Chrisanki Flood Is Finding Suspense and Serenity on the Seas
Culture
Maak kennis met de 22-jarige zeiler uit Saint Lucia die het gezicht van zijn sport verandert en zijn eilandcommunity vertegenwoordigt.
'Terug naar de natuur' is een serie over atleten die de natuur opzochten en daar hun balans vonden.
Chrisanki Floods eerste professionele race tussen eilanden ging niet van een leien dakje. "Ik deed mee aan een 18-daagse race van Grand Cayman naar Saint Lucia. Het was pikdonker en de golven waren woester dan ik ooit had meegemaakt," herinnert hij zich. "We hoorden via de radio dat er 110 km verderop een containerschip was gezonken...dat was een eng idee, maar uiteindelijk lukte het onze bemanning om het hectische weer de baas te blijven. Bij zonsopgang zag ik een grote school dolfijnen naast onze boot zwemmen. We wonnen niet, maar de reis zelf was al een beloning op zich."
Sinds die bloedstollende reis heeft Chrisanki — ook wel Chris genoemd — zelden nog een dag gehad dat hij niet op zee was. Als professioneel zeiler en inwoner van Saint Lucia gelooft Chris oprecht dat hij geen andere optie heeft dan zijn leven op het water door te brengen. Dat is waar hij voor tekende toen hij op z'n 10e begon met zeilen.
Zeilen is niet zo'n veelvoorkomend beroep op het eiland als je misschien zou denken. De zeilgemeenschap wordt gevormd door een kleine en hechte groep die tips uitwisselt en ervaringen op zee deelt, hoewel ze concurrenten zijn. Voor Chris zijn de momenten van stilte tijdens het zeilen heel belangrijk. "Als ik op zee ben, zelfs in de chaos van de race, kan niets mijn rust verstoren. Op zee is het stil — ik kan er ontspannen en mijn eigen leven leiden," zegt hij.
"De boot wordt door de kracht van de natuur voortgestuwd en neemt je mee op een geweldig avontuur. Daarom zeil ik."
Chris, inmiddels 22, zeilt al meer dan de helft van zijn leven. Het begon als naschoolse activiteit, maar algauw sloot hij zich aan bij een professioneel jeugdteam waardoor hij het hele Caribische gebied kon rondreizen om mee te doen aan regatta's (grote zeilcompetities). "Bij zeilen duurt het even voordat je je piek bereikt, maar de ongeëvenaarde connectie met de oceaan houdt me gemotiveerd," aldus Chris.
Volgens Chris is de tijd die hij op zee doorbrengt een manier om in verbinding te treden met zichzelf. Zijn dagen zitten vol routines en rituelen die hem in balans houden. Hij staat 's ochtends om 6 uur op en gaat dan direct naar het strand, maar laat wel iets achter. "Dat is mijn belangrijkste regel: als ik naar het strand ga om te zeilen, blijft mijn telefoon thuis," vertelt hij.
"De zee is als het ware mijn meditatie," zegt hij. "Ja. Mijn therapie."
Op de meeste dagen is hij al vóór zonsopgang wakker, en hij maakt altijd tijd om te mediteren op het geluid van de golven en de tsjilpende vogels. Gelukkig is hij nooit ver van het water. Vanaf zijn bed naar het strand is het maar één minuut.
Rond 8:00 uur vertrekt Chris naar zijn werk op een plaatselijk resort, waar hij gasten de basistechnieken van zeilen en, zoals hij het omschrijft, "een gevoel voor de wind en het gevoel van de boot" leert. Het is een manier om zijn passie voor zeilen te financieren en tegelijkertijd te oefenen. Na zijn werk doet hij met zijn zeilteam wedstrijden in de nabije haven, waar locals en professionals bijeenkomen om wedstrijdjes te doen met intervallen van 2 tot 5 minuten. Het weer houdt Chris maar zelden tegen. "Ik ga ook als het pijpenstelen regent," zegt hij. "Ik zeil bij elk type weer, gewoon voor de ervaring."
"Iedereen heeft een rol," zegt hij. "Soms komt dat neer op je aansluiten bij je team en in ze te geloven." Bij zeilen kun je makkelijk in de problemen komen, maar een goedgetraind team zoals dat van hem kan alles onder controle houden. Net als Chris trainen zij al jaren. "Om een professioneel zeiler te zijn, moet je je boot kennen, discipline hebben en het water bestuderen," zegt hij. Ook al doet hij het al jaren, Chris voelt nog steeds de stoot adrenaline voor elke race. "Het is het allemaal waard wanneer ik op het water ben en zie hoe de wind de boot leven inblaast," zegt hij. Deze lokale races zijn nuttig voor hem als voorbereiding op de grotere regatta's die van oudsher in Grenada worden gehouden. Hij heeft eerder op het podium gestaan, maar slechts op de tweede plek. De competitieve zeiler hoopt ooit de bovenste plek te bereiken.
Dat doorzettingsvermogen is volgens Chris van essentieel belang geweest in zijn zeilcarrière — want het is niet altijd makkelijk geweest. Hij praat openlijk over de problemen die zijn familie heeft met de kosten van zeilen, waarom het voornamelijk een witte sport is op dit eiland, en het racisme waarmee hij te maken heeft gehad.
"Toen ik begon waren er maar een stuk of drie kinderen die er zo uitzagen als ik. De rest was wit," vertelt Chris. "Je voelt gewoon dat alle ogen op jou gericht zijn. Het voelde een beetje ontmoedigend. Maar uiteindelijk heb ik iets nieuws geleerd."
Na afloop van de competitie gaan Chris en het team eten en op het strand relaxen. Als ze er zin in hebben, gaan ze speervissen of snorkelen. Of ze gaan naar de Pantime Steel pan yard, iets wat Chris al sinds zijn kindertijd doet. "Ik luisterde elke dag naar de steeldrum, totdat ik oud genoeg was om me aan te sluiten bij een groep. En ik ben er nooit meer mee gestopt," herinnert hij zich. Net als bij zeilen "gaat het om ritme, constant in beweging blijven en in harmonie zijn met de elementen om je heen," een gevoel dat hij altijd zal blijven nastreven.
Een goede nachtrust is essentieel voor Chris om goed te kunnen presteren, en aangezien hij 's ochtends om 6 uur opstaat, gaat hij vroeg naar bed. Het is aan zijn discipline te danken, zo beweert hij, dat hij het zover heeft gebracht met zeilen. En aan zijn liefde voor de natuur. "Je voelt de wind tegen de zeilen blazen, waardoor je over het water beweegt... De boot wordt door de kracht van de natuur voortgestuwd en neemt je mee op een geweldig avontuur. Daarom zeil ik."
Tekst: Jiya Pinder
Fotografie: Kia Islam
Gerapporteerd: september 2020