Iemand zin in tennis? Wie dan ook?

Er wonen zo'n 20.000 mensen op het Isle of Harris in de Buiten-Hebriden, aan de westkust van Schotland. De 50.000 stoere schapen vormen er de overtuigende meerderheid. Samen maken ze het wereldberoemde product van het eiland: handgeweven Harris Tweed. De mensen zijn hier letterlijk en figuurlijk met elkaar verweven.

Als je je ogen sluit, hoor je de oceaangolven beuken, het geblaat van de schapen verspreid over de groene heuvels ... en de locals die een matchpoint toejuichen. Want ja, in dit oude en verlaten gebied ligt iets wat je hier niet zou verwachten: de Bunabhainneadar-tennisbaan (Boena-ven-edder). Het is de meest afgelegen tennisbaan van Groot-Brittannië, misschien wel van de wereld. En in deze geïsoleerde gemeenschap, waar sociale afstand de normaalste zaak van de wereld is, is deze tennisbaan een levensader.

De baan zelf leidt vaak tot verkeersopstoppingen, voor zover je daarvan op deze plek mag spreken. Een paar toeristen stappen uit hun huurauto om foto's te maken. "Wat is er aan de hand?" lacht Mike Briggs, 65, terwijl hij zwaait vanaf het kunstgras. "Nog nooit een tennisbaan gezien?"

Mike en Peggy waren ooit zelf toeristen en brachten hier elke zomer door, in hetzelfde huurhuisje net over de heuvel. Maar in 1992 belden de eigenaars om te zeggen dat ze het huis gingen verkopen. De Briggses besloten toen meteen het te kopen en te verhuizen vanuit het zuiden van Engeland.

Harris ligt net zo noordelijk als Juneau, Alaska. De zomers hier zijn idyllisch en brengen veel toeristen, maar de winters zijn somber en eenzaam, met weinig daglicht en krachtige stormen vanuit de Noord-Atlantische oceaan.

Toen ze zich bij de plaatselijke huisarts inschreven, werd ze verteld dat de meeste buitenstaanders het maximaal twee jaar volhouden. Maar de Briggses zijn niet zoals de meeste buitenstaanders. "Het enige wat we misten was de tennisclub waar we speelden en waar Mike de junioren coachte", aldus Peggy. Dus besloten ze om er een aan te leggen voor de gemeenschap.

Toen het stel hier arriveerde, sloegen lokale kinderen een bal heen en weer over een visnet dat over een weg was gespannen en dat telkens werd weggehaald als er een tractor langs moest. "We geloofden dat de gemeenschap baat had bij een tennisbaan", aldus Peggy. Ze hadden geen idee hoe zeer ze het bij het juiste eind hadden.

Als je een buitenstaander bent, is het verstandig om de lokale bevolking met respect te behandelen. Er werden enquêtes rondgestuurd, de lokale bevolking werd keurig geraadpleegd en het eenduidige antwoord kwam: bouw de tennisbaan van je dromen, dan komen wij spelen. Het land kopen was het gemakkelijke deel. "Gelukkig was de eigenaar van North Harris Estate, Jonathan Bulmer, erg behulpzaam. Hij verkocht ons het land voor één pond", aldus Mike. 

"Het is niet gewoon een tennisbaan, want de fundering is letterlijk uitgehouwen uit de rotsen van Harris. Iedereen op het eiland weet wat dat voor een uitdaging is", aldus Andrew Morrison, eigenaar van Harris Hotel. De £62.000 (70.000 euro) om de baan en het gezellige houten paviljoen om te schuilen voor het weer bij elkaar brengen? Daarvoor waren vier jaar van strijd, subsidies en veel, heel veel handgeschreven brieven aan professionele tennissers en beroemde fans van de sport uit de hele wereld nodig. In de brieven werd gevraagd of mensen voor een bedrag van £50 (56 euro) voor het leven member wilden worden van de Outer Hebrides Tennis Club. "Dat was in de tijd dat er nog geen e-mail was, en faxen was te lastig", aldus Mike. "Dus schreven we brieven. Vijfhonderd brieven."

Het lukte. De aanmeldingen stroomden binnen. Zelfs tennislegende Bunny Austin stuurde £5 (5,60 euro) uit Australië. "Ik denk dat ze de romantiek er wel van in zagen", aldus Peggy.

"Ik had nog nooit getennist, maar heb sinds de opening van de baan regelmatig gespeeld", aldus John Macleod, een boer die op het eiland opgroeide. De Briggses hebben veel lokale schoolkinderen leren tennissen en velen daarvan spelen nog steeds, zo ook de Morrisons, een familie die al meer dan 100 jaar eigenaar is van het nabijgelegen Harris Hotel in Tarbert. "Ik weet niet zeker of ik de sport zou beoefenen als ik ergens anders zou wonen, maar het is heerlijk om in deze omgeving te spelen", aldus Andrew.

Maar het gaat veel verder dan tennis. "De baan wordt op veel meer manieren gebruikt dan we in gedachten hadden", aldus Mike. Naast officieel Lawn Tennis Association-coach is hij ook een gediplomeerde hatha yoga-instructeur. Peggy is een gediplomeerd persoonlijke trainer en pilatesinstructeur, gespecialiseerd in het helpen van senioren met hun mobiliteit. Indien mogelijk geven ze les in deze openluchtstudio met uitzicht over zee. De frisse lucht en het fantastische uitzicht doen van alles met geest en ziel, maar ook met het lichaam. "De gekleurde matten in het landschap en alle benen in de lucht is een mooi gezicht", aldus Peggy.

Toeristen komen vanuit de hele wereld kijken naar de unieke tennisbaan, maar de bewoners komen vanaf het hele eiland voor het saamhorigheidsgevoel. "Het is een hele bezienswaardigheid geworden", aldus Mike. "Maar het betekent eigenlijk nog meer dat mensen een uur reizen van de andere kant van het eiland voor een les in de regen", voegt Peggy toe.