Door een ingrijpende blessure vond deze golfprofessional kracht in verlies

Iedereen die ooit een potje golf gespeeld heeft, zal beamen dat deze sport onvoorspelbaar is. Door een draaiende wind rolt je bal op het laatste moment een andere kant op. Door een verkeerde landing komt 'ie in het bos terecht. Door één takje verandert de bal van koers en belandt hij op de lange zijde van de green. Een vloek van de goden, een vloek uit je mond wanneer de bal langzaam in een meer rolt. Golf lijkt in veel opzichten op de wispelturige aard van het leven. Carlos Brown, een succesvolle golfcoach uit Dallas in Texas, weet maar al te goed hoe onvoorspelbaar het spel is. Vandaag staat hij bij de negende hole, waar hij ooit als professional rondliep, en bekijkt de green. Dankbaarheid overheerst over het feit dat hij überhaupt nog kan staan.

In 2016 stapte Carlos tijdens een les vanuit een golfkarretje in een diepe sproeikop, waarbij hij zijn enkel lelijk verzwikte. Dat had geen groot probleem hoeven zijn, ware het niet dat er een ontsteking volgde en hij met spoed naar het ziekenhuis werd gebracht. Toen hij na de operatie ontwaakte, was zijn linkeronderbeen geamputeerd.

Als zwarte coach in een voornamelijk witte sport was Carlos altijd al in de minderheid geweest. Als zwarte golfprof met een geamputeerd been was dat gevoel nog sterker. "Ik vertegenwoordig een groep mensen die groter is dan ikzelf — twee groepen mensen die groter zijn dan ikzelf", vertelt Carlos. "Ik kan geen bochten afsnijden. Ik kan geen mensen bedriegen." Maar desondanks was hij vastbesloten een lichtpuntje te vinden.

Na de amputatie kostte alles veel meer moeite. Aankleden, naar de tee lopen, bukken om de bal na een putt op te rapen. Maar Carlos heeft niet één keer gedacht dat hij nooit meer golfles zou geven. Sterker nog, het proces was louterend. "Ik wist dat ik weer zou gaan spelen. Ik wist dat ik weer ging lesgeven", vertelt hij. "Maar wat ik niet wist, was dat de reis ernaartoe een transformatie zou zijn." Voor zijn herstel moest Carlos dingen die hij ooit met gemak had gedaan, helemaal opnieuw leren. Hij ging de blessure zien als een kans voor optimisme en tevredenheid in plaats van negativiteit en medelijden. "Ik bedacht me dat ik het fijn vind om er te zijn. Ik hou van mijn werk. Ik vind het geweldig om professioneel golfer te zijn; ik hou van golfen."

Terug op de green onderzoekt Carlos een putt van 2 ½ meter voor de par. Zijn prothese, die door een golfer voor golfers werd ontworpen, helpt hem niet alleen de green onder hem te 'lezen', maar ook te voelen. "Ik voel dat ik niet in balans ben. Ook al is het maar een beetje, ik voel het wel, en dat helpt me eigenlijk", zegt hij. Het is een opmerking die helemaal aansluit bij zijn nieuwe kijk op het leven: waar anderen een verlies zien, ziet Carlos een winst. Hij staat boven de bal, slaat 'm perfect en ziet hoe hij netjes in de hole verdwijnt.

Carlos gelooft dat het leven, net als de golfbaan, een oncontroleerbare omgeving is. "Je moet het controleerbare onder controle krijgen" is een motto dat hij vaak gebruikt. Hij was dan misschien nooit van plan om een baken van hoop te zijn voor anderen, maar toen het oncontroleerbare gebeurde, moest hij zich snel aan zijn nieuwe realiteit aanpassen. Dat hij dat kon, schrijft hij toe aan zijn geloof, waardoor hij, naar eigen zeggen, geaard bleef en zijn nieuwe situatie snel in perspectief kon zien. Ook kreeg hij veel steun: de mensen die bij hem waren toen hij na zijn operatie ontwaakte. Die steun wil hij nu ook zelf bieden aan anderen die hetzelfde meemaken. "Als een kind met een geamputeerd been mij ziet, denkt het misschien: Hee, weet je, ik kan best een golfprofessional worden. Ik kan wel golfen."

In de film hierboven deelt Carlos zijn verhaal en legt hij uit hoe hij mentale en fysieke obstakels heeft overwonnen om een nieuwe kijk te krijgen op het leven en de sport waar hij van houdt.