ถามโค้ช: จะทำอย่างไรเพื่อกระตุ้นตัวเองให้เทรนที่บ้านได้ตลอด

สวัสดีครับโค้ช

ผมเรียนอยู่ชั้น ม.5 เล่นเป็นพอยต์การ์ดในทีมบาสเก็ตบอลของโรงเรียนตั้งแต่ ม.3 ครับ ผมเป็นผู้เล่นที่ประมาณว่าต้องขอกำลังใจจากเพื่อนร่วมทีมตลอด ทั้งเวลาลงแข่ง เวลาฝึกซ้อม หรือแม้แต่เวลาออกกำลังกาย แต่พอมาปีนี้ที่เราไม่สามารถฝึกซ้อมด้วยกันได้ แรงจูงใจของผมก็ร่วงหล่นลงไปเลย เมื่อก่อนผมเคยเล่นแบบตัวต่อตัวกับพี่ชาย แต่เขาย้ายไปเรียนมหาวิทยาลัยตั้งแต่ปีที่แล้ว ตอนนี้เหลือผมอยู่คนเดียวครับ และนอกจากการฝึกชู้ตนิดๆ หน่อยๆ ที่ถนนหน้าบ้าน ผมก็แทบจะไม่ได้จับลูกบาสมาเล่นเลยตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา ผมทำไม่ได้แม้กระทั่งจะพาตัวเองออกไปวิ่งหรือยกน้ำหนัก ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ทำได้โดยไม่ต้องมีคู่ซ้อมเลยด้วยซ้ำ ผมหงุดหงิดมาก แถมยังเริ่มกังวลว่าทักษะการเล่นคงจะห่วยลงเรื่อยๆ ผมจะฮึดสู้กลับมาเหมือนเดิมยังไงดีครับ

— นักกีฬาผู้ขาดเพื่อนซ้อม
นักบาสเก็ตบอลวัย 17 ปี

รู้ไหม เธอไม่ใช่คนเดียวที่เผชิญกับปัญหานี้หรอกนะ นักกีฬาผู้ขาดเพื่อนซ้อม ตอนที่ฉันเรียนมหาวิทยาลัยปีสุดท้าย ฉันก็มีปัญหาเรื่องการสร้างแรงจูงใจให้กับตัวเองเหมือนกัน

ฉันบาดเจ็บบ่อยมาก ฉันเบื่อการต้องตื่น 6 โมงเช้าทุกวันเพื่อออกไปวิ่ง ฉันไขว้เขว้ออกไปจากจุดหมายของตัวเอง และด้วยความที่ในเวลานั้น WNBA เพิ่งก่อตั้งขึ้นมา ฉันเลยไม่ได้คิดว่าจะเล่นบาสเก็ตบอลเป็นอาชีพ แต่ตอนนั้นฉันเป็นกัปตันทีมแล้ว และรู้ตัวดีว่าจะต้องปิดฉากการเป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอลของมหาวิทยาลัยให้สวยงาม เพื่อเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับเพื่อนร่วมทีมและทำในสิ่งที่ฉันเป็นคนเริ่มเอาไว้ให้เสร็จสิ้น

ดังนั้นก็อย่าไปเครียดกับการที่จะต้องลำบากกระตุ้นตัวเองนะคะ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับนักกีฬาทุกคนแหละ

ในช่วงที่ฉันเผชิญปัญหานี้ ฉันต้องถอยออกมาหนึ่งก้าวแล้วถามตัวเองว่า “ฉันมาเล่นกีฬานี้ทำไม” ตอนที่ยังเด็ก ฉันเริ่มเล่นเพราะว่ามันสนุกดี แต่พอมาเล่นตอนอยู่มหาวิทยาลัย มันก็ไม่ได้สนุกตลอดเวลา ฉันเลยคิดว่าตัวเองจะยังเล่นอยู่ทำไม พอคิดไปคิดมาก็ได้คำตอบว่า การเล่นบาสเก็ตบอลคือสิ่งที่ฉันทำเพื่อตอบแทนให้พ่อแม่ได้ พวกท่านคือคนที่เห็นศักยภาพของฉันและช่วยผลักดันให้ฉันประสบความสำเร็จ ฉันอยากให้พ่อแม่รับรู้ว่าฉันซาบซึ้งใจในสิ่งที่พวกท่านทำให้ ฉันเลยพยายามอย่างสุดความสามารถในทุกๆ วัน

นี่แหละคือ “เหตุผล” หรือจุดมุ่งหมายของฉัน การรู้ว่า “เหตุผล” ของตัวเองคืออะไร ช่วยให้ฉันผ่านพ้นทุกอุปสรรคที่พบเจอในฐานะนักกีฬา และยังช่วยฉันไว้ได้ทุกครั้งที่พบเจอกับปัญหาต่างๆ ในฐานะโค้ช

เราต่างก็รู้ดีว่าการเล่นบาสเก็ตบอลในระดับแข่งขันนั้นเป็นสิ่งที่ต้องใช้ความทุ่มเทพยายามอย่างมาก ดังนั้น “เหตุผล” ของเธอต้องเป็นสิ่งที่ปลุกเธอให้ตื่น ต้องหยิบบอลใส่มือเธอในช่วงเวลาที่เพื่อนร่วมทีมหรือโค้ชไม่อยู่ และถ้าอยากจะให้ “เหตุผล” นั้นเวิร์คสำหรับเธอในระยะยาว เหตุผลนั้นจะต้องใหญ่กว่าตัวเธอ และใหญ่กว่าการเล่นกีฬานั้น เพราะถ้าเธอเล่นเพื่อแค่จะลงแข่งให้ได้แชมป์ พอได้แชมป์มาแล้วก็จะเกิดคำถามว่า แล้วเอาไงต่อ

คนที่ฉันโค้ชให้บางคนเคยบอกว่า “ฉันมาเล่นเพื่อลุง ท่านสอนให้รู้จักกีฬานี้ก่อนที่ท่านจะเสีย” หรือ “ฉันเล่นเพราะอยากได้ทุนนักกีฬาบาสเก็ตบอล เพราะนี่เป็นทางเดียวที่ฉันจะได้เรียนในมหาวิทยาลัย” ดังนั้น “เหตุผล” ของเธอเป็นได้ทั้งเพื่อตัวเองและเพื่อคนอื่น และเหตุผลของแต่ละคนก็ไม่จำเป็นต้องเหมือนกันด้วย

ถ้าอยากรู้ว่า “เหตุผล” นั้นของเธอคืออะไร ลองเขียนสิ่งที่คิดลงในสมุดจดบันทึกดูค่ะ อาจจะต้องใช้เวลาอยู่หลายวันกว่าจะค้นพบ แต่เธอต้องทำให้ได้ ไม่ใช่แค่เพื่อให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นในช่วงที่มีโรคระบาดแบบนี้ แต่เพื่อช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจของเธอในฐานะนักกีฬาเอาไว้ เพราะในอนาคตเรามักจะต้องเจอกับปัญหาและความท้าทายอยู่เสมอ

เมื่อรู้แล้วว่า “เหตุผล” นั้นคืออะไร เธอต้องจัดตารางขั้นตอนให้สอดรับเหตุผลนั้นแล้วทำตามตารางที่จัดไว้อย่างมีวินัย ฉันทำแบบนี้ทุกสุดสัปดาห์เพื่อเตรียมแผนสำหรับสัปดาห์ถัดไป วิธีที่เวิร์คสำหรับฉันคือการแบ่งกิจกรรมใหญ่ๆ ที่ต้องทำออกเป็นส่วนย่อยๆ แล้วเขียนรายละเอียดไว้ให้ชัดเจน ฉันจะไม่เขียนแค่ว่า “ออกกำลังกาย 1 ชั่วโมง” แต่จะเขียนระบุไปเลยว่าจะต้องออกกำลังกายท่าไหนบ้าง กี่เซ็ต กี่รอบ และจะหยุดพักอะไรยังไง พอกำหนดแต่ละส่วนย่อยๆ ไว้แล้ว ฉันจะเต็มใจทำกว่าเดิมมากๆ เลยค่ะ

ทีนี้ ตารางของเธออาจไม่ใช่การทดแทนในส่วนของการเล่นกับเพื่อนร่วมทีมหรือการเรียนรู้จากสิ่งที่โค้ชสอน แต่จะมีหลายสิ่งหลายอย่างเลยที่เธอสามารถทำได้เพื่อสร้างแรงสนับสนุนแบบเดียวกันนั้นกลับคืนมา

ตอนที่ฉันหมั้นกับ Darius สามีของฉัน เราต่างก็ต้องไปเป็นโค้ชให้กับทีมที่อยู่คนละรัฐกัน แต่เราก็จะหาเวลาวิดีโอคอลและแชทคุยกันทุกวัน ทำไมจู่ๆ ฉันถึงพูดถึงสามีน่ะเหรอ ก็เพราะว่าตอนนี้เธออยากจะติดต่อพูดคุยกับคนในทีมบาสเก็ตบอลของเธอเป็นประจำ และรักษาความสนิทสนมนั้นไว้เหมือนกับฉันและสามียังไงล่ะ

ลองบอกแผนซ้อมของเธอกับเพื่อนร่วมทีมสักคนดู เขาจะได้ทำเป็นเพื่อน หรืออาจจะออกกำลังกายบางส่วนด้วยกันผ่าน Zoom ก็ได้นะคะ จากนั้นก็ลองบอกเวลาที่ทำได้ตอนออกไปวิ่ง หรือไม่ก็จำนวนลูกที่ชู้ตลงได้ตอนที่ซ้อมชู้ตลูกจาก 5 จุดในสนาม ถ้าจะกระชับความสัมพันธ์ภายในทีม ลองสร้างแชทกลุ่ม คิดสโลแกนประจำทีม หรือช่วยกันจัดเพลย์ลิสต์เพื่อให้ทุกคนฟังเพลงเดียวกันในขณะที่เทรนก็ได้ด้วยนะ

คำแนะนำอย่างสุดท้ายต่อไปนี้อาจจะฟังดูขัดกับเหตุผล แต่การใช้ชีวิตโดยไม่เล่นบาสเก็ตบอลเลยก็จะช่วยให้เธอจดจ่อกับการฝึกซ้อมได้มากขึ้น ฉันเลยอยากแนะนำให้เธอใช้เวลาช่วงนี้พักและผ่อนคลายกับคนในครอบครัว อ่านหนังสือ หรือหางานอดิเรกใหม่ๆ ทำ เพราะช่วงนี้อะไรๆ ก็กลับตาลปัตรไปหมด แต่ในฐานะนักกีฬา เธอรู้ดีว่าจะจัดการกับเรื่องนี้แบบไหน คอยระลึกไว้เสมอว่าเป้าหมายใหญ่ของเธอคือการรอดพ้นจากช่วงเวลานี้และแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม ดังนั้นถ้าเธอรับมือกับปัญหาได้ เธอก็จะมีโอกาสได้ทบทวนตัวเองต่อการเล่นกีฬานั้น ซึ่งเธอก็จะได้รับบทเรียนในชีวิตจากปัญหานี้ไปด้วยเช่นกัน

โค้ช Taylor

ส่งอีเมลคำถามเกี่ยวกับวิธีปรับเปลี่ยนทัศนคติต่อกีฬาและสุขภาพได้ที่ askthecoach@nike.com