Dit multitalent vond in stijl haar identiteit en trekt zich van niemand iets aan

"Een leven leiden dat het dichtst in de buurt komt van mijn dromen[, dat is wat me drijft]", aldus Lillian Ahenkan, ook wel bekend als @FlexMami op social media en daarbuiten. De 26-jarige uit Sydney heeft al veel van haar dromen waargemaakt. Zo was/is ze onder meer tv-presentatrice, dj, auteur, podcaster en ondernemer. Ze is de belichaming van een creatief multitalent.

Hoewel ze meerdere platforms heeft om in contact te komen met mensen en verschillende omgevingen om zich voor te kleden, is de enige mening over stijl en identiteit die voor Lillian telt, haar eigen mening. "Ik ben niet iemand die al te theoretisch wil doen over creativiteit. Creativiteit is intuïtief en ontstaat vanuit een gevoel", zegt ze over haar eigen stijlproces. Als het gaat om wat je aandoet voor potentiële opdrachten, geeft Lillian toe dat ze rekening moet houden met wie ze tegenover zich heeft: "Als ik online werk, kan ik prima een croptop aan. Maar is dat ook gepast als ik een directiekamer binnenloop? Waarschijnlijk niet. Misschien draag ik hem toch, misschien ook niet."

Lillians stijl, een weerspiegeling van haar persoonlijkheid en gebonden aan zelfexpressie en een vurige individualiteit, inclusief knipoog naar haar Ghanese roots, komt onder andere tot uiting in een ongegeneerde liefde voor het combineren van felle kleuren en prints. Maar ze was niet altijd zo zelfverzekerd. In dit artikel vertelt Lillian over de weg die ze heeft afgelegd, van het leren omarmen van haar culturele roots tot het versterken en opeisen van haar eigen identiteit, en het negeren van verwachtingen die haar ware creativiteit en zelfvertrouwen beteugelen.

Nee, toen ik op de middelbare school zat, was ik heel alternatief! Ik droeg veel zwart, rood en ruitjes, tot ik besefte dat ik eigenlijk helemaal niets had met scene of emo. Mijn stijl was heel emo, maar mijn stemming niet. [Als ik op bezoek ga bij familie] in Ghana, wordt er verwacht dat je kleur draagt. Je draagt eigenlijk alleen maar zwart naar een uitvaart. Dus het voelde alsof ik heel erg inging tegen wat ik kende. Ik had het inherente aan het dragen van kleur gekoppelde racisme geïnternaliseerd, omdat ik het gevoel had dat het me anders maakte en ik er daardoor niet bij zou horen. Ondergedompeld raken in een [Ghanese] cultuur, die grote waarde hecht aan zelfexpressie, ongeacht je sociaal-economische status, was echt van vitaal belang en instrumenteel voor de manier waarop ik werk met kleur en prints.

Absoluut, maar de nadruk lag er vooral op dat ik er voor elke gelegenheid netjes uit moest zien. Mijn moeder was min of meer geobsedeerd door fatsoen. Ik dacht eerst dat het iets cultureels was. Ook al woont mijn moeder al 30 jaar in Sydney, ze is niet zo ingeburgerd als je zou verwachten. Ze zei dat ze zich kon voorstellen dat veel jonge meisjes in Ghana staan te springen om de kans zelf te mogen beslissen wat ze dragen. Dus ze was verbaasd dat ik alleen maar zwart wilde dragen, terwijl ik ook van die leuke dingen kon dragen, zoals oorbellen, haarbanden en sjaaltjes.

Op de middelbare school droeg ik altijd een uniform. Ik hoefde maar één dag per week zelf te kiezen wat ik wilde dragen: als ik op zaterdag naar een feestje ging. Een deel van mij was heel enthousiast over het idee volwassen te zijn en mijn eigen kleren te mogen kiezen.

De tijd vlak na de middelbare school bleek een nogal steile leercurve. Ik vroeg me af wie ik was en hoe ik gezien wilde worden. Dat kwam tot uiting toen ik als jonge twintiger mijn uiterste best deed om géén spijkerbroek, T-shirt en sneakers te dragen, omdat ik het idee had dat men dan zou denken dat ik lui was. Er was een echt tot-mezelf-kom-moment voor nodig om me goed te voelen over het dragen van comfortabele kleding. Ik merk wel dat er binnen Westerse culturen hele specifieke associaties bestaan bij mensen die zich opdoffen en zich goed kleden, dus ik zag het als een soort sociale barrière. Dat geeft me in zekere zin geen comfortabel gevoel, maar ik denk wel dat het heel interessant is om naar die parallellen te kijken.

Ik vind het fijn om mijn vrouwelijkheid te benadrukken. Lange tijd wilde ik me niet vrouwelijk kleden, omdat een 'meisjesmeisje' zijn gewoon geen prettige connotaties heeft. Daarna besloot ik radicaal dat het me niet meer kon schelen en dat ik van jurkjes hou, en mooi en lief gevonden wil worden. Maar ik kan morgen evengoed een pak dragen en me daar goed in voelen. Het gaat er om dat ik draag wat ik wil en waar ik me goed in voel.

Met mijn woorden! Ik ben een groot voorstander van goede gesprekken, het delen van mijn overtuigingen en het aanmoedigen van anderen om hetzelfde te doen. De afgelopen jaren ben ik mijn huis enorm gaan koesteren. Ik benut elk moment om te doe-het-zelven, in te richten en te investeren in een plek die me een heerlijk gevoel geeft. Voor mijn huis probeer ik heel bewust meubels en accessoires te kopen waar ik op een of andere manier blij van word. Voor mijn geen gestyle met wat het goedkoopst is of wat de norm voorschrijft. Ik vind patronen, kleur, prints en comfort het belangrijkst en daardoor heb ik een plek waar ik graag ben en graag naar terugga.

Dat voel ik nooit. Ik kan me voorstellen dat mensen dat doen, maar — en ik ga zeggen dat het komt door mijn maan in Waterman — ik heb altijd een fascinatie gehad met uniek zijn en mezelf zijn, helemaal in omgevingen waar van me verwacht wordt dat ik dat juist helemaal niet ben. Soms werkt dat averechts en kan het een negatieve invloed hebben op hoe mensen kijken naar wat ik kan. Vaak is het zo van: "Als je zoveel tijd bezig bent met je voorbereiding, ben je niet genoeg bij de les om je werk te kunnen doen." Ik tart voortdurend de ideeën die er bestaan over hoe je je zou moeten kleden. Ik doe er vaak nog een schepje bovenop als iemand tegen me zegt dat ik niet zoveel kleur moet dragen. Ik zeg dan 'Waarom niet?' Als ik het vermogen heb om op een bepaalde plek te zijn, waarom mag ik dan niet zijn wie ik ben?