Η τέχνη του ποδοσφαίρου: πώς αυτός ο παίκτης από την Πόλη του Μεξικού τελειοποιεί τις δεξιότητές του

Δεν υπάρχει σωστός και λανθασμένος τρόπος για να ανακαλύψεις το πάθος σου για τον αθλητισμό. Ο Alan Landeros, ένας εικοσάχρονος φοιτητής που μένει στην Πόλη του Μεξικού, γνώρισε το ποδόσφαιρο δρόμου σερφάροντας στο διαδίκτυο και έμεινε έκπληκτος από την εφευρετικότητα των παικτών. Σε σχέση με το κανονικό ποδόσφαιρο, το ποδόσφαιρο δρόμου έχει συνήθως μεγαλύτερα σκορ, λιγότερους παίκτες και πιο περιορισμένους αγωνιστικούς χώρους. Απαιτεί άψογο έλεγχο, ατομική δεξιοτεχνία και ευστροφία. Παίκτες όπως ο Alan περνούν πολλές ώρες εξασκώντας κόλπα που, συνολικά, καθορίζουν την απόδοσή τους στις τοπικές αναμετρήσεις με άλλους παίκτες. Για τον Alan, είναι περισσότερο ένας τρόπος προσωπικής έκφρασης παρά ένα παιχνίδι.

Τον συναντήσαμε στην "έδρα" του στο Axomiatla Park, όπου τελειοποιεί την εντυπωσιακή του γκάμα δεξιοτήτων. Σε ένα σύντομο διάλειμμά του, ο Alan μιλά για την τοπική κοινότητα ποδοσφαιριστών δρόμου και εξηγεί πώς αυτό το άθλημα τον βοηθά να απελευθερώσει τη δημιουργικότητά του.

Όταν ήμουν μικρός, έπαιζα κλασικά παιχνίδια όπως κρυφτό με τα παιδιά της γειτονιάς. Όταν ήμασταν πια πολύ μεγάλοι για αυτά τα παιχνίδια, έμενα στο σπίτι και έβλεπα βίντεο στο διαδίκτυο. Κάπως έτσι έμαθα για το ποδόσφαιρο δρόμου σε ηλικία 16 ετών. Κανένας από τους γνωστούς μου δεν έδειχνε να ενδιαφέρεται αρκετά για το ποδόσφαιρο δρόμου, ώστε να θέλει να παίζουμε μαζί. Παρ' όλο αυτά, μου φάνηκε μικρό το κακό, μιας και είναι ένα άθλημα στο οποίο μπορείς να εξασκηθείς και μόνος σου, τουλάχιστον όσον αφορά τα κόλπα και τους συνδυασμούς. Ξεκίνησα να αντιγράφω ό,τι έβλεπα στο διαδίκτυο, δηλαδή κόλπα και μεταβάσεις που έβαζαν διάσημοι παίκτες στους συνδυασμούς τους, μέχρι που κατάφερα τελικά να δημιουργήσω το δικό μου στιλ.

Κάθε ποδοσφαιριστής δρόμου έχει το δικό του στιλ. Είμαστε όλοι φίλοι μεταξύ μας, αλλά σίγουρα υπάρχει ανταγωνισμός όταν προπονούμαστε μαζί ή παίζουμε σε αντίπαλες ομάδες. Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο δρόμου μόνος μου, φοβόμουν ότι η κοινότητα δεν θα με δεχόταν. Πριν γνωρίσω τους ντόπιους παίκτες, τους θαύμαζα και εξακολουθώ να τους θαυμάζω μέχρι σήμερα. Τώρα, ανήκω σε μια μεγαλύτερη ομάδα, ενώ έχω φτιάξει και τη δική μου ομάδα μαζί με έναν φίλο.

Είναι μια αρκετά ήσυχη γειτονιά. Αισθάνομαι ασφαλής όταν πηγαινοέρχομαι με τα πόδια και δεν νιώθω ότι είναι επικίνδυνο να βρίσκομαι έξω. Το υψόμετρο σε αυτό το μέρος της πόλης είναι πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με τις πιο κεντρικές περιοχές, γι' αυτό κάνει περισσότερο κρύο. Επίσης, για να φτάσεις εδώ πρέπει να περπατήσεις μια ανηφόρα, αλλά το θεωρώ και αυτό μέρος της προπόνησης.

Το ποδόσφαιρο δρόμου με βοήθησε να εξερευνήσω περισσότερο τη δημιουργικότητά μου. Για παράδειγμα, όταν προσπαθώ να σκεφτώ συνδυασμούς, δίνω στον εαυτό μου το περιθώριο να αυτοσχεδιάσει ανάμεσα στα κόλπα, πράγμα που μαρτυρά ένα στοιχείο του χαρακτήρα μου. Επίσης, παίρνω κάποια κόλπα που ήδη κατέχω και προσπαθώ να σκεφτώ παραλλαγές τους, ώστε να δημιουργήσω κάτι τελείως διαφορετικό. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι είμαι ένας αντικομφορμιστής κομφορμιστής. Δεν κολλάω στο πρώτο πράγμα που θα μου έρθει στο μυαλό.

Ήμουν πολύ συνεσταλμένος και στην αρχή ντρεπόμουν να προπονηθώ σε πάρκα ή δημόσιους χώρους, επειδή ο κόσμος με κοιτούσε και αυτό μου δημιουργούσε νευρικότητα. Τώρα, έχω αλλάξει. Προπονούμαι κάθε μέρα για περίπου δύο-τρεις ώρες, οπουδήποτε. Μερικές φορές, τραβάω σε βίντεο τους συνδυασμούς μου σε πολυσύχναστα σημεία του ιστορικού κέντρου, όπως το Μνημείο της Επανάστασης. Μάλιστα, αν μαζευτεί πλήθος, το εκμεταλλεύομαι για το βίντεο.

Μπορεί να μου έρθουν ιδέες ανά πάσα στιγμή, π.χ. βλέποντας απλώς τον εαυτό μου σε παλιά βίντεο. Όμως, προτιμώ να περιμένω μέχρι την ώρα της προπόνησης για να δοκιμάσω τις ιδέες μου στην πράξη, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για δύσκολα κόλπα. Έχω πάθει ατυχήματα στο παρελθόν, δοκιμάζοντας κάτι καινούργιο χωρίς να το μελετήσω καλά. Μια φορά, τραυμάτισα το γόνατό μου τόσο άσχημα, που δεν μπορούσα να προπονηθώ για τέσσερις μήνες. Όταν επανήλθα, παρατήρησα ότι φοβόμουν να δοκιμάσω καινούργια πράγματα, επειδή δεν ήθελα να ρισκάρω έναν νέο τραυματισμό. Όμως, στην πραγματικότητα αυτό ήταν χειρότερο, επειδή έπεσα σε τέλμα και άρχισα να χάνω τον ενθουσιασμό μου. Τώρα, προσπαθώ να είμαι όσο πιο διεξοδικός γίνεται, αλλά στο τέλος παίρνω το ρίσκο. Μπορεί να πέσω, αλλά τι να κάνουμε; Δεν θέλω να μένω στάσιμος.