Mekdela Maskal ค้นพบคำตอบในชีวิตตัวเองอีกครั้ง และหวนคืนสู่พื้นเพดั้งเดิมของเธอในหุบเขาแห่งแคลิฟอร์เนีย

Mekdela Maskal มองว่าการได้กลับมายังเมืองกราสวัลเลย์ทางตอนเหนือของรัฐแคลิฟอร์เนีย นับเป็นการพาตัวเองกลับคืนสู่ร่างกายที่เป็นของตัวเองอย่างแท้จริงด้วยเช่นกัน เมื่อช่วงฤดูร้อนปีที่แล้ว ศิลปินแนวผสมผสานและบรรณาธิการข่าวคนนี้ได้เก็บข้าวเก็บของออกจากอพาร์ตเมนต์ในบรู๊คลิน เพื่อมาใช้ชีวิตที่เงียบสงบมากขึ้นกว่าเดิม

การย้ายออกมาในครั้งนี้ทำให้เธอได้สัมผัสรากเหง้าและวิถีชีวิตในวัยเด็กอีกครั้งเช่นกัน เพราะเมื่อ 20 ปีที่แล้ว พ่อของเธอซื้อที่ในเมืองกราสวัลเลย์บริเวณเชิงเขา Sierra Nevada โดยในเวลาต่อมา พ่อของเธอได้สร้างบ้านที่ยกย่องให้กับความเป็นเอธิโอเปียในสายเลือด และเชิดชูให้กับการใช้ชีวิตที่เป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติบนผืนดินตรงนั้น การอนุรักษ์คุณค่าทางวัฒนธรรมเอาไว้และส่งต่อไปยังรุ่นสู่รุ่นแบบข้ามทวีปนี้ทำให้ Mekdela และพี่น้องของเธอกลับมาใช้เวลาร่วมกันกับพ่อในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์และช่วงหน้าร้อน ทั้งออกไปทำกิจกรรมกลางแจ้ง เล่นสกี ยิงธนู ปีนต้นไม้ และเดินลัดเลาะไปตามลำห้วยร่วมกัน

ในปัจจุบัน Mekdela ทำงานที่บ้านอันแสนสงบเป็นหลัก เธอทำงานเป็นผู้จัดการด้านการมีส่วนร่วมของการสร้างเนื้อหาในประเด็นการเปลี่ยนแปลงของสภาพภูมิอากาศ แม้งานที่ทำจะเน้นเรื่องปัญหาสิ่งแวดล้อม แต่เธอก็ตระหนักถึงการสร้างเสริมความสัมพันธ์กับธรรมชาติของที่นี่ขึ้นมาอีกครั้งและการคงไว้ซึ่งความสัมพันธ์นั้น นอกจากนี้ เธอยังรู้สึกได้ถึงพลังที่ธรรมชาติในพื้นที่แห่งนี้มอบให้ โดยแยกได้ทั้งทางร่างกายและจิตใจ อีกทั้งยังตระหนักได้ถึงหน้าที่ในการรักษาธรรมชาติเหล่านี้ให้คงอยู่ต่อไป

ผลงานการถ่ายภาพโดย June Ferreira Canedo de Souza สะท้อนให้เห็นเรื่องราวที่ชัดเจนของ Mekdela ที่กลับมาค้นหาชีวิตที่ยึดโยงกับธรรมชาติกลางแจ้งในเมืองกราสวัลเลย์อีกครั้ง รวมถึงความปรารถนาในการใช้ชีวิตแบบนี้ตั้งแต่ช่วงที่ยังอยู่ในนิวยอร์ก ซึ่งเป็นตัวจุดประกายให้เธอกลับมาที่นี่ และบอกเล่าถึงการใช้ชีวิตกับธรรมชาติที่ทำให้เธอสร้างความผูกพันต่อพื้นเพความเป็นเอธิโอเปียให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้นได้ในที่สุด

“ตอนนั้นฉันอยากใช้ชีวิตที่เงียบสงบกว่าที่เป็นอยู่มากๆ แล้วก็อยากจะลดความตึงเครียดที่รู้สึกได้ตลอดเวลาที่อยู่นิวยอร์กด้วย คือทุกวันนี้แค่จะนั่งเฉยๆ ฉันยังต้องคิดหนักอยู่เลย และพอได้มาอยู่ที่นี่แล้วฉันก็รู้สึกว่าการนั่งพักเฉยๆ ไม่ชวนให้คิดว่าตัวเองเป็นคนขี้เกียจมากเท่าตอนอยู่นิวยอร์ก”

“ฉันจำความรู้สึกตอนมาถึงที่นี่ครั้งแรกได้ มันเหมือนกับว่าเวลาผ่านไปช้ามาก 1 วันรู้สึกเหมือนเป็น 2 วัน ฉันได้มีเวลาคิดเรื่องต่างๆ มากขึ้นกว่าแต่ก่อน ทั้งคำตอบในการใช้ชีวิตของตัวเอง การใช้เวลาไปกับเรื่องนู้นเรื่องนี้ และการอุทิศตัวเองเพื่อทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งนอกเหนือไปจากงานที่ทำอยู่”

เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา Mekdela และพ่อของเธอได้ปีนเขา Gheralta เทือกเขาที่ห่างไกลทางตอนเหนือของเอธิโอเปีย บนเขาแห่งนี้มีโบสถ์อายุหลายร้อยปีตั้งอยู่อย่างกลมกลืนไปกับหน้าผาหินทราย เปรียบดังสัญลักษณ์แห่งความศักดิ์สิทธิ์ของพื้นที่แห่งนี้ บ่อยครั้งที่เธอนึกภาพตอนที่เดินข้ามแนวหินแคบๆ ของภูเขานี้ในขณะที่เธอเดินไปตามเส้นทางในเมืองกราสวัลเลย์ที่ดูอันตรายน้อยกว่านี้มาก ซึ่งเธอเองก็ได้พบกับความนิ่งสงบภายในจิตใจจากเมื่อได้มาเยือนพื้นที่ทั้ง 2 แห่งนี้

“ถ้าฉันจดจ่ออยู่กับการเคลื่อนไหว ร่างกายจะเข้ามาคุมทุกอย่าง และนั่นทำให้จิตใจของฉันไม่ต้องมานั่งคิดว่ามีอะไรต้องทำบ้างบ่อยเท่าเมื่อก่อน ฉันต้องคอยบอกตัวเองว่าอย่าหักโหมเกินไป ฉันรู้สึกแล้วว่าร่างกายเริ่มรู้ตัวเองดีกว่าสมองอีก”

สมัยที่ยังอยู่บรู๊คลิน Mekdela คอยจัดการงานด้านเอกสารและสนับสนุนการสร้างสวนภายในชุมชนของย่านเบดฟอร์ด-สไตเวสซันต์เป็นเวลา 1 ปีก่อนจะย้ายออกมา “ฉันได้อะไรเยอะมากจากการทำงานตรงนั้น แต่พอฉันกลับบ้านมาก็ตระหนักได้ว่างานนั้นไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นได้”

ตั้งแต่ย้ายมาแถบชายฝั่งตะวันตกของสหรัฐฯ เธอก็ได้เริ่มทำสวนผักเป็นของตัวเอง สำหรับ Mekdela แล้ว การได้ปลูกพืชผลนับเป็นอีกหนึ่งวิธีในการปรับสภาพร่างกายและจิตใจของตัวเอง รวมถึงสร้างสัมพันธ์ให้เป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติได้อย่างรวดเร็วที่สุด

“ฉันชอบเวลาที่นกเหยี่ยวบินอยู่บนฟ้ารอบๆ ตัวฉัน มันจะชอบมาด้วยกัน 2 ตัว บินเป็นวงกลมเวลาที่ฉันเอนตัวลงบนเปลญวน การได้ถูกจ้องมองแบบนี้เป็นอะไรที่แปลกดีเหมือนกันค่ะ มันเหมือนกับว่าเราได้สัมผัสถึงอิสรภาพของการถูกจ้องมองจากสิ่งมีชีวิตอีกสปีชีส์หนึ่ง โดยที่ไม่รู้เลยว่าพวกเขาจ้องมองเราด้วยความรู้สึกอย่างไร มันเป็นอะไรที่งดงามมากๆ ซึ่งฉันก็ไม่รู้เลยว่าในสายตาของพวกเขา ฉันดูเป็นอย่างไรบ้าง”

“ฉันจำได้ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่ง ฉันปีนต้นสนต้นใหญ่มากๆ หน้าบ้าน ฉันปีนไปจนสูงที่สุดเท่าที่จะปีนได้ แล้วฉันจำได้ว่าขึ้นไปจนขั้นมองเห็นนักบินบนเครื่องบินที่ทะยานผ่านท้องฟ้าบริเวณนั้นได้ ฉันคิดกับตัวเองว่า ‘นี่ฉันปีนขึ้นมาสูงมากแน่ๆ เลย’

“ฉันจำช่วงเวลาที่ได้เล่นแบบสนุกสุดเหวี่ยงและทำทุกอย่างแบบอิสระตามใจได้ดีเลยค่ะ ซึ่งฉันคิดว่านั่นแหละคือสิ่งที่พ่อพยายามสร้างให้พวกเราเพื่อการใช้ชีวิตที่นี่”

“ฉันมีเวลาได้ขบคิดเกี่ยวกับตัวเองมากขึ้นเยอะ และฉันก็ไม่ได้รู้สึกสูญเสียความเป็นตัวเองไป ความรู้สึกที่ว่านั้นมันเหมือนกับร่างกายไม่ได้เป็นของเราอย่างที่ควรจะเป็น ซึ่งพอได้มาอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ ความรู้สึกแบบนั้นก็ไม่เคยเกิดขึ้นอีก”

“ฉันรู้สึกว่าพอได้มาอยู่ที่นี่ ฉันก็เริ่มค้นหาคำตอบในชีวิตที่นอกเหนือไปจากเรื่องงานได้มากขึ้นกว่าที่เคยเป็นมา และฉันก็รู้สึกได้จริงๆ เลยว่า ฉันอยู่ในที่ที่เหมาะกับตัวเองแล้ว”