Basketbal in beeld: dit is de nieuwste filmer van streetball in Parijs

Basketbal is een mondiale sport, maar streetball is vooral iets lokaals en wordt in elke stad op een eigen manier gespeeld. Parijs heeft dan ook een unieke, uitgesproken speelstijl en dat is precies wat de 23-jarige filmmaker Lamine Conté – ook wel Mister Pvris – in beeld wilde brengen toen hij in zijn woonplaats begon te filmen. Hij filmt vanaf de zijlijn en ook als hij zelf speelt. Lamine gaat verschillende spontane wedstrijdjes af in heel Parijs, waarbij hij authentieke momenten vastlegt die de geluiden, de energie en de speelstijl laten zien van het streetball in Parijs. Zo geeft hij van binnenuit een ongefilterd beeld van een communitysport.

We spreken Lamine tussen twee potjes door bij het Stalingrad-veld in het 19de arrondissement, waar hij op een bankje zit met zijn voeten omhoog. Ons gesprek wordt regelmatig onderbroken door spelers en voorbijgangers die hem even gedag willen zeggen. En dan is Lamine er weer vandoor. Er wordt weer gespeeld.

Ik speelde altijd alleen maar voetbal. Veel van mijn vrienden speelden wel basketbal toen ik op de middelbare school zat, maar voetbal had mijn voorkeur omdat ik dacht dat basketbal alleen voor lange mensen was. Ik was destijds echt klein. Toen ik 14 was, begon ik te basketballen — en ik kon er niet meer mee stoppen. Ik was een laatbloeier. Ik sloot als laatste bij een team aan en het duurde ook echt heel lang voordat ik het spel door had. Pas toen ik 16 was, vond ik een trainer die in me geloofde: een voormalig basketbalspeler en lokale mentor, Mohammed, nam me onder zijn hoede. Wat niet makkelijk was, ik was al best oud en bakte er niets van. Maar hij zag denk ik hoe gemotiveerd ik was, en die zomer veranderde alles voor mij. Ik werd goed genoeg om de sprong te wagen en naar de VS te reizen om op zomerkamp te gaan en AAU-basketbal te spelen.

Ik speel vooral aanvallend. Middenvelder, driepunters... ik doe graag alles. Ik ben niet echt een goede verdediger. Op het veld is het menens.

Ik wilde de competitieve kant van het basketbal in Parijs in beeld brengen, op de buurtveldjes van de stad. Het begon toen ik een video uploadde waarin ik iemand dunk en hem afkraak terwijl ik het veld weer op ren. De video ging viraal op Twitter en mijn project werd van het ene op het andere moment serieus. Ik heb weinig met social media, maar ik moest in een paar dagen van alles regelen, zoals een logo ontwerpen, een naam verzinnen en keuzes maken over bewerking. Ik besloot dat ik spelers zoveel mogelijk met microfoontje wilde laten spelen, dan wordt het spel spannender. Ik wil nu zo goed spelen als ik kan, en, nog belangrijker: ik wil op beeld vastleggen hoe enthousiast ik ben [over het spel]. Dat enthousiasme neem ik mee het veld op en zet ik als ik aan de zijlijn sta, om in een nogal grote mond. In de VS heb ik geleerd dat je mensen altijd moet vermaken.

Mijn dank gaat uit naar Hamadoune Sidibé, die het beste streetballtoernooi ter wereld heeft neergezet. Quai 54 is voor basketballers in de stad iets om trots op te zijn. Het niveau ligt onvoorstelbaar hoog, de sfeer is fantastisch en iedereen kent het. Ik ken de organisatoren en Hamadoune is een toffe gast, ook al denkt hij niet dat ik veel talent heb. Hij is goed in mensen afkraken. Ik ben vastbesloten ook in dat toernooi te spelen. Het heeft alles wat we in Parijs zo leuk vinden aan het spel. Het is een grote bruisende happening, je hebt lol, en het publiek is geweldig.