Vraag het de coach: "Wat als mijn teamgenoten me buitensluiten?"

Beste coach,

Ik zit in een basketbalteam. Maar het voelt niet echt of ik in het team zit, als je begrijpt wat ik bedoel? Ik ben de enige Aziatische speler. En de witte kids zien me niet staan, tenzij ik scoor. Op weg naar wedstrijden zit ik in mijn eentje in de bus. De rest heeft inside jokes en groepchats, en ze spreken in het weekend met elkaar af — dat weet ik omdat ze het erover hebben in de training. Ze maken zelfs ongepaste grapjes. Niet over mij persoonlijk, maar toch. Het vreet aan mijn zelfvertrouwen en beïnvloedt mijn prestaties. Ik wil er ook bij horen (en samen kampioen worden, want dat kan volgens mij!), maar hoe kan dat als ik me niet welkom voel?

De teamspeler die er niet bij hoort:
een 17-jarige basketbalspeler

Hier heb ik echt zoveel over te zeggen.

Maar we beginnen met de ongepaste grappen, goed? Want die kunnen gewoon niet. Om heel veel ethische redenen. Maar omdat ik coach ben en jij een speler die om hulp vraagt, ga ik nu specifiek in waarom dit niet kan binnen je team.

De beste teams zijn onderling verbonden. Hierin heerst een cultuur waarin ieder persoon om de groep geeft, en de groep ieder individu op waarde schat. Spot of sarcasme rondom ras, gender- of seksuele identiteit of sociaaleconomische achtergrond doen af aan zo'n cultuur, zelfs als het doelwit er niet bij is.

Dat geldt overal, en binnen elke sport. Ik coach NCAA-basketbal, en als ik hoor dat iemand zich in de kleedkamers ondergewaardeerd of niet gerespecteerd voelt, komen er barstjes in de teamgeest en in het spel dat ze laten zien. Dit voelen tegenstanders al snel aan en hier maken ze misbruik van.

Maar als we het belang van verbinding inzien, dan weten we dat deel uitmaken van een team een grote verantwoordelijkheid is, en dat de kleedkamer een veilige plek hoort te zijn. Wat er buiten ook gebeurt, hier kunnen we onder teamgenoten eerlijk en kwetsbaar zijn. Dat maakt dat we als één team samen kunnen werken en dat is heel krachtig — en wat teamsport zo uniek maakt. Ik vind het jammer dat jouw team dit nog niet inziet, maar ik wil je laten weten dat het echt mogelijk is. Dat weet ik uit ervaring.

Ik ben zo wit als je maar kunt zijn. Ik kom nota bene uit New Hampshire. En bijna mijn hele team is zwart. Ik kan niet doen alsof ik weet hoe het is om binnen onze maatschappij zwart — of Aziatisch — te zijn.

Dat is echter wel een van de voornaamste redenen dat inclusiviteit voor mij zo belangrijk is. Ik coach vrouwen die lijden onder raciale ongelijkheid, en ik zie het als mijn taak om de soms heel ongemakkelijke gesprekken daarover te voeren. Ik breng dit onderwerp aan het begin van elk seizoen naar voren. En ik heb het er ook over als er tijdens het seizoen iets speelt — altijd, zonder uitzondering.

Ik kan je één voorbeeld geven: ik coachte op Princeton toen Colin Kaepernick op één knie ging tijdens het volkslied vóór wedstrijden van de NFL. Toen we moesten besluiten hoe mijn team hierop zou reageren, wist ik dat iedereen zich gehoord en gezien moest voelen.

"Binnen een team," vertelde ik hen, "moet je twee dingen doen. Denk na over wat je zegt, en luister oprecht." Toen deden we een rondje in de groep met wat we vonden en voelden. Iedereen gebruikte 'ik' in verwoordingen, zoals 'ik vind dat' of 'ik heb dit ervaren'. En niemand viel erbuiten. We deelden allemaal wat met elkaar, één voor één.

Bij de volgende wedstrijd knielde de helft van het team. Maar: we voelden ons alsnog verbonden met elkaar, ondanks het feit dat we er andere ideeën op nahielden. We hadden gezamenlijk een lastig gesprek gevoerd. We waren op de hoogte van elkaars achtergrond en waar we onze mening op baseerden, en lieten onze verschillen niet tussen ons in staan. Een moeilijk gesprek voeren kan een team verenigen in plaats van verdelen. Ik heb dit zo vaak meegemaakt. En ik zou willen dat ik nog meer voorbeelden kon delen, maar ik moet ook de privacy van de kleedkamers respecteren.

Dan terug naar jouw situatie. Er is duidelijk behoefte aan een goed gesprek. Maar ik ga jou niet vragen het initiatief te nemen. Dat is niet eerlijk om van een 17-jarige te vragen. En al helemaal niet als het ook nog degene betreft die op grond van ras wordt buitengesloten.

Ik raad je daarom aan om je coaches erbij te betrekken. Zij zijn er om je te steunen, zeker in een situatie als deze. Het is misschien lastig om naar hen toe te gaan en te vertellen hoe je je voelt, maar als ze goede coaches zijn, komen ze daarna voor je in actie. Voor mij geldt in elk geval dat wanneer ik zoiets te horen krijg, ik daar zo snel mogelijk iets mee wil doen.

Er is natuurlijk altijd een kans dat je coaches afwachtend blijven. Onthoud dan dit: er zijn andere teams die inclusiviteit hoger in het vaandel hebben staan. Teams waar spelers om elkaar geven en elkaar vertrouwen. En ik geloof echt dat je uiteindelijk onderdeel wordt van zo'n team. Dat verdien je.

Coach Banghart