Vijanden in de ring, vriendinnen daarbuiten

In een bescheiden boksclub in Shanghai is er een groep vrouwen — docenten, managers, huismoeders en alles daartussenin — die boksschoenen aantrekt en bandages omdoet. Bij de receptie zie je felroze gewichten en opvallende handschoenen. Het geluid van bokshandschoenen op bokspads gaat gelijk op met opzwepende, harde elektronische muziek. Het gelach weerkaatst tegen de muren van de Princess Women's Boxing Club, waar leden grappen maken voordat ze de ring in stappen.

Op de boksclub zitten veel vrouwelijke vechters die voor een work-out langskomen, maar daarna blijven plakken vanwege de sociale interactie. Boksen lijkt niet direct een teamsport, maar hier bewijzen de vrouwen het tegendeel: samen werken ze aan hun zelfvertrouwen, hun fysieke en mentale kracht, en delen ze een harde linkse uit aan wie daar moeite mee heeft.

De club begon ooit in een gehuurde dansstudio in 2010, met Gong Jin als initiatiefnemer. Ze wilde in eerste instantie vooral ruimte bieden aan een paar vriendinnen die samen wilden boksen. Inmiddels is de Princess Women’s Boxing Club een volwaardige club met twee locaties in Shanghai, een tiental coaches en honderden leden.

Er zijn wekelijks meerdere trainingen voor 10 tot 15 vrouwen, en onderling zijn de banden zo sterk dat ze het boksen ver overstijgen. "We zijn net familie", zegt Gong Jin. Onder aanmoediging van haar vader, die ooit ook bokste, begon ze op haar twaalfde. Zes jaar later ging ze de sport professioneel beoefenen. Inmiddels is ze 32 en gaat ze krachtig door.

Onder haar uitdagers bevinden zich ook Han Beiying, die onlangs de overstap maakte van student naar part-time coach, en Zhong Zheng, die al vier jaar twee keer per week bij de club traint. Samen met doorgewinterde Princess-veteranen Ge Fangxin en Du Jingjing bespreken ze hoe jonge Chinese vrouwen oude ideeën uitdagen om tot nieuwe te komen.

We praten over een band krijgen door vechten, knock-outs en extra gas geven.

Gong Jin: Mannen richten zich meer op kracht en incasseren, en voor vrouwen draait het meer om techniek, nauwkeurigheid en de juiste strategie. In een groep met mannen voelt het of ik mezelf moet bewijzen. Ik wilde met andere vrouwen trainen, maar destijds was er geen plek voor ons. Zo is het begonnen.

Han Beiying: Je ziet weinig boksscholen voor vrouwen in China. Ik denk zelfs dat die van ons de eerste was. We hebben zo een veilige plek om te trainen en hoeven ons geen zorgen te maken om al te harde klappen.

Zhong Zheng: Ik vind het fijn om in een privésfeer te trainen, in kleine groepen, met goede vriendinnen. Ook waardeer ik het hoge niveau van de coaches: vrouwen die begrijpen wat je drijft.

Gong Jin: [lacht] Ik weet dat niet elke vrouw van roze houdt. Het is gewoon mijn lievelingskleur. Maar een sportschool alleen voor vrouwen hoeft natuurlijk niet per se roze te zijn.

Gong Jin: We steunen elkaar door en door. Als onze teamgenoten vechten, schreeuwen we hun naam en moedigen we ze aan: 'Pǔ lín jiāyóu.' ["Pǔ lín" zijn de eerste twee karakters van de Chinese naam van de sportschool, het eerste deel van de transliteratie van 'Princess'. 'Jiāyóu' betekent letterlijk 'voeg brandstof toe' en figuurlijk zoiets van 'geef niet op' of 'zet hem op'.] De aanmoedigingskreten zijn altijd wel in de hele sportschool te horen.

Han Beiying: Samenwerken en tolerant zijn. Je staat dan wel als individu in de ring, je hebt een coach, en je hebt partners die samen met je trainen. Het is echt een teamsport. Ja, het is doodeng als je een klap richting je hoofd ziet aankomen, maar met oefening en teamwork leer je zelf ook hoe je een perfecte stoot uitdeelt.

Gong Jin: Ik heb geleerd dapper en onafhankelijk te zijn. Boksen draait niet om een gevecht beginnen, het gaat om voor jezelf kunnen opkomen.

Zhong Zheng: Toen ik begon met vechten was ik zenuwachtig en wilde ik vooral winnen. Maar na verloop van tijd leerde ik dat boksen eerder draait om respect tonen voor mijn tegenstander door alle vaardigheden te gebruiken die ik in trainingen en van mijn teamgenoten heb geleerd, en door mijn best te doen.

Gong Jin: We zijn hechte vrienden geworden. We praten voor de training met elkaar en gaan na afloop vaak samen wat eten. De meesten van ons kennen elkaar al lang, dus we zijn heel close geworden.

Han Beiying: In de ring vechten we als vijanden, daarbuiten zijn we meer dan alleen trainingspartners. We klagen over onze leidinggevenden en collega's in onze WeChat-groepen [appgroepen]. Wat ons bindt, is dat boksen onze uitlaatklep is. En als je in de problemen zit, of dat nu op werkgebied of het persoonlijk vlak is, staat er een fantastisch ondersteunend netwerk voor je klaar.

Ge Fangxin: Toen ik [zes jaar terug] begon, waren er weinig vrouwen die wilden boksen. Maar er zijn er steeds meer die zich aanmelden en blijven boksen. Ik zie dat meer vrouwen leren om hun kracht te vinden door het boksen.

Du Jingjing: Meer mensen beginnen boksen als vrouwensport te accepteren, en associëren de sport niet meer met alleen geweld. Wij staan voor de schoonheid van onze kracht.


Na de training doet Gong Jin haar handschoenen uit en haalt ze de bandages van haar knokkels. Haar corgi, Wukong, komt aangesneld. Ze zet hem op haar knie om hem om te draaien, zodat ze over zijn buik kan aaien. De andere dames komen er lachend omheen staan. Dit zijn dezelfde vrouwen die een paar uur geleden de boksschool in kwamen, maar je kunt zien dat er in die tijd al iets is veranderd. Met een aantal gevechtsrondes is de kracht waar Du Jingjing over sprak voelbaar terug. Nu zijn ze overal klaar voor: een wedstrijd, een vergadering, een slechte dag: buk, omzeil, stoot — knock-out.