Η γη των προγόνων μας: πώς αυτός ο παίκτης κρίκετ από τη Νέα Υόρκη τιμά την καταγωγή του από την Καραϊβική

Το πάθος του Derick Narine για το κρίκετ ξεκίνησε από τη στιγμή που μπόρεσε να κρατήσει στα χέρια του το ρόπαλο. Ήδη από την εφηβεία του, εκπροσωπούσε τη χώρα του, τη Γουιάνα. Αργότερα, όταν μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και ξεκίνησε το λύκειο, οδήγησε την ομάδα του στο πρώτο της πρωτάθλημα κρίκετ. Ωστόσο, η σχέση του Derick με το άθλημα είναι πολύ πιο βαθιά. Το κρίκετ είναι το άθλημα της οικογένειάς του και κάθε φορά που πιάνει το ρόπαλο, νιώθει συνδεδεμένος με τους προγόνους του, που ασχολούνταν με το ίδιο άθλημα για γενιές και γενιές.

Στο Baisley Pond Park Cricket Pitch στη συνοικία Τζαμάικα του Κουίνς, ο Derick μάς μιλάει για τις πολιτισμικές διαφορές στο κρίκετ μεταξύ της Νέας Υόρκης και της Γουιάνας και για το πώς, παρά τις δυσκολίες, το παιχνίδι εξακολουθεί να ενώνει τους ανθρώπους.

Οι πρόγονοί μου ήρθαν στη Γουιάνα ως σκλάβοι από την Ινδία για να εργαστούν στη βιομηχανία ζάχαρης. Το κρίκετ ξεκίνησε από την Ινδία (και την Αγγλία), επομένως αν κατάγεσαι από εκεί, πρέπει να ξέρεις πώς να παίξεις ή τουλάχιστον να έχεις κάποιες βασικές γνώσεις για αυτό. Όταν οι πρόγονοί μου ήρθαν στη Γουιάνα, το άθλημα πέρασε από γενιά σε γενιά. Μόλις είσαι σε θέση να κρατήσεις το ρόπαλο, σε πηγαίνουν στο πάρκο και σου μαθαίνουν πώς να παίζεις. Ξεκινάς παίζοντας πρώτα για το χωριό σου. Από εκεί, επιλέγεσαι για να εκπροσωπήσεις ολόκληρη την περιοχή. Εγώ έπαιξα και επιλέχθηκα για να εκπροσωπήσω τη χώρα. Έπαιζα για τη Γουιάνα από τα 16 μου.

Ήμουν ενθουσιασμένος με όλα αυτά που έβλεπα στην τηλεόραση και στις ταινίες. Όταν έφτασα εδώ, τα πάντα ήταν εντελώς διαφορετικά, ιδίως η ζωή στο Κουίνς. Νόμιζα ότι θα είχαμε ένα σπίτι με μια ωραία αυλή, αλλά όλα είναι τόσο στριμωγμένα. Δεν ήταν αυτό που φανταζόμουν.

Δεν περίμενα ότι θα έπαιζα κρίκετ επειδή δεν είχα ακούσει ποτέ ότι έπαιζαν κρίκετ στις ΗΠΑ. Όταν ξεκίνησα το λύκειο στο John Adams High School, ένα από τα παιδιά, που ήταν γείτονάς μου στη Γουιάνα, μου είπε ότι υπήρχε μια ομάδα κρίκετ. Το δοκίμασα για μια σεζόν και ο προπονητής με έχρισε αρχηγό. Παίξαμε και κερδίσαμε το πρωτάθλημα. Ήταν η πρώτη φορά που το John Adams κέρδιζε το πρωτάθλημα.

Τα πάντα εξαρτώνται από τον αντίπαλο. Όταν παίζεις ενάντια στην Ινδία, δεν σου λένε και πολλά, επειδή ακόμα και να σου πούνε, δεν τα καταλαβαίνεις. Οι πρόγονοί μου κατάγονταν από την Ινδία, αλλά δεν μιλάω ινδικά, επομένως δεν καταλαβαίνω τη γλώσσα τους. Όταν παίζεις ενάντια στην Τζαμάικα, σε βρίζουν. Σου λένε ό,τι μπορείς να φανταστείς, αλλά με τρόπο που ο διαιτητής του αγώνα να μην μπορεί να τα ακούσει, γιατί τότε η ομάδα τιμωρείται. Δεν το παίρνουμε κατάκαρδα, γιατί και εμείς μπορούμε να τους πούμε τα ίδια, αλλά μερικές φορές σε πειράζει, επειδή αν πρέπει να παίξεις άμυνα, πρέπει να μπλοκάρεις την μπάλα ώστε να μπορέσει να τη χτυπήσει ο συμπαίκτης σου.

Παίζουμε παντού. Τα γήπεδα στο πάρκο Kissena στο Φλάσινγκ του Κουίνς είναι τα χειρότερα. Υπάρχουν αμέτρητες τρύπες πίσω ακριβώς από το σημείο που πρέπει να χτυπήσεις. Υπάρχει επίσης και μια μεγάλη λίμνη, επομένως αν ο wicket keeper χάσει την μπάλα, η μπάλα πέφτει στο νερό. Τότε, πρέπει να τη βγάλεις έξω χρησιμοποιώντας ένα κλαδί, και η μπάλα είναι βρεγμένη και φουσκωμένη.

Μετά τον αγώνα, η αντίπαλη ομάδα έρχεται να σε συγχαρεί. Σου λένε ότι είσαι πολύ καλός παίκτης, σε ρωτάνε αν έχεις Facebook ή Instagram. Σου λένε ότι θέλουν να μιλήσετε, να σου δώσουν μερικές συμβουλές για διάφορα πράγματα. Στους μεγάλους αγώνες, έρχονται όλοι για να σε στηρίξουν. Το κρίκετ ενώνει πολλούς ανθρώπους. Παρά τα όσα συμβαίνουν, ο κόσμος εξακολουθεί να παίζει κρίκετ.