Koçlardan Tavsiyeler: "Takım Mantalitesine Nasıl Adapte Olurum?"

Sevgili Koç,

Lisemin kız yüzme takımındayım ve oldukça başarılıyız. Birçok takım etkinliği kazandık ama bireysel yarışlarda da birbirimize karşı rekabet ediyoruz. Takımımdaki bazı kızlar en yakın arkadaşlarım ama suya indiğimizde hepsini yenmek istiyorum. En iyi olmaya o kadar odaklandım ki kendimi takımın önüne koymaya başladım. Geriye düşmeleri için bazen insanlara ufak akıl oyunları oynuyorum, hatta havuz dışında neler yaptığımdan da pek bahsetmiyorum. Örneğin ne yediğimi, ne zaman ekstra antrenman yaptığımı ve ne kadar uyuduğumu paylaşmıyorum. Bunun bencilce olduğunun farkındayım ve bu yüzden kendimi kötü hissediyorum. Bu durum performansımı da kötü etkiliyor. Hem takımımdakilere iyi bir arkadaş hem de takımın en iyi yüzücüsü olabilir miyim?

Takımına Adapte Olamayan Sporcu
16 yaşında, yüzücü

Koşu kamplarımdan birini ziyaret etseydin sporcuların gruplar halinde antrenman yaptığını görürdün. Ancak bu esnada bir grubun bireylerden oluştuğunu da hiç aklımızdan çıkarmıyoruz. Hatta yeni bir sporcuyla çalışmaya başladığımda öncelikle onu bireysel olarak tanıyarak spor açısından kuvvetli yönlerini, eğitim düzeyini ve onu yarışmaya neyin teşvik ettiğini öğrenmeye çalışıyorum. Bu sayede koşu koçluğu stilimi, çalıştığım her bir koşucunun hedefler belirlemesine ve bu hedefleri gerçekleştirmesine yardımcı olmak için kişiselleştirebiliyorum.

Takım olarak çalıştıklarında sporcuların bu bireysel hedeflere doğru daha tutarlı bir şekilde ilerleyebildiklerini gördüm. Örneğin bir koşucu dayanıklılık ve kontrol becerisini iyileştirmek istiyorsa dört veya beş farklı koşucuyla birlikte koşması buna yardımcı olabilir. Bireyler her zaman grubun öncüsü olmaya çalışmaktansa gruba uyum sağladığında enerjilerini korumayı, daha uzun süre boyunca rekabet etmeyi ve gerektiğinde daha fazla çabalamayı öğreniyor.

Antrenman yaparken ve rekabet ederken herkesin önüne geçmeyi istiyorsun gibi duruyor. Bunun iki duruma da bir faydası yok.

5.000 metreyi 13 dakika 30 saniyede koşan bir koşucuyla çalıştığımı düşünelim. Bu koşucu, sporcuların %20'sinin bu mesafeyi 13 dakikadan kısa bir sürede koştuğu bir yarışa katılsın. Bu durumda koşucu %20'lik kesim hakkında endişe duymalı mı? Hayır, gerçekçi olarak bunun yerine kendi süresini 13 dakika 20 saniyeye çekmeye çalışmalı. Kendi hedeflerini başkalarının ne yapabildiğine göre ayarlarsan kendini çok kısa sürede, çok fazla zorlayabilirsin. Bu da sakatlanma riskine, cesaretinin kırılmasına ve hatta zihninin sana engel olmasına sebep olabilir.

Bunun yerine bireysel olarak neleri başarabildiğine odaklanırsan üzerindeki baskıyı biraz azaltırsın. Baskının yüksek olduğu bir yarışmada bile kendinle konuşabilir ve bu yarışın kendini zorlayıp daha iyiye gitmen için bir fırsat olduğunu kendine hatırlatabilirsin. Kısa süre içinde belki de herkesten daha iyi olmak yerine yalnızca düne oranla daha iyi bir performans sergilemen gerektiğinin farkına varabilirsin. Böylece zihnini biraz rahatlatmış olursun ve takım arkadaşlarının başarılarının da tadını çıkarabilirsin.

Ben koşu koçluğuna profesyonel koşucuyken başladım. Zaman zaman bireysel olarak da yarıştığım takım arkadaşlarıma koçluk ediyordum. Koşu koçluğunu üstlendiğim Bernard Barmasai, 1997 yılında dünya engelli koşu rekorunu kırdı. Ben de şans eseri aynı yarışta kendi kişisel rekorumu kırmıştım.

Peki Bernard'ı ve altın madalyasını kıskandım mı? Kesinlikle hayır. Bernard'ın başarısına katkıda bulunduğumu hissettim ve bu beni duygusal olarak tatmin etti. Bireysel başarımdan da gurur duydum çünkü varımı yoğumu ortaya koyduğumu biliyordum. Bireysel olarak tüm potansiyelini ortaya çıkarmaya odaklanırsan sonuç ne olursa olsun sen de bundan keyif alacaksın.

Her zaman çevrene uyum sağlamak zorunda olmadığını da ekleyeyim. Zaman zaman "bencil" hissetmek sınırlarını zorlamana yardımcı olabilir. Bireysel bir yarışçı olarak yeterince antrenman yapma fırsatı bulamadığını düşünüyorsan bunu koçunla konuşmalısın.

Üniversitemin kros takımında yarışırken benzer bir durum yaşadım. Sabah grubumuzun antrenmanı, günün ilk dersi başlamadan hemen önce bitmişti ve bu bizi çok zorlamıştı. Takım olarak koşu koçumuzla konuşmaya giderek bireysel olarak çalışmayı tercih ettiğimizi söyledik. Bu durum ilk başta onu tedirgin etse de zamanı geldiğinde performansımızdan ödün vermeyeceğimize dair koçumuza söz verdik. Bireysel olarak yaptığımız yoğun çalışmalar meyvesini verdi ve o sene takım olarak "herkesi yenebildik".

Gördüğün gibi, takım antrenmanları bireysel olarak gelişmene yardımcı oluyor. Bireysel antrenmanlar da takım performansını olumlu yönde etkiliyor. Uzun vadede hangisine odaklanacağına sen karar vermelisin ama birinci rakibin her zaman kendin olmalısın. Takım arkadaşların kazandığında da bunu kutlama yapmak için bir fırsat olarak görmeye çalışabilirsin.

Koç Sang