Ρώτα τον προπονητή: "Τι να κάνω αν η ομάδα μου κάνει διακρίσεις;"

Αγαπητέ προπονητή,

Είμαι στην ομάδα του μπέιζμπολ. Ωστόσο, νιώθω ότι δεν είμαι πραγματικό μέλος της ομάδας, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Είμαι ο μόνος Ασιάτης παίκτης. Νιώθω σαν τα λευκά παιδιά να μην με βλέπουν, εκτός αν καταφέρνω να στέλνω την μπάλα μακριά. Κάθομαι μόνος μου στο λεωφορείο για τους αγώνες. Οι υπόλοιποι συμπαίκτες έχουν τα δικά τους αστεία και ομαδικές συζητήσεις, και κάνουν παρέα τα σαββατοκύριακα χωρίς εμένα. Αυτό το γνωρίζω επειδή το συζητάνε στην προπόνηση. Μάλιστα, κάνουν και μερικά χυδαία αστεία. Όχι για εμένα προσωπικά, αλλά και πάλι. Ροκανίζουν την αυτοπεποίθηση και την απόδοσή μου. Θέλω να με αποδεχτούν στην ομάδα (και να κερδίσουμε μαζί ένα πρωτάθλημα, επειδή πιστεύω ότι μπορούμε!) αλλά πώς μπορώ να βρω τη θέση μου όταν νιώθω ανεπιθύμητος;

Ο μόνος ανεπιθύμητος στην ομάδα μου
Μπασκετμπολίστας, 17 ετών

Έχω τόσα πολλά που θέλω να πω, ΔΥΝΑΤΑ

Αλλά πρέπει να ξεκινήσουμε με τα χυδαία αστεία, σωστά; Επειδή αυτό δεν είναι καθόλου σωστό. Δεν είναι σωστό για αμέτρητους ηθικούς λόγους. Αλλά, αφού είμαι προπονήτρια και εσύ είσαι παίκτρια και ζητάς βοήθεια, θα μιλήσω κυρίως για ποιο λόγο δεν είναι σωστό για την ομάδα σου.

Οι καλύτερες ομάδες είναι οι δεμένες ομάδες. Δημιουργούν μια κουλτούρα όπου κάθε άτομο νοιάζεται για το σύνολο και το σύνολο νοιάζεται για κάθε άτομο. Τα περιπαιχτικά σχόλια ή ο σαρκασμός για τη φυλή, την ταυτότητα φύλου, τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή το κοινωνικοοικονομικό υπόβαθρο διχάζει αυτήν την κουλτούρα, ακόμα και αν ο στόχος τους δεν βρίσκεται μέσα στο δωμάτιο.

Αυτό ισχύει σε κάθε επίπεδο και σε κάθε άθλημα. Εγώ είμαι προπονήτρια μπάσκετ NCAA και μπορώ να σου πω από πρώτο χέρι ότι αν κάποιος στα αποδυτήριά μου νιώθει ότι δεν το σέβονται ή ότι τον υποτιμούν, η ομάδα αποκτά λιγότερη συνοχή και οι ρωγμές φαίνονται στο παιχνίδι. Πολύ σύντομα, οι αντίπαλοι θα εντοπίσουν αυτές τις ρωγμές και θα τις εκμεταλλευτούν.

Από την άλλη πλευρά, αν κατανοούμε πραγματικά την αξία του δεσμού, κατανοούμε ότι είναι ιερή ευθύνη να ανήκεις σε μια ομάδα και τα αποδυτήρια είναι ένας ιερός χώρος. Ό,τι και αν συμβαίνει στον έξω κόσμο, όταν είμαστε στα αποδυτήρια με τους συμπαίκτες μας, μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς και ευάλωτοι. Αυτή η εμπιστοσύνη επιτρέπει σε κάθε είδους διαφορετικά άτομα να συνεργαστούν ως σύνολο. Αυτό είναι κάτι πολύ δυνατό και πραγματικά μοναδικό στα ομαδικά αθλήματα. Λυπάμαι που η ομάδα σου δεν το έχει συνειδητοποιήσει ακόμα, αλλά θέλω να σου πω ότι είναι δυνατό. Το γνωρίζω εκ πείρας.

Εγώ είμαι λευκή. Και μάλιστα, πολύ λευκή, είμαι από το Νέο Χαμσάιρ. Σχεδόν ολόκληρη η ομάδα μου είναι μαύρη. Δεν μπορώ να υποκριθώ ότι γνωρίζω πώς είναι να είσαι μαύρος ή ασιάτης στην κοινωνία μας.

Αυτός όμως είναι ένας από τους σημαντικότερους λόγους για τους οποίους η ενσωμάτωση αποτελούσε ανέκαθεν κορυφαία προτεραιότητά μου. Καθώς προπονώ γυναίκες που βιώνουν τη φυλετική αδικία, είναι δουλειά μου να κάνω συζητήσεις οι οποίες, ειλικρινά, μερικές φορές με κάνουν να νιώθω άβολα. Κάνω αυτές τις συζητήσεις με την ομάδα μου στην αρχή κάθε σεζόν. Και αντιμετωπίζω κάθε περίπτωση αποκλεισμού που προκύπτει εντός της σεζόν, ανεξαιρέτως.

Μπορώ να σου δώσω ένα παράδειγμα: ήμουν προπονήτρια στο Πρίνστον όταν η Colin Kaepernick γονάτισε στη διάρκεια του ύμνου πριν από την έναρξη του NFL. Όταν ήρθε η ώρα να αποφασίσω πώς θα αντιδρούσε η ομάδα μου, ήξερα ότι ήταν σημαντικό να διασφαλίσω ότι είχαν ακουστεί όλες οι απόψεις.

"Όταν είσαι μέλος μιας ομάδας", τους είπα, "πρέπει να κάνεις δύο πράγματα. Πρέπει να μιλάς με σύνεση και πρέπει να ακούς με σύνεση". Σχηματίσαμε λοιπόν έναν κύκλο και μοιραστήκαμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Όλοι μιλούσαν σε πρώτο πρόσωπο, δηλαδή έλεγαν τι ένιωθαν ή τι βίωσαν οι ίδιοι". Κανείς δεν ήταν παρείσακτος. Όλοι μοιραστήκαμε τις εμπειρίες μας, ο ένας μετά τον άλλο.

Στον επόμενο αγώνα, σχεδόν η μισή ομάδα γονάτισε. Άκου όμως τι συνέβη: όλοι εξακολουθούσαμε να νιώθουμε ενωμένοι, παρόλο που είχαμε διαφορετικές απόψεις. Όλοι συμμετείχαμε σε αυτήν τη δύσκολη συζήτηση. Είχαμε ανοιχτεί ο ένας στον άλλο. Γνωρίζαμε από πού προερχόταν ο καθένας από εμάς και δεν αφήσαμε τις διαφορές μας να μας χωρίσουν. Μια δύσκολη συζήτηση μπορεί να ενώσει ακόμα περισσότερο μια ομάδα αντί να την απομακρύνει. Το έχω δει να συμβαίνει πολλές φορές. Μακάρι να μπορούσα να μοιραστώ περισσότερες ιστορίες, όπως όμως είπα, τα αποδυτήρια είναι ιερό μέρος.

Ας επιστρέψουμε όμως στην περίπτωσή μας. Είναι προφανές ότι πρέπει να γίνει μια δύσκολη συζήτηση. Δεν πρόκειται να σου ζητήσω να την ξεκινήσεις εσύ, ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ. Δεν είναι δίκαιο να ζητάς από ένα δεκαεφτάχρονο παιδί να κολυμπήσει σε βαθιά νερά. Εξίσου άδικο είναι να ζητάς από κάποιον που είναι παρείσακτος λόγω της φυλής του να διορθώσει το πρόβλημα.

Θα σου ζητήσω να ενημερώσεις τους προπονητές σου. Είναι εκεί για να σε στηρίξουν, ιδίως σε μια περίπτωση όπως η δική σου. Θα πρέπει να κάνεις το θαρραλέο πρώτο βήμα και να τους ενημερώσεις για το τι συμβαίνει και πώς νιώθεις. Από εκεί και πέρα, αν είναι καλοί στη δουλειά τους, θα αναλάβουν δράση. Γνωρίζω ότι αν κάποιος στην ομάδα μου απέκλειε άλλους παίκτες, θα ήθελα να το μάθω αμέσως.

Φυσικά, υπάρχει πάντα η πιθανότητα οι προπονητές σου να μην φανούν αντάξιοι των περιστάσεων. Σε αυτήν την περίπτωση, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου υπενθυμίσω το εξής: υπάρχουν ομάδες που σέβονται τις διαφορές. Υπάρχουν ομάδες των οποίων οι παίκτες αγαπούν και εμπιστεύονται τους συμπαίκτες τους. Και πιστεύω ότι αργά ή γρήγορα, θα ανήκεις σε μια τέτοια ομάδα. Το αξίζεις.

Προπονήτρια Banghart