Geboortegrond: zo eert deze cricketspeler uit New York zijn Caribische afkomst

Vanaf het moment dat hij een slaghout kon vasthouden, was Derick Narine geobsedeerd door cricket. Als tiener kwam hij uit voor zijn land, Guyana. Toen hij aan het begin van zijn middelbare schooltijd naar New York verhuisde, volgde zijn eerste kampioenschap met zijn team. Maar Dericks band met de sport gaat verder. Cricket zit hem in het bloed: steeds als hij het veld op loopt, voelt hij zich verbonden met generaties voorouders die ook cricket speelden.

Op cricketveld Baisley Pond Park in Jamaica, Queens, vertelt Derick ons over hoe cricket spelen in New York verschilt van het cricket in Guyana, en hoe, ondanks alles, de sport mensen altijd weet te verbinden.

Mijn voorouders werden als slaven [naar Guyana] gehaald vanuit India om in de suikerindustrie te werken. Cricket komt oorspronkelijk uit India (en Engeland), dus als je daarvandaan komt, moet je de sport kunnen spelen of er in elk geval genoeg kennis van hebben. Toen [mijn voorouders] naar Guyana kwamen, werd het van generatie op generatie overgedragen. Zodra je een stuk slaghout vast kunt houden, nemen ze je mee naar het park om te leren spelen. Je begint in je eigen dorp. Van daaruit groei je door naar het district. Ik speelde en groeide door tot het nationale niveau. Toen ik 16 was, speelde ik voor Guyana.

Ik had er echt zin in. Alles wat je op tv ziet, in films, dat was hier. En toen ik hier kwam, was alles anders, zeker in Queens wonen. Ik dacht dat we een huis zouden krijgen met een mooie tuin en zo, maar alles zit zo op elkaar gepakt. Dat had ik me niet zo voorgesteld.

Ik had niet echt verwacht om cricket te spelen, want ik had nog nooit gehoord dat er [in de VS] cricket werd gespeeld. Een van mijn oude buurjongens in Guyana vertelde me dat ze op de John Adams High School, waar ik naartoe ging, een cricketteam hadden. Ik deed mee aan de selectiewedstrijden en de coach [maakte me] aanvoerder. We werden kampioen. Het was de eerste keer dat de school kampioen werd.

Het ligt eraan tegen wie je speelt. Tegen spelers uit India... nou ja, die zeggen niet zoveel, en zelfs als ze iets zouden zeggen — mijn voorouders komen uit India, maar ik spreek de taal niet dus ik zou het niet begrijpen. Spelers uit Jamaica willen nog wel eens met een vloek uit de hoek komen. Maar ze moeten dat wel zo doen dat de scheids het niet hoort, want je kunt ervoor bestraft worden. We trekken ons er niets van aan, want we kunnen hetzelfde terugzeggen. Maar soms raakt het je toch, bijvoorbeeld als je gefocust bent op verdedigen en alleen de bal wilt tegenhouden zodat je medespeler kan slaan.

We spelen overal. De velden in Kissena [Flushing, Queens] zijn het ergst. Er zitten zoveel gaten achter de slagplaats. En er is een grote vijver, dus als de wicket keeper een bal mist, dan komt die in het water terecht. Dan moet je die er met een stok weer uit vissen, en de bal zuigt zich dan vol water en zwelt op.

Na de wedstrijd komt het [andere] team je feliciteren. Zo van "Yo, jij speelt goed. Mag ik je toevoegen op Facebook? Hoe heet je op Instagram? Dan kun je me tips geven." En bij belangrijke wedstrijden komt iedereen ons aanmoedigen. Cricket brengt veel mensen samen. Ondanks alles wordt er nog steeds cricket gespeeld.