potrzebną do podejmowania ryzyka, zarówno na korcie, jak i poza nim. „Jeśli zawsze robisz wszystko idealnie i idzie ci świetnie, nie wysilasz się i nie robisz rzeczy, których jeszcze nie potrafisz, a które wpływają na twój rozwój”.