เน็ตแห่งบรู๊คลิน: เมื่อสนามเน็ตบอลเปรียบเสมือนบ้านอีกหลัง

Maggi Gao เป็นชาวเมืองเซี่ยงไฮ้ เธอย้ายมายังนิวยอร์กเมื่อปี 2013 เพื่อศึกษาด้านจิตวิทยา โดยหวังไว้ด้วยว่าจะได้พบกับผู้ที่รักเน็ตบอลเช่นเดียวกันกับเธอ แม้กีฬาประเภทนี้จะเป็นที่รู้จักกันดีในประเทศอื่นๆ แต่ในสหรัฐอเมริกาเน็ตบอลเป็นกีฬาเฉพาะกลุ่ม หาใครมาเล่นด้วยได้ยาก แถมจะหาสนามเล่นก็ยิ่งยากเข้าไปใหญ่

แต่ในที่สุด Maggi ก็เสาะหาจนพบสนามในบรู๊คลิน ซึ่งเป็นเพียงหนึ่งในไม่กี่คอร์ทที่เป็นคอร์ทเน็ตบอลโดยเฉพาะจากทั้งแถบชายฝั่งตะวันออกของสหรัฐฯ สวนสาธารณะ Lincoln Terrace ย่านคราวน์ไฮตส์แห่งนี้ทำให้เธอเหมือนได้พบกับบ้านหลังที่ 2 และเธอจะมาเล่าให้เราฟังว่ากีฬานี้ให้ความหมายอะไรกับตัวเธอเองบ้าง พร้อมกับบริหารร่างกายไปด้วยพลางๆ

ลองนึกภาพคอร์ทบาสเก็ตบอลดูนะคะ คอร์ทเน็ตบอลก็มีขนาดเท่าๆ กันเลย แต่ตรงที่ปกติจะเป็นแป้นบาส ของเน็ตบอลจะเป็นห่วงห้อยอยู่กับเสาเฉยๆ ไม่มีตัวแป้น ส่วนสนามจะแบ่งออกเป็น 3 เขตพื้นที่ มีผู้เล่น 7 คนซึ่งจะถูกกำหนดตำแหน่งและเขตพื้นที่ที่เล่นได้มา เป้าหมายของเกมก็คล้ายกับบาสเก็ตบอลนั่นคือต้องทำให้ลูกลงห่วง แต่ก็มีความต่างกับบาสเก็ตบอลตรงที่จะเคลื่อนที่ไม่ได้เมื่อถือลูกเน็ตบอลอยู่ในมือ จึงก้าวได้เพียงก้าวเดียวก่อนที่จะต้องหยุด หมุนตัว และส่งลูก กีฬาประเภทนี้ต้องอาศัยความแม่นยำและความคล่องแคล่วมากกว่ากีฬาอีกหลายประเภทเลยค่ะ

ฉันเป็นเด็กเซี่ยงไฮ้ค่ะและตัวเองก็ไม่ใช่คนเล่นกีฬาเลย แต่พออายุได้ 8 ขวบ ก็ไปสมัครเรียนในโรงเรียนอังกฤษซึ่งเพิ่งมาเปิดในละแวกบ้าน มีเน็ตบอลเป็นส่วนหนึ่งของหลักสูตรด้วย ตั้งแต่จำความได้คือตัวเองไม่ชอบกิจกรรมที่ต้องใช้ร่างกายเลย แต่ว่าเน็ตบอลได้ทำให้ฉันรู้สึกมั่นใจในความสามารถด้านกีฬาของตัวเองมากขึ้นค่ะ คนรอบข้างให้กำลังใจดีมากๆ [พวกเขาบอกว่า] “เอ้า มาลองเล่นนี่ดูสิ จะเล่นผิดเล่นถูกก็เล่นไปก่อน” ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าตัวเองได้ลองทำอะไรดูจริงๆ แล้วก็เลยเล่นเน็ตบอลมาโดยตลอด นับไปนับมาก็เล่นได้… 17 ปีแล้วค่ะ

พอได้เข้ามาเล่นแล้วก็ซี้ปึ๊กเลยค่ะ การเล่นเน็ตบอลในนิวยอร์กทำให้ฉันได้รู้จักกับชุมชนเน็ตบอลแคริบเบียนอเมริกัน ฉันคิดว่าช่วงแรกๆ พวกเขาน่าจะค่อนข้างกังขาในตัวฉันอยู่เหมือนกันค่ะ เพราะพวกเขาโตมาด้วยกัน เป็นครอบครัวเน็ตบอลเลยแหละ มีพ่อแม่ที่ย้ายถิ่นมาจากแถบแคริบเบียน แล้วก็มีแบบว่าอดีตผู้เล่นเน็ตบอลทีมชาติจากจาเมกา จากตรินิแดด จากกรานาดาด้วย การที่พวกเขายอมรับในตัวฉัน หลังจากที่ได้เห็นว่าฉันทุ่มเทและเล่นกีฬานี้เป็นจริงๆ ประสบการณ์ที่ได้รับจึงเป็นอะไรที่สนุกมากๆ ค่ะ ถ้าไม่ได้เล่นเน็ตบอล ก็คงไม่ได้มารู้จักกับผู้คนกลุ่มนี้เลย

จำได้ว่าตอนเด็กๆ ฉันจะรู้สึกแปลกๆ อยู่บ้างนะคะเพราะคนก็จะพูดกันว่า “นี่เล่นกีฬาผู้หญิงเหรอ” คือมันแฝงว่าหลายๆ คนมองว่าเน็ตบอลไม่ได้มีความเป็นกีฬาพอที่จะให้เด็กผู้ชายเล่น แต่เมื่อโตขึ้น [ฉันก็ตระหนักได้] ว่าเน็ตบอลนั้นต้องอาศัยความแม่นยำและความคล่องแคล่วมากกว่ากีฬาอีกหลายประเภทเลย ถ้าจะให้ฉันเทียบ [กับกีฬาประเภทอื่น] ก็คงจะเหมือนกับรักบี้ 7 คนเพราะต้องใช้ทั้งพลังทั้งความเร็วประมาณเดียวกันเลย… จริงๆ แล้วทุกวันนี้ที่ออสเตรเลียก็มีลีกเน็ตบอลชายลีกใหญ่เลยนะคะ แต่ดันไม่ใช่ลีกอาชีพ นักกีฬาก็เลยต้องเล่นกันแบบฟรีๆ แต่ว่าลีกก็ใหญ่จริงๆ ในระดับที่ผู้เล่นเหล่านี้กำลังฟอร์มทีมเน็ตบอลชายซึ่งจะลงเล่นแบบได้รับค่าเหนื่อยในเร็วๆ นี้ค่ะ คือเห็นได้เลยว่ากีฬาประเภทนี้ได้รับความนิยมมากทีเดียว ในประเทศที่มีเน็ตบอลเป็นกีฬาดัง เป็นกีฬาที่ใครๆ ก็เล่น จะไม่ใช่เฉพาะผู้หญิงเท่านั้นนะคะ แต่ผู้ชายก็เล่นด้วย

ถ้าเล่นเอาสนุกๆ ก็คงเล่นไปอีกสัก 30 ปีเลยค่ะ ลองดูผู้หญิงมากหน้าหลายตามาแบ่งทีมเล่นเน็ตบอลในสวนสาธารณะ Lincoln Terrace แห่งนี้ดูสิ คือเป็นไลฟ์สไตล์ไปแล้ว แถมบางคนก็เป็นถึงอดีตทีมชาติตอนที่ยังอยู่ในแถบแคริบเบียนด้วย เลยได้ถ่ายทอดทักษะกีฬาเน็ตบอลไปยังลูกๆ หลานๆ แล้วก็ยังไปไหนมาไหนด้วยกัน ยังพากันมาแบ่งทีมเล่นเน็ตบอล ตัวฉันเองก็อายุ 25 ปี เป็นเทรนเนอร์ส่วนตัว แต่พอมาเล่นกับคุณป้าชาวจาเมกาที่น่าจะอายุสัก 60 ปีได้ บอกเลยว่าฉันเสียท่ายับเลย เห็นชัดเลยว่าไม่ใช่ทักษะหายไป แต่เรียกว่าเป็นผู้เล่นที่สมาร์ทขึ้น