Vraag het de coach: 'Hoe overtuig ik mezelf ervan dat ik goed ben?'

Hoi Coach,

Als kind bracht ik meer tijd door op de reservebank dan op het veld. Nu zit ik in het varsityteam van mijn school, en toen onze forward geblesseerd raakte tijdens onze eerste wedstrijd, werd ik in de startopstelling gezet. En dat niet alleen: we zijn halverwege het seizoen en ik ben onze topscorer. Hoewel mijn coach en teamgenoten enthousiast zijn over mijn skills, ben ik dat niet. Ik ben bang dat ik mijn plek nog niet heb verdiend, en elk punt dat ik maak zorgt voor meer druk, hoever we ook voorstaan. Als we verliezen, geef ik mezelf de schuld en ben ik soms dagenlang somber. Ik wou dat ik kon genieten van mijn succes, maar het enige waar ik aan kan denken is dat als ik het verpest, ik misschien weer terug moet naar de reservebank. Hoe kan ik mezelf ervan overtuigen dat ik echt goed ben en niet gewoon geluk heb gehad?

Onterecht als geweldig bestempeld
16-jarige basketballer

Je bent misschien niet blij met je emoties op dit moment, LIE. Maar als coach met meer dan 20 jaar ervaring in het omgaan met emoties van spelers en van mezelf, kan ik je vertellen dat die van jou niet vreemd maar juist waardevol zijn. Ze zijn het bewijs dat je toegewijd en gedreven bent.


Je bent een atleet, dus je gaat verliezen meemaken. En je zult angst, woede en pijn voelen. Maar je zult ook winnen, en dan voel je vreugde, triomf en blijdschap. Je kunt het 'goede' niet ervaren zonder het 'slechte'.

Ik ben ook streng voor mezelf geweest. In mijn schooltijd mocht ik meedoen aan een tennistoernooi op staatsniveau. Ik herinner me dat ik een dubbele fout maakte tijdens een wedstrijd. Ik schreeuwde naar de lucht en sloeg met mijn racket op de grond.

Ik wist dat dit niet de beste manier was om mijn gevoelens te uiten, maar op dat moment kon ik niet anders. Het enige dat ertoe deed, was dat punt. Nu ik hierop terugkijk, heb ik zoveel bewondering voor mijn ouders op de tribune, die me niet tot de orde riepen. Ze begrepen dat ik, net als John McEnroe, door het lint ging omdat het zo belangrijk voor me was.

Dus uit je emoties.

Maar toch: als een bepaalde emotie constant de overhand heeft, ben je misschien niet in staat om positieve feedback te accepteren. Dus laten we eens een aantal manieren bekijken om dit met elkaar in evenwicht te brengen.

Het is mogelijk dat je 'selectief luistert', zoals ik dat noem. En dat is eigenlijk helemaal niet luisteren. Zo kan iemand zeggen: "Je bewegingen in het veld zijn geweldig. We moeten alleen de manier waarop je driepunters maakt verbeteren." En het enige wat je hoort is: "Ik moet werken aan mijn driepunters. Dus ik ben slecht in schieten. Dus ik ben een slechte speler. En dus een slecht persoon."

Dat liep snel uit de hand! Dit soort denken komt maar al te vaak voor, zelfs bij topatleten. Een van mijn beste speelsters was altijd heel teleurgesteld in zichzelf als ze schoten miste. Toen ze op een dag woest werd na een wedstrijd vol gemiste kansen, nam ik haar apart.

"Hoeveel punten denk je dat je maakt op het veld?" vroeg ik.

"Ik heb geen flauw idee", zei ze.

"Nou," zei ik, "dan hoef je niet te balen als je een schot mist! Als je zoveel waarde hecht aan statistieken, moet je je statistieken wel kennen."

In werkelijkheid maakte die speelster de meeste punten van het hele team, maar ze lette niet op de schoten die erin gingen. Dit is een andere vorm van selectief luisteren.

Statistieken liegen niet. Als je de jouwe kunt zien zoals ze zijn, zul je beseffen dat dit de speler is die je nu bent. Je coaches kunnen objectief zien hoe goed je bent — dat is hun werk. En omdat ze weten wat je in huis hebt, zullen ze je waarschijnlijk vragen om te blijven groeien naar een nieuwe hoogte.

Je denkt vast: '"Maar dat is het punt! Hoe moet ik aan de verwachtingen van mijn coach voldoen?" Waarschijnlijk weet je niet precies wat die verwachtingen zijn. Coaches verwachten niet dat je altijd wint. We verwachten zelfs niet dat je altijd op je best presteert. We verwachten alleen dat je je volledig inzet.

Elke ervaren coach weet dat verliezen erbij hoort. Dat jij zo bang bent om te verliezen, komt misschien doordat je nog niet genoeg ervaring hebt.

Ooit coachte ik een kanshebster op een prestigieuze beurs om aan de universiteit van Oxford te studeren — nogal een bolleboos, dus — die gebukt ging onder haar faalangst. Ze was goed in zo'n beetje alles wat ze deed, dus verliezen was voor haar onbekend terrein. Ze was als een duiker die het donkere water in kijkt, maar niet weet hoe diep het is, of hoe koud, en of er misschien piranha's in zitten.

Jouw situatie is niet helemaal hetzelfde als die van haar, want je proeft pas net van het succes. Je hebt nog niet eerder zo hoog gevlogen en weet niet hoe diep je kunt terugvallen. Maar wat jullie gemeen hebben is de angst voor het onbekende. Daarom ga ik je zeggen wat ik ook tegen die student heb gezegd: Het is niet erg om te falen. Neem het maar aan van iemand die vaak genoeg heeft gefaald. Ik ben er nog steeds. Het heeft me zelfs sterker gemaakt.

Dat is slechts een van de vele redenen waarom ik atleten zo dapper vind. Fouten maken voor een publiek is dagelijkse kost voor jullie. Je wijdt het leeuwendeel van je tijd aan iets wat misschien helemaal niet goed gaat. Je komt elke dag opdagen, zelfs als je weet dat het op veel van die dagen niet mee zal zitten. Dat is moed.



Je teamgenoten en coaches bewandelen hetzelfde pad als jij. Ik acht de kans groot dat jullie veelal dezelfde angsten hebben. Je staat er dus niet alleen voor. En dat zul je ook nooit staan. Hou dat in gedachten als je weer een keer in paniek raakt, en hopelijk zal de angst dan als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Coach Banghart