Kara Lawson: Hırsın Fazlası Zarar mı?

Sevgili Koç,

Lise atletizm takımında koşucuyum. Son zamanlarda takımımın en iyisi olmayı saplantı haline getirdim. Tek düşündüğüm şey bu. Her şeyi, hatta antrenmanları bile yarışmaya çeviriyorum. Bu kazanma ihtiyacı, beni çok çalışmaya ve yarışlarda varımı yoğumu ortaya koymaya motive ediyor. Ama artık daha sabırsız ve stresli olduğumu fark ettim. Ayrıca işleri çok ciddiye aldığım için takım arkadaşlarımdan bazıları benimle arkadaşlık yapmak istemiyor. Bu rekabet hırsımı avantaja çevirebilir miyim, yoksa böyle giderse benim önümde engel olur mu?

Başarıya Aç Ama Mutsuz
17 yaşında, sporcu

Rekabetçi olman güzel bir şey. Seni anlıyorum ve bu hırsını paylaşıyorum.

Kazanmak için antrenman yapmaya 3 yaşında başladım. Sprinter Evelyn Ashford'un 1984 Olimpiyat oyunlarında altın madalya kazandığını gördükten sonra Alexandria, Virginia'daki evimizin önünden geçen arabalarla yarışmaya başladım (kaldırımda, koşarak). Anne babamın benim için ne kadar endişelendiğini hayal bile edemiyorum!

Bu rekabet hırsı, tıpkı seni motive ettiği gibi beni de motive ediyor. Ama yazdıklarından bu hırsın pahalıya mal olduğu anlaşılıyor. Bu, yolun sonunda spordan nefret etmeden önce önüne geçmen gereken bir sorun.

Sana elimden geldiğince yardım etmek isterim. Ama hissettiklerin hakkında koçunla konuşmak da isterim, çünkü seni o takip edebilir. Hatta ondan sana dengeyi bulmana yardımcı olacak bir terapist veya spor psikoloğu bulmasını isteyebilirsin. Şahsen rekabeti güç toplama ve dinlenmeyle dengelediğim zaman performansım daha iyi oluyor ve kendimi daha mutlu hissediyorum.

Dengeyi bulmak için basketbol dışında sevdiğim şeylere odaklanabileceğim zamanlar yaratmaya çalışıyorum. Sen atletizm dışında neyi seviyorsun? Belki köpeğinle oynamayı, belki müzik dinlemeyi, belki de ailenle zaman geçirmeyi seviyorsundur. Ne olduğunun önemi yok. Önemli olan sana zihinsel alan açabilmesi. Ayrıca hemen rahatlayamıyorsan kendine zaman tanı.

Antrenman aralarında, takım otobüsünde veya soyunma odasında bile başka şeylere odaklanabilirsin. Tennessee'nin oyun kurucusuyken koçum Pat Summitt, bana basketbol dışındaki konular hakkında takım konuşmaları yaptırırdı. Bu konuşmalar başta bana korkutucu (ve doğrusunu söylemek gerekirse saçma) gelirdi ama sonra nedenini anladım. Koç Summitt, takım arkadaşlarımla bağ kurmamın hem bana hem de onlara güç vereceğini göstermeye çalışıyordu.

Takım arkadaşlarından bahsetmişken şunu da söyleyeyim: Onlarla bağ kurmak için rekabet dışında sevdikleri şeylere samimi bir ilgi göstermeyi deneyebilirsin. Onlarla ortak noktalarını bul. Bu sinema, müzik veya moda olabilir. Takım arkadaşlarının sevdiği her şeyi sevmen veya tüm zamanını onlarla harcaman gerekmez. Ama bu bağlantıları kurmak, pozitif enerji yaratmaya yardımcı olabilir.

Kazanma saplantına neden olan bir başka şey de kaybetme korkusu olabilir. Bu, çoğu sporcuyu uğraştıran bir sorundur. Yenilgiden hemen sonra uykusuz kalmak veya üzülmek, deneyimin parçasıdır. Ama bunların uzun süre devam etmesi iyiye işaret değildir.

Yenilgilerini gereğinden fazla büyütmemelisin. "Clutch" yeteneği veya önemli anlarda doğru olanı yapabilmek, doğuştan gelen beceriler değildir. Benim için de durum farklı değildi. İstediğin noktaya ulaşman için zaferler kadar yenilgiler de gereklidir. Basketbolda, NBA finallerinin altıncı maçında bile tek bir toplu oyunda 12 hata yapılabilir. Kimse hata yapmak istemez ama bu kaçınılmazdır. Ben hata yaptığım zaman dayanıklılığımdan güç alarak ilerlemeye devam ettim.

Daha dayanıklı olmak istiyorsan hata yaptığın zaman kendini suçlama ve aynı şefkati takım arkadaşlarına da göster. Zihin yapını değiştirmek için pratik yapmalısın. Ama bunu kararlılıkla sürdürürsen sporunda daha iyi olmakla kalmayıp onu severek yapmaya da devam edersin.

Koç Lawson