Op jacht naar adrenaline: Leonora Manzano leefde er vol op los tot ze hardlopen ontdekte

Voor hardlopen in Mexico-Stad heb je lef nodig. Ten eerste ligt de stad op meer dan 2000 meter hoogte. En dan hebben we het nog niet gehad over de hitte, de smog, het verkeer en de 22 miljoen mensen waar je tussendoor moet laveren. Daarom loopt Leonora Manzano vaak liever op de paden in een van de omringende nationale parken dan op de drukke straten in de binnenstad. Haar favoriete terrein is de Nevado de Toluca, een nationaal park op een oude, uitgedoofde vulkaan, op drie uur afstand van Mexico-Stad, waar ze haar passie voor hardlopen voor het eerst ontdekte. Nu komt ze er zo vaak mogelijk terug.

Op een heldere, vroege ochtend lopen we even een paar kilometer met Leonora mee, in de koelte van het weelderige groen in het park, en vragen haar hoe hardlopen haar volwassen leven heeft beïnvloed.

Toen ik 20 was, volgde ik een opleiding waarvoor ik een studiebeurs had gekregen. Ik moest goede cijfers blijven halen anders kon ik die beurs kwijtraken. Vanwege de stress ging ik vaak uit. Ik feestte en dronk te veel. Die levensstijl gaat je niet in de koude kleren zitten. Mijn eerste waarschuwing was een maagzweer, die ik negeerde. Niet lang daarna kreeg ik een zeer pijnlijke gezichtsverlamming. Ik liep van de ene dokter naar de andere tot ik Juan García vond, een acupuncturist. Hij zei dat ik mijn leven moest aanpassen en hij nodigde me uit om met zijn team mee te lopen. Ik deed hier eerst niets mee totdat ik op een dag, na een acupunctuursessie, tegen hem zei: ik sta bij je in het krijt. Hij belde me een paar dagen daarna op en zei: je stond bij me in het krijt, hè? Hij vroeg of ik de volgende dag met hem en zijn hardloopteam mee naar de Nevado de Toluca wilde. Dat heeft mijn leven veranderd.

Hardlopen heeft me geholpen om mijn relaties met anderen beter te waarderen. Ik weet dat ik maar een beperkte tijd met mijn gezin kan doorbrengen en wil er dus echt voor ze zijn wanneer ik thuis ben. Als de kinderen er zijn, leg ik de telefoon weg, train ik niet, niets. Mijn aandacht is helemaal gericht op de kinderen. Die discipline en de vreugde die dit oplevert, weten dat je in het moment leeft, is iets dat ik van hardlopen heb geleerd. Persoonlijk hoef ik ook niet meer zo nodig te feesten en drinken, omdat de adrenaline die ik uit een andere bron haal zo positief is en geen nadelen met zich meebrengt. De verbondenheid met de natuur die je van het hardlopen krijgt, is trouwens ook heel belangrijk voor me.

Ik kan niet zeggen dat ik een grote voorkeur heb. Ze zijn allebei op hun eigen manier even bijzonder en belangrijk. Technisch gezien bouw je buiten in de natuur meer uithoudingsvermogen en kracht op, maar het is ook belangrijk om op asfalt te lopen omdat de meeste wedstrijden, laten we wel wezen, in grote steden worden gelopen.

De uitzichten die ik op mijn trailruns tegenkom zijn adembenemend mooi, maar ik herinner me een run in de Sierra Gorda in Querétaro, naast een rivier die door een rotswand liep, en het geluid was echt ongelooflijk. Ik dacht, wat is dit? Ik kon het niet bevatten, het was heel vreemd en mooi, die echo van een rivier te horen terwijl ik er langs liep. De natuur is prachtig, maar het is ook heel mooi om je stad zigzaggend te doorkruisen en te verkennen. De straatverkopers die hun kraampjes opzetten en dan later te zien hoe druk ze het hebben met klanten op weg naar hun kantoor. Je ziet de stad elke ochtend weer opnieuw tot leven komen.

Er zijn van die dagen dat je zegt: Getver, ik heb er vandaag even helemaal geen zin in, maar ik heb het nu eenmaal afgesproken met mijn vriend of vriendin." En echt, je mag zo nu en dan best iets missen, maar een trainingssessie niet. Als je om zes uur 's ochtends met iemand hebt afgesproken, dan is die afspraak heilig, heiliger dan werk. Je kan ze niet laten staan. Als je met zijn tweeën loopt, deel je een deel van jezelf en je leven met die ander, omdat je iets doet waar je heel erg van houdt, naast iemand die daar hetzelfde over nadenkt. Soms deel je meer met je hardlooppartners dan met je eigen gezin.