Kara Lawson - แรงผลักดันที่มากเกินไปนั้นมีจริงด้วยหรือ

สวัสดีค่ะโค้ช

หนูวิ่งประเภทลู่ในระดับมัธยมปลาย และเมื่อเร็วๆ นี้ก็หมกมุ่นอยู่แต่กับการจะเป็นนักวิ่งที่เก่งที่สุดในทีม เหมือนกับว่าในหัวหนูคิดแต่เรื่องนี้เรื่องเดียว หนูเปลี่ยนทุกอย่างให้กลายเป็นการแข่งขัน แม้แต่ในการฝึกซ้อมก็ด้วย ความต้องการที่จะเอาชนะนี้กระตุ้นให้หนูฝึกหนักและทำให้ทุกอย่างกลายเป็นการแข่งขันของหนูเอง แต่หนูสังเกตว่าตัวเองมีความอดทนน้อยลงและเครียดกว่าเดิม และเพื่อนร่วมทีมบางคนก็ไม่อยากจะเป็นเพื่อนกับหนูด้วยเพราะว่าหนูทำสิ่งต่างๆ จริงจังเกินไป หนูสามารถใช้แรงผลักดันในแข่งขันนี้เพื่อเป็นจุดแข็งได้หรือไม่ หรือสุดท้ายแล้วสิ่งนี้จะทำให้หนูล้มไม่เป็นท่า

มีความกระหาย แต่ก็ทนทุกข์ด้วยเช่นกัน
นักกีฬาประเภทลู่วัย 17 ปี

การเป็นคนชอบแข่งขันเป็นเรื่องดี ฉันเข้าใจ และฉันก็มีความทะเยอทะยานเหมือนกับเธอ

ฉันเริ่มต้นเทรนนิ่งเพื่อคว้าชัยชนะเมื่ออายุ 3 ขวบ โดยได้แรงบันดาลใจจากนักวิ่งระยะสั้น Evelyn Ashford ที่คว้าเหรียญทองโอลิมปิกปี 1984 ฉันลองวิ่งบนทางเท้าแข่งกับรถเมื่อมีรถวิ่งผ่านบ้านของฉันในอเล็กซานเดรีย เวอร์จิเนีย ฉันคิดไม่ออกเลยว่าตอนนั้นพ่อแม่จะคิดยังไง

แรงผลักดันจากการแข่งขันยังเป็นแรงกระตุ้นให้กับฉันด้วย เหมือนกับที่ได้กระตุ้นตัวเธอ แต่ดูเหมือนว่าแรงผลักดันของเธอมาพร้อมกับสิ่งที่ต้องแลก แต่นั่นคือสิ่งที่เธอต้องก้าวข้ามให้ได้ก่อนที่จะลงเอยด้วยการเกลียดกีฬาที่กำลังเล่นอยู่

ฉันอยากช่วยให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และยังอยากให้เธอพูดคุยกับโค้ชของเธอว่าเธอรู้สึกอย่างไรบ้าง เพราะว่าพวกเขาสามารถติดตามความก้าวหน้าของเธอได้ เธอยังขอให้โค้ชติดต่อนักบำบัดหรือนักจิตวิทยากีฬาเพื่อช่วยให้เธอหาจุดสมดุลได้อีกด้วย ฉันทำผลงานได้ดีที่สุดเมื่อฉันได้ฟื้นฟูและพักผ่อนเพื่อเป็นการชดเชยหลังจากการแข่งขัน ตอนนั้นคือเวลาที่ฉันรู้สึกมีความสุขที่สุด

ในการสร้างความสมดุล ฉันพยายามหาเวลาที่สามารถมีสมาธิไปกับสิ่งต่างๆ ที่ชอบทำนอกเหนือจากบาสเก็ตบอลได้ เธอชอบทำอะไรล่ะเมื่อไม่ได้วิ่งบนลู่ อาจเป็นการเล่นกับสุนัข ฟังเพลง หรือใช้เวลากับครอบครัว ไม่สำคัญว่าจะเป็นกิจกรรมอะไร แต่ขอให้คุณได้มีสมาธิกับสิ่งนั้น ถ้าทำแล้วไม่รู้สึกผ่อนคลายในทันที ก็ขอให้อดทนกับตัวเองอีกซักนิด

เธอยังอาจจะมองหาโอกาสในการปรับสมาธิในช่วงพักระหว่างซ้อม บนรถบัสของทีม หรือในห้องล็อกเกอร์ได้อีกด้วยนะ ตอนที่ฉันเป็นพอยต์การ์ดที่เทนเนสซี Pat Summitt โค้ชของฉันมักให้ฉันพูดต่อหน้าทีมในหัวข้อที่ไม่เกี่ยวกับบาสเก็ตบอลมากนัก ตอนแรกฉันกลัวสุดๆ (และถ้าให้บอกตรงๆ ก็คือรู้สึกว่าไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไรเลย) แต่พอได้ทำมันก็เข้าท่ามาก โค้ช Summitt พยายามแสดงให้ฉันเห็นว่าการมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นอาจเป็นการเสริมพลังให้กับตัวฉันเองและเพื่อนร่วมทีมได้

เมื่อพูดถึงเพื่อนร่วมทีม วิธีหนึ่งในการเชื่อมสัมพันธ์กับทีมคือการให้ความสนใจอย่างแท้จริงกับสิ่งต่างๆ ที่พวกเขาชอบ นอกเหนือไปจากการแข่งขัน ค้นหาสิ่งที่เธอกับเพื่อนๆ ชอบเหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็นภาพยนตร์ เพลง หรือสไตล์ เธออาจจะไม่ต้องชอบทุกสิ่งเหมือนกับเพื่อนทั้งหมด หรือใช้เวลาทั้งหมดไปกับพวกเขา แต่การเชื่อมสัมพันธ์แบบนี้สามารถช่วยสร้างพลังงานด้านบวกได้

อีกอย่างที่อาจส่งผลให้เธอหมกมุ่นกับการเอาชนะคือคือความกลัวที่จะพ่ายแพ้ ซึ่งเป็นสิ่งที่นักกีฬาหลายคนต้องรับมือด้วยความยากลำบาก สิ่งที่ตามมาทันทีคืออาการนอนไม่หลับหรืออารมณ์เสียก็ถือเป็นอาการส่วนหนึ่ง แต่หากมีอาการระยะยาวแล้วล่ะก็ถือว่าเป็นสัญญาณที่ไม่ดีเอาเสียเลย

การมองความพ่ายแพ้ในภาพรวมถือเป็นเรื่องสำคัญอย่างแท้จริง ต้องบอกเลยว่า นักกีฬาไม่ได้เกิดมาพร้อมกับความสมบูรณ์แบบ หรือสามารถรับมือกับสถานการณ์ที่มีความเสี่ยงสูงได้อย่างราบรื่น ฉันเองก็ไม่ใช่แบบนั้นแน่ การจะทำได้แบบนั้นต้องอาศัยความสำเร็จมากมายก็จริง แต่ก็ต้องผ่านความล้มเหลวไปหลายครั้งด้วยเช่นกัน ในกีฬาบาสเก็ตบอล การครองบอลครั้งเดียวอาจมีความผิดพลาดถึง 12 ครั้ง แม้ว่าจะลงแข่งในเกมที่ 6 ในรอบชิงแชมป์ NBA อยู่ก็ตาม แน่นอนว่าไม่มีใครอยากสร้างความผิดพลาด แต่มันก็เกิดขึ้นได้ และเมื่อมันเกิดขึ้นกับฉัน ก็ต้องอาศัยพลังการฮึดกลับมาสู้ต่อที่ตัวเองมีเพื่อช่วยให้ก้าวต่อไปได้

วิธีหนึ่งที่เธอจะสร้างพลังการฮึดกลับมาสู้ต่อแบบนั้นได้คือการให้อภัยตัวเองเมื่อทำผิดพลาด และให้อภัยเพื่อนร่วมทีมด้วยเช่นกัน การเปลี่ยนชุดความคิดนี้ต้องอาศัยการฝึกฝน แต่หากเธอทำอย่างจริงจัง เธอจะไม่เพียงเล่นกีฬาได้อย่างสมบูรณ์แบบต่อไปได้เท่านั้น แต่ยังจะรักสิ่งที่ทำอยู่อีกด้วย

โค้ช Lawson