Hırvatistan'da Bir Basketbol Sahası Yeniden Hayat Buluyor
Topluluk
Yeni nesil Hırvat basketbolcular, yerel sahalarını yeniledikten sonra mahalleyi bir araya getirdi.
Bulutlu bir akşamda, Hırvatistan'daki işçi sınıfı banliyösü Gajnice'de ufak bir kalabalık, bir basketbol sahasının çizgilerini arşınlıyor. Yumuşak sarı bir ışığın aydınlattığı silüetlerin gölgeleri, sahanın yanındaki yüksek bloklara vuruyor. Beyaz taksiler gelip giderken banliyö treni tekerleklerinin raylarda çıkardığı sesler, demiryolunu ayıran tel örgülerin arasından ritmik bir müzik gibi yayılarak atmosferi delip geçiyor.
Burası, Gajnice'nin ünlü Taksi Sahası. Mahallenin gurur kaynağı ve hareketin merkezi. İnsanlar buraya gelip sohbet ediyor, zaman geçiriyor ama hepsinden önemlisi, basketbol oynuyor. Gece yağmaya başlayan hafif yağmur, benekli asfaltı koyulaştırıyor ancak kimsenin acelesi yok. Karşılıklı bayat şakalar yapılıyor. Kimileri rakibinin sinirini bozmaya çalışıyor. Uzun zamandır görüşmeyenler arayı kapatıyor. Oyuncuların çoğu sahanın yakınındaki bloklardan yürüyerek geliyor. Bazıları işten eve dönerken buraya uğruyor ve giysilerini arabada değiştiriyor.
Kalın bir ses Hırvatça, "Tamam, başlayalım." diyor.
"Bu sahayı, bu mahalleyi haritaya biz ekledik."
Ivan Krizmanic
Bir anda montlar çıkıyor, bağcıklar bağlanıyor. Beşe beş, yüksek tempolu bir maç başlıyor. Taksi Sahası'nda hakim olan oyun stilini en iyi "fiziksel" kelimesi açıklayabilir. Nadiren faul çalınıyor ve potaya inmeye çalışırsan bedelini ödüyorsun. Maçların "çetin" geçtiğini söylemek, durumu açıklamak için yetersiz kalır. Rakiplerini geçerken bileklerini kırmasıyla tanınan oyun kurucu Ivan Krizmanic şöyle diyor: "Burada hep daha sert oynuyoruz. Maçlarımızda pes etmek olmaz, kolay sayı olmaz."
Bu sahada saygı, özellikle de mahalleyi temsil ederken her şeyden önemli. Taksi Sahası'nda her yaz üçe üç turnuva düzenleniyor. Komşu kentlerden ve son zamanlarda komşu ülkelerden gelen oyuncular, bu sahada mahallenin takımına meydan okuyor. Ivan, "Onları yenmek ve onlara 'Gajnice'ye gelmekle hata ettiniz. Burası bizim sahamız; bir dahaki sefere bol şans.' demek istiyoruz." diyor.
Fakat Taksi Sahası her zaman böyle değildi. Oyun alanı uzun yıllar bakımsız kaldı; sonra yeni nesil oyuncular gelip sahayı yenilemeye karar verdi. Sahanın eskilerinden Miroslav Josic, "Potaları değiştirdik, çizgileri çizdik ve kendi ışıklarımızı kurduk." diyor. Saha o günden beri bir gurur kaynağı oldu. Ivan, "Bu sahayı, bu mahalleyi haritaya biz ekledik. Biz oynamaya başlayıp ün kazandırmadan önce kimse burayı bilmiyordu." diye ekliyor.
Saha ayrıca, basketbol oynasınlar veya oynamasınlar, yeni ve eski nesillerin buluşma noktası haline geldi. Ivan şöyle diyor: "Herkes bu sahaya geliyor. Beş yaşındaki çocuklardan elli, altmış yaşındaki insanlara kadar her yaş grubuna burada yer var."
Saha dünya çapında ün kazanmaya devam etse de, buraya her gün gelenler kendilerini küçük ama güçlü bağlara sahip bir aile gibi görüyor. Topluluk birbirinden çok farklı üyelere sahip. Aralarında eczacılar, barmenler, avukatlar ve depo işçileri bulunan bu insanların ortak noktası, basketbol sevgisi. Kurdukları mesajlaşma grubunda her gün sohbet ediyorlar, maç planlıyorlar ve kimi zaman maçtan sonra birlikte bira içiyorlar. Miroslav şöyle diyor: "Basketbol oynadığım insanlar sadece dostum değil. Onlar kardeşim gibi."