Η Favia κατακτά την κορυφή της ζωής

Είναι 8 το βράδυ, κάπου έξω από το Αλμπουκέρκι στο Νέο Μεξικό. Ο φακός κεφαλής της Favia Dubyk φωτίζει το επόμενο σημείο από το οποίο θα πιαστεί στο The Temple, το ασβεστολιθικό σπήλαιο που επισκέπτεται κάθε εβδομάδα. Το φως του φακού προσελκύει ένα σμήνος νυχτοπεταλούδες γύρω από πρόσωπό της. Ο καύσωνας της ημέρας είναι ακόμα αισθητός και το σώμα της γυαλίζει από τον ιδρώτα. Η Favia κάνει αναρρίχηση εδώ και μία ώρα, αλλά αντιστέκεται στη μάταιη παρόρμηση να διώξει τα ζωύφια και συνεχίζει δυναμικά να σκαρφαλώνει. Η διαδρομή της, με βαθμό δυσκολίας V11, είναι γεμάτη με ολισθηρά σημεία που χρησιμοποιεί ως λαβές για να κρατηθεί κοντά στον βράχο, αλλά και μικρές προεξοχές που μετά βίας μπορεί να πιάσει με τις άκρες των δαχτύλων της. "Είναι αρκετά δύσκολο, αλλά υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες εκεί έξω", παραδέχεται γελώντας.

Η Favia κάνει αναρρίχηση μέχρι τις 10:30 μ.μ. Έπειτα, μαζεύει το στρώμα της και κατεβαίνει το μονοπάτι μαζί με τον απρόθυμο σκύλο της, Hans. Στο σπίτι, τρώει ένα δεύτερο δείπνο πλούσιο σε πρωτεΐνες και περιμένει μέχρι να φύγει η αδρεναλίνη από το σώμα της για να κοιμηθεί. Αυτό είναι το πρόγραμμά της, πέντε μέρες την εβδομάδα. Είναι δύσκολο, αλλά το λατρεύει. "Είναι ο λόγος που σηκώνομαι το πρωί", λέει. "Απολαμβάνω την αναρρίχηση περισσότερο από καθετί στη ζωή".

Η Favia έχει ανεπτυγμένη αίσθηση της ισορροπίας, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Στα 33 της χρόνια, η επαγγελματίας αναρριχήτρια και γιατρός ισορροπεί ανάμεσα σε δύο καριέρες. Κάθε εβδομάδα, εξασκεί την Ιατρική για 60-100 ώρες και κάνει αναρρίχηση για 20-25 ώρες. Αυτή η αφοσίωση θα ήταν εντυπωσιακή για τον καθένα, αλλά είναι ακόμα πιο αξιοθαύμαστη στην περίπτωση της πρώην καρκινοπαθούς Favia, η οποία ανακάλυψε την αναρρίχηση πριν από περίπου 10 χρόνια, μόλις έναν χρόνο πριν από τη διάγνωσή της το 2012.

"Πριν ξεκινήσω την αναρρίχηση, δεν έκανα πολλές δραστηριότητες στην ύπαιθρο", αναφέρει. "Δεν ήξερα καν ότι υπάρχει υπαίθρια αναρρίχηση. Μου έλεγαν να πάμε έξω για αναρρίχηση και εγώ αναρωτιόμουν γιατί να πάω να σκαρφαλώσω σε έναν πλαστικό τοίχο έξω. Δεν ήξερα ότι σκαρφαλώνουν σε βράχους". Δεν είναι ότι η Favia δεν ήταν αθλητικός τύπος. Μεγάλωσε κάνοντας ενόργανη γυμναστική, πατινάζ στον πάγο και ιππασία. Όπως λέει, η ζωή της περιστρεφόταν γύρω από αυτά τα σπορ και δεν έκανε υπαίθριες δραστηριότητες ή πεζοπορία.

Σιγά-σιγά, άρχισε να σκαρφαλώνει σε βράχους κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο, οδηγώντας από τέσσερις έως επτά ώρες για να πάει στις πιο κοντινές περιοχές. Πριν καλά-καλά το καταλάβει, πήγαινε κάθε Σαββατοκύριακο. "Μάθαινα ολοένα και περισσότερα και συνήθισα να είμαι έξω. Συνήθισα τη μικρή πόλη, συνήθισα τα ζωύφια, συνήθισα την πεζοπορία. Έγινα πιο ικανή στις υπαίθριες δραστηριότητες", αναφέρει η Favia. "Μου αρέσει ο ήχος που κάνουν τα αναρριχητικά μου παπούτσια όταν πατάω σε αληθινό βράχο", λέει περιγράφοντας τον ήπιο και σιγανό ήχο που θυμίζει το απαλό χτύπημα των δαχτύλων πάνω σε ένα θρανίο. "Όταν ακούω τα παπούτσια, αισθάνομαι ότι είμαι ένα με τον βράχο".

Παρ' όλα αυτά, η Favia ήξερε πολύ καλά ότι ήταν ένα από τα ελάχιστα μαύρα άτομα στην τοπική αναρριχητική σκηνή. "Είχα συνηθίσει να είμαι το μαύρο άτομο που ξεχωρίζει σχεδόν σε όλη μου τη ζωή", αναφέρει. Όμως, όταν εμφανίζονταν άτομα άλλου χρώματος, ενθουσιαζόταν. "Πού και πού, ερχόταν στο γυμναστήριο κάποιο μαύρο άτομο και πάθαινα πλάκα… Ήταν υπέροχο".

Ενώ βελτιωνόταν με γοργούς ρυθμούς στην αναρρίχηση και αντιμετώπιζε με επιτυχία τις δυσκολίες της ιατρικής σχολής, η Favia άρχισε να αισθάνεται μια μόνιμη αδιαθεσία το φθινόπωρο του 2011. Οι νοσηλευτές στο κέντρο υγείας φοιτητών του πανεπιστημίου της αψήφησαν την ανησυχία της, βγάζοντας τη διάγνωση άσθματος και γράφοντάς της μια συνταγή για εισπνοές. "Ήταν απαίσιοι", λέει η Favia. Υποψιαζόταν ότι η αιτία της αδιαθεσίας της ήταν το λέμφωμα, το οποίο μόλις είχε μελετήσει στη σχολή, αλλά εκείνοι επέμεναν πεισματικά. "Ζήτησα ακτινογραφία επανειλημμένα, αλλά εκείνοι δεν με άκουγαν", προσθέτει. Μέχρι τον επόμενο Ιούνιο, τα συμπτώματά της είχαν επιδεινωθεί δραματικά και είχε αρχίσει να δυσκολεύεται στην αναπνοή και την κατάποση. Σε μια αναρρίχηση, έπεσε από έναν βράχο πασχίζοντας να ανασάνει. Έπειτα από έναν μήνα, οι γιατροί βρήκαν έναν όγκο 13 εκατοστών στο στήθος της και διέγνωσαν ότι η διορατική φοιτήτρια ιατρικής έπασχε από λέμφωμα σε προχωρημένο στάδιο. Σταμάτησε τις σπουδές της στην Ιατρική και πέρασε τον επόμενο χρόνο κάνοντας θεραπεία για τον καρκίνο. "Όταν έκανα χημειοθεραπείες, δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά μόνο η επιβίωση", αναφέρει.

Η Favia έκανε αναρρίχηση για μικρό διάστημα πριν από τη διάγνωσή της. Παρ' όλα αυτά, η αναρρίχηση τής έδινε κίνητρο μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας της. "Μου έδινε λόγο για να συνεχίσω να ζω. Δεν άφηνα τον πόνο να με καταβάλει, επειδή μου άρεσε τόσο πολύ η αναρρίχηση", αναφέρει η πρώην καρκινοπαθής που βρίσκεται σε ύφεση από το 2013. "Μπορώ να αντέξω τα πάντα, αν είναι να επιστρέψω στα βράχια".

Η Favia επέστρεψε σε μια διαδρομή που προσπαθούσε να τελειοποιήσει πριν από τη διάγνωσή της. Ήταν το The Helicopter, ένα σπήλαιο κατηγορίας V5 στο εθνικό πάρκο Coopers Rock State Forest έξω από το Μοργκαντάουν στη Δυτική Βιρτζίνια. Ήταν τόσο χαμηλό, που μετά βίας μπορούσε να κρατήσει τον κορμό της όρθιο όταν βρισκόταν εκεί. Δούλεψε τις κινήσεις ξανά και ξανά, μέχρι που τελικά κατάφερε να φτάσει στην κορυφή. Αυτή η επιτυχία αναζωπύρωσε το πάθος της για τις υπαίθριες δραστηριότητες. Ήθελε να δει πόσο μακριά θα έφτανε το σώμα της.

"Η αναρρίχηση σού δίνει μια αίσθηση δύναμης. Βλέπεις έναν βράχο και σκέφτεσαι ότι δεν υπάρχει τρόπος να ανέβεις εκεί πάνω. Όμως, μετά βρίσκεις τον τρόπο και νιώθεις φανταστικά", εξηγεί. "Πρέπει να ξεβολευτείς από πολλές απόψεις. Χρειάζεται θάρρος, δύναμη, εξυπνάδα. Σου μαθαίνει πολλά πράγματα για τον εαυτό σου, όπως πόσο μπορείς να πιέσεις το σώμα και το μυαλό σου".

Η Favia δεν έχει απαλλαγεί πλήρως από τις σωματικές της παθήσεις. Πρέπει να προσέχει πάρα πολύ με τα κοψίματα και τις γρατζουνιές, επειδή η επούλωση παίρνει περισσότερο καιρό, ενώ έχει μεγαλύτερη ευαισθησία στις μολύνσεις. Επιπλέον, ο ουλώδης ιστός από τη θεραπεία για τον καρκίνο επηρεάζει συνεχώς την κινητικότητά της, ταλαιπωρώντας την με προβλήματα στη μέση και στους γοφούς εδώ και χρόνια. Μόλις τώρα άρχισε να περπατάει και πάλι κανονικά και χρειάζεται τη βοήθεια των φίλων της για να πάει με τα πόδια μέχρι τα σημεία αναρρίχησης. "Είναι πολύ δύσκολο να κουβαλάς εξοπλισμό βάρους περίπου 20 κιλών", αναφέρει. Ενώ οι περισσότεροι αναρριχητές θα έλεγαν ότι τα πόδια παίζουν σημαντικό ρόλο στην τεχνική τους, η Favia χρησιμοποιεί κυρίως το επάνω μέρος του σώματός της λόγω των δυσκολιών που αντιμετωπίζει. Γι' αυτό, προτιμά να σκαρφαλώνει σε βράχους με προεξοχές και όχι με σχετικά λεία επιφάνεια. "Όταν προσγειώνομαι στα πέλματά μου, παθαίνω εξάρθρωση στον γοφό. Αν πέσω κατευθείαν με την πλάτη, ο γοφός μου δεν παθαίνει τίποτα", εξηγεί.

Η ύπαιθρος έχει βοηθήσει τη Favia να επανεστιάσει. Τα τελευταία επτά χρόνια, η αναρρίχηση λειτουργεί ως διέξοδος από το αγχωτικό της επάγγελμα, στο οποίο καλείται να λαμβάνει κρίσιμες ιατρικές αποφάσεις όλη μέρα. "Γιατί μου αρέσει τόσο να γδέρνω το δέρμα μου σε κοφτερά βράχια, να ματώνω, να μελανιάζω και να κινδυνεύω να σπάσω κανένα κόκαλο ή ακόμα και να πεθάνω; Δεν ξέρω ακριβώς", λέει. "Αυτό που ξέρω είναι ότι μου αρέσει να λύνω προβλήματα και γρίφους, και η αναρρίχηση είναι ένας γρίφος που πρέπει να λύσεις χρησιμοποιώντας τη δύναμη του μυαλού σου και το σώμα σου".

Επίσης, η Favia βρήκε μια κοινότητα στην ύπαιθρο. Αρθρογραφεί για το Melanin Base Camp, μια πλατφόρμα που προωθεί την ποικιλομορφία και τη διαφορετικότητα στα περιπετειώδη υπαίθρια σπορ, ενώ περιγράφει τις εμπειρίες της και την αγάπη της για την αναρρίχηση σε χαμηλούς βράχους στον ιστότοπο Traverse Girl. Επίσης, έχει αρχίσει να μυεί νέους αναρριχητές στο άθλημα. "Μέχρι να τελειώσω το κολέγιο, δεν ήξερα καν ότι υπάρχει η αναρρίχηση. Έτσι, αν μπορεί να αλλάξει τη ζωή άλλων ανθρώπων προς το καλύτερο, όπως άλλαξε τη δική μου, θέλω να το καταλάβουν", λέει η Favia. "Θέλω να τους δώσω την ευκαιρία να πουν ότι η αναρρίχηση είναι ένα πράγμα που ήταν γραφτό να κάνουν".

Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να διαπιστώσουμε αν απέδωσαν οι πρόσφατες προσπάθειες για την καταπολέμηση των διακρίσεων στα υπαίθρια σπορ, όπως αναφέρει η Favia. Επίσης, επισημαίνει ότι τα γυμναστήρια αναρρίχησης πρέπει να έχουν μεγαλύτερη ποικιλομορφία ως προς τη φυλή, το φύλο και το επίπεδο δεξιοτήτων. Όμως, ελπίζει ότι η παρουσία της στο άθλημα θα δείξει σε άτομα όλων των χρωμάτων και σε πρώην καρκινοπαθείς ότι έχουν θέση στη φύση. "Για μερικές ώρες, αυτό που με απασχολεί κυρίως είναι να βρω τρόπο να σκαρφαλώσω σε αυτόν τον βράχο", λέει η Favia. "Μέσα στον μικρό κόσμο που δημιούργησα, έχω ένα καταφύγιο. Αυτό το καταφύγιο είναι η ύπαιθρος".