Τα πράγματα μπορεί να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά αν γνωρίζαμε ότι η χιονόπτωση θα ήταν τόσο άσχημη, που ο Κυβερνήτης θα κήρυττε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω της συσσώρευσης περισσότερου από 60 εκατοστά υγρού χιονιού στην έρημο του Όρεγκον τον Φεβρουάριο. Αυτή όμως είναι η ομορφιά της άγριας φύσης.

Χιόνιζε σταθερά όταν ξεκινήσαμε το ταξίδι μας για το Smith Rock, που θα μας χρησίμευε ως πηγή έμπνευσης για τη σχεδίαση. Ήμασταν αποφασισμένοι να αφήσουμε πίσω μας τα φώτα του γραφείου, να αναπνεύσουμε λίγο καθαρό αέρα και να αφεθούμε στη μαγεία της υπαίθρου για να αντλήσουμε έμπνευση για την επόμενη σεζόν της ACG. Το προηγούμενο καλοκαίρι, οι δασικές πυρκαγιές είχαν καταστρέψει το ρηχό πέρασμα που ξεκινά από το Marion Forks και περνά μέσα από το Black Butte και το Sisters για να καταλήξει στο Smith Rock. Ο μόνος τρόπος για να φτάσουμε στον προορισμό μας εκείνον τον Φεβρουάριο ήταν να περάσουμε το Όρος Χουντ, το ψηλότερο σημείο στο Όρεγκον.

Χωρίς να πτοηθούμε, εννέα από εμάς συναντηθήκαμε σε ένα παγωμένο πάρκινγκ της Nike εκείνο το πρωινό. Σχεδιαστές παπουτσιών και ρούχων, άτομα από το τμήμα του μάρκετινγκ, σχεδιαστές λογότυπων και εκπρόσωποι πωλήσεων χωριστήκαμε σε τρία αυτοκίνητα και ξεκινήσαμε από τα κεντρικά γραφεία της Nike στο Μπίβερτον, περνώντας από πόλεις όπως η Zigzag και η Rhododendron στους πρόποδες του Όρους Χουντ. Έξω από το Government Camp, το χιόνι άρχισε να δυναμώνει για τα καλά.

Αφού είδαμε μερικές πενταξονικές νταλίκες που είχαν ανατραπεί και ήταν πεσμένες στα χαντάκια στην άκρη του δρόμου, αποφασίσαμε ότι το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να ακολουθήσουμε τις οδηγίες των πινακίδων που υπήρχαν δίπλα στον δρόμο και να χρησιμοποιήσουμε αντιολισθητικές αλυσίδες. Πεσμένοι στα γόνατα δίπλα στον δρόμο, με τα αυτοκίνητα να μας προσπερνούν με ταχύτητα στην παγωμένη άσφαλτο, βοηθήσαμε ο ένας τον άλλον να αποκρυπτογραφήσουμε τις οδηγίες για τις αντιολισθητικές αλυσίδες μας: ελέγξτε το σχήμα ρόμβου, οδηγήστε το αυτοκίνητο για 4,6 m περίπου, σφίξτε ξανά. Συνεχίσαμε το ταξίδι μας, με τη βεβαιότητα ότι οι αλυσίδες θα άντεχαν και θα μας έδιναν την πρόσφυση που χρειαζόμασταν για να διασχίσουμε το ορεινό πέρασμα σε μια χιονοθύελλα.

Η πορεία ήταν αργή. Είχε αρχίσει να βραδιάζει, όταν διασχίσαμε τον ποταμό Deschutes. Η συνιστώμενη μέγιστη ταχύτητα με αλυσίδες χιονιού είναι τα 40 χιλιόμετρα ανά ώρα, αλλά λόγω της περιορισμένης ορατότητας, έπρεπε να οδηγούμε με μικρότερη ταχύτητα. Όταν το κομβόι μας έφτασε τελικά στο Smith Rock, ο ήλιος έδυε πίσω από τα σύννεφα.

Το Smith Rock είναι συνήθως λουσμένο στο φως του ήλιου. Η έρημος High Desert στο Όρεγκον έχει πάνω από 300 ημέρες ηλιοφάνειας τον χρόνο, επομένως η θέα του μονόλιθου καλυμμένου με αρκετά εκατοστά χιονιού ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Το αρχικό μας σχέδιο ήταν να κάνουμε μια ευχάριστη πεζοπορία, το Misery Ridge, γύρω από τη βορειοδυτική πλευρά του Smith Rock, με μια γρήγορη ανάβαση στα 220 μέτρα σε ένα ύψωμα, όπου τις καλές μέρες μπορείς να δεις ορειβάτες και ακροβάτες σε σχοινιά στην περίφημη διαδρομή Monkey Face. Ωστόσο, λόγω της κακοκαιρίας, όλα τα μονοπάτια ήταν κλειστά.

Μερικοί άνθρωποι μπορεί να ένιωθαν αποθαρρυμένοι αν ταξίδευαν επτά ώρες διασχίζοντας επικίνδυνα ορεινά μονοπάτια σε αντίξοες καιρικές συνθήκες για να ανακαλύψουν τελικά ότι ο προορισμός τους δεν ήταν προσβάσιμος. Εμείς δεν είμαστε αυτοί. Μετά από ώρες στο αυτοκίνητο, η ανταμοιβή μας ήταν από μόνη της η δυνατότητα να βρεθούμε έξω. Η ατμόσφαιρα στους πρόποδες του Smith Rock ήταν εξωπραγματική, καθώς το χιόνι στον αέρα έπνιγε όλους τους ήχους και ένα άλογο πάσχιζε να διασχίσει τον δρόμο, βυθισμένο μέχρι τα γόνατα στο χιόνι. Το φως έμοιαζε να ανακλάται από το παγωμένο έδαφος. Τρέξαμε έξω στο χιόνι, φτιάξαμε "αγγελάκια" και παίξαμε χιονοπόλεμο κυνηγώντας ο ένας τον άλλον μέχρι που άρχισε να σκοτεινιάζει και δεν μπορούσαμε να δούμε σχεδόν τίποτα. Άλλωστε, στόχος μας ήταν να βυθιστούμε στην ατμόσφαιρα του ίδιου του Smith Rock και να μάθουμε από αυτά που βλέπαμε και νιώθαμε γύρω μας, ό,τι και αν σήμαινε αυτό.

Με το φως να μειώνεται γρήγορα, ξεκινήσαμε για το κατάλυμα όπου θα περνούσαμε το βράδυ, ένα ρουστίκ ξενοδοχείο στις όχθες της λίμνης Suttle Lake, που βρίσκεται ανάμεσα στο Mt. Jefferson και το Three Fingered Jack, ένα ανενεργό ηφαίστειο που οφείλει το όνομά του σε έναν κακόκεφο χρυσοθήρα από τις πρώτες μέρες του Oregon Territory. Το κατάλυμα ξεπρόβαλε στο φως των προβολέων μας, ζεστό και φιλόξενο. Αφήσαμε τα αυτοκίνητά μας στο σχεδόν άδειο πάρκινγκ, ενώ το χιόνι συνέχιζε να συγκεντρώνεται γύρω από τα λάστιχα και μεταφέραμε τις αποσκευές μας στην είσοδο.

Στα μέρη με την άγρια φύση του Όρεγκον, η κάλυψη του δικτύου κινητής τηλεφωνίας είναι ελλιπής και εξαιτίας της έντονης χιονόπτωσης το δίκτυο Wi-Fi στο ξενοδοχείο δεν λειτουργούσε. Αν και ήταν δύσκολο να επικοινωνήσουμε με τις οικογένειές μας για να τους ενημερώσουμε ότι τα είχαμε καταφέρει στη θύελλα, υπήρχε κάτι ιδιαίτερο στο γεγονός ότι ήμασταν αποκομμένοι από τον έξω κόσμο. Είναι πολύ εύκολο να παρασυρθείς και να μην δώσεις σημασία σε αυτό που βρίσκεται ακριβώς μπροστά σου εξαιτίας της ατελείωτης περιήγησης στο διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ορισμένες φορές, είναι σημαντικό να αποσυνδεθείς από τα πάντα και να επανεστιάσεις στον φυσικό κόσμο.

Με το χιόνι να έχει περιορίσει τις κινήσεις μας για την υπόλοιπη βραδιά, ακολουθήσαμε μια διαχρονική παράδοση σε τέτοιες περιπτώσεις: ανάψαμε φωτιά και χαλαρώσαμε. Μαζευτήκαμε γύρω από το μπαρ πίνοντας μερικά ζεστά ροφήματα και μοιραστήκαμε ιδέες και παρατηρήσεις από τη μέρα. Συγκρίνοντας τις σημειώσεις μας για τον τρόπο που ο εξοπλισμός μας είχε συμπεριφερθεί τόσο στον δρόμο όσο και στην έκθεσή μας στις καιρικές συνθήκες, αποκομίσαμε νέες προοπτικές όσον αφορά τις επιδόσεις και συζητήσαμε τρόπους για περαιτέρω βελτίωση την επόμενη σεζόν της σειράς ACG. Αφού μιλήσαμε για τη σχεδίαση, αποσυρθήκαμε στο σαλόνι του ξενοδοχείου όπου βρήκαμε ένα ράφι γεμάτο βιβλία κάθε είδους, από μυθιστορήματα αμφίβολης ποιότητας μέχρι παλιούς οδηγούς της άγριας φύσης. Αποκομμένοι από τον εξωτερικό κόσμο, διαβάσαμε με τη σειρά ο ένας στον άλλον, επιλέγοντας τυχαία από τους τίτλους στα ράφια. Για μερικούς από εμάς, ήταν το πρώτο τους ταξίδι με την ACG, ενώ άλλοι ήταν μέλη της ομάδας για χρόνια. Η ευκαιρία αυτής της ανάπαυλας, η δυνατότητα να επικεντρωθούμε στο παρόν και να διασκεδάσουμε με τη σχεδιαστική ομάδα που είχε συγκεντρωθεί ήταν, κατά κάποιον τρόπο, εξίσου σημαντική με το να μοιραστούμε σχόλια για τα προϊόντα και τα χαρακτηριστικά. Δημιούργησε δεσμούς και συνοχή ανάμεσα στα άτομα ολόκληρης της ομάδας.

Μετά το πρόγευμα το επόμενο πρωί, μαζευτήκαμε ξανά όλοι μαζί στο σαλόνι για άλλη μια συνάντηση από όπου θα αντλούσαμε έμπνευση. Αυτήν τη φορά, όλοι κατεβάσαμε τα σακίδιά μας και παρουσιάσαμε με τη σειρά τον εξοπλισμό που είχαμε φέρει στο ταξίδι, συζητώντας για το ποια είδη ήταν απολύτως απαραίτητα, ποια είδη είχαμε φέρει μαζί και τελικά δεν χρησιμοποιήσαμε και δείχνοντας τον εξοπλισμό που πιστεύουμε ότι είναι μοναδικός. Καθώς περιφερόμασταν στον χώρο, ακούσαμε απόψεις από άτομα με εμπειρία στις υπαίθριες δραστηριότητες, αλλά και από λάτρεις των πόλεων, που μοιράστηκαν τη δική τους προοπτική για το τι θεωρούσαν σημαντικό όσον αφορά τις εξορμήσεις στην ύπαιθρο. Μέσα από αυτό το μικρό παιχνίδι παρουσίασης και αφήγησης, αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε μοτίβα, να αναπτύσσουμε νέες ιδέες και να βρίσκουμε μια κοινή γραμμή για την κατεύθυνση που θα ακολουθούσαμε για την επόμενη σεζόν της ACG.

Βγαίνοντας από το πάρκινγκ, νιώθαμε μια έντονη σύνδεση με το υπόλοιπο συνεργείο. Όλοι μας νιώθαμε γεμάτοι ενέργεια, καθώς οδηγούσαμε προσεκτικά πίσω στο Πόρτλαντ μέσα από τους χιονισμένους δρόμους, έτοιμοι να αποτυπώσουμε στο χαρτί όλα όσα μάθαμε ο ένας από τον άλλον αλλά και από τον χρόνο που περάσαμε στη φύση. Γι' αυτόν τον λόγο η σχεδίαση πρέπει να γίνεται στη φύση. Βλέπεις πράγματα που δεν θα τα έβλεπες στο στούντιο. Γίνεσαι ένα με τη φύση και αντλείς από την ενέργειά της, κατανοείς τις προκλήσεις και αναλογίζεσαι πώς είναι να βιώνεις ένα μέρος με όλες σου τις αισθήσεις. Μπορείς να δοκιμάσεις θεωρίες, να μοιραστείς ιδέες και να αντλήσεις δύναμη από τη συλλογική ενέργεια των ανθρώπων και της φύσης.

Όταν χρησιμοποιούμε ένα μέρος για να δημιουργήσουμε κάτι νέο, γινόμαστε η φωνή του. Τα μέρη που επιλέξαμε ως πηγές έμπνευσης είναι άγρια μέρη που αντιπροσωπεύουν την ακατέργαστη μαγεία της άγριας φύσης. Όταν υπερασπιζόμαστε την άγρια φύση, υπερασπιζόμαστε τη Γη και η Γη γίνεται η φωνή όλων μας.