Courtney Banghart - ทำอย่างไรจึงจะกลับไปเล่นได้ดีเหมือนเดิมหลังพบความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่

สวัสดีครับโค้ช

ฟุตบอลคือสิ่งที่ขาดไม่ได้ในชีวิตผม ผมชอบเล่นฟุตบอลมาก ผมเล่นได้ดีพอสมควร และเพื่อนๆ ทุกคนที่ผมสนิทที่สุดก็เล่นอยู่ในทีมเดียวกัน หลังจากที่ทีมเราได้แชมป์ประเภทมัธยมปลายระดับรัฐมา 2 ปีซ้อน เรากลับแพ้ในรอบเพลย์ออฟของฤดูกาลที่แล้ว บอกตามตรงเลยว่าผมยอมรับความพ่ายแพ้นี้ไม่ได้ แล้วก็ทำใจไม่ได้ด้วย ตอนนี้ผมเริ่มกังวลกับฤดูกาลหน้าในแต่ละครั้งที่เราพยายามตั้งต้นกันใหม่ เพราะผู้เล่นที่เก่งที่สุดในทีมเรา 3 คนเรียนจบออกไปแล้ว ส่วนน้องๆ รุ่นใหม่ที่จะก้าวขึ้นมาก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้น และปีนี้ก็เป็นปีสุดท้ายในระดับมัธยมปลายของผม มันคือโอกาสสุดท้ายที่ผมจะทำให้ทีมกลับมาแข็งแกร่งได้ ผมไม่มั่นใจว่าตัวเองเล่นเก่งพอจะไปอยู่ทีมมหาวิทยาลัยได้ไหม ผมเลยอยากจะเล่นทิ้งทวนให้สมศักดิ์ศรีไปเลย ผมต้องทำยังไงครับถึงจะก้าวข้ามความผิดหวังจากฤดูกาลที่แล้วได้

ผู้ทำใจกับความพ่ายแพ้ไม่ได้
นักฟุตบอลอายุ 17 ปี

ความพ่ายแพ้มันก็เจ็บปวดจริงๆ แหละ แต่การแข่งแล้วแพ้ก็ยังดีกว่าเลิกเล่นไปเลยนะ

ฉันต้องแบกรับความพ่ายแพ้หลายต่อหลายครั้งทั้งในฐานะผู้เล่นและในฐานะโค้ช เมื่อปี 2015 ที่มหาวิทยาลัย Princeton พวกเราเข้าแข่งขันรอบเพลย์ออฟของฤดูกาลในฐานะทีมที่ได้อันดับ Seed สูงสุดของกลุ่มมหาวิทยาลัยในเครือ Ivy League ที่เคยปรากฏในประวัติศาสตร์การแข่งขันทัวร์นาเมนต์ NCAA และเป็นทีมเดียวในการแข่งขันบาสเก็ตบอล Division I ที่ใครก็ทุบสถิติเราไม่ได้ ไม่ว่าทีมชายหรือทีมหญิง

แต่เรากลับแพ้ในรอบสอง แพ้ต่อหน้าคนดูมากกว่า 18,000 คน เจ็บสุดๆ เลย

หลังเกมจบ ฉันพูดกับคนในทีมที่ห้องล็อกเกอร์ว่า “ฉันรู้ว่าพวกเราทุกคนเจ็บใจ เพราะฉันก็เจ็บใจเหมือนกัน แต่บาดแผลนี้ไม่ได้แปลว่าเราล้มเหลว มันแปลว่าเราทุ่มสุดตัวแล้วต่างหาก”

ใช่ เราแพ้ก็จริง เราทุ่มเทเป็น 1,000 เปอร์เซ็นต์แล้วยังแพ้ก็จริง แต่เราต้องเข้าใจอย่างหนึ่งให้ชัดเจนก่อนว่า เราไม่ใช่คนขี้แพ้ มีแค่ทีมเดียวที่สามารถชนะได้ทั้งหมด แต่ไม่ใช่ทีมเดียวที่สามารถทุ่มสุดตัวได้ และถ้าเราทุ่มเทจนถึงขีดสุด เราคือผู้ชนะ

ฉันอยากให้เธอเปลี่ยนความกลัวที่จะแพ้เป็นความกลัวที่จะสูญเสียโอกาสแทน นี่คือวิธีการเปลี่ยนมุมมองที่ฉันได้เรียนรู้สมัยอยู่มัธยมปลาย ฉันเคยเป็นแชมป์เทนนิสระดับรัฐ แต่พอถึงคราวที่ต้องรักษาตำแหน่งเอาไว้ ฉันกลับต้องเจอผู้เล่นดาวรุ่งที่เก่งจนใครก็เทียบไม่ติด ฉันรู้ว่าโอกาสที่จะเอาชนะอีกฝั่งได้มีน้อยมาก แต่ฉันก็รู้เหมือนกันว่าถ้าจะกลัวแพ้ขนาดนั้น ยอมแพ้ไปเลยจะดีกว่า ซึ่งฉันก็ไม่ได้คิดจะทำแบบนั้น

ฉันก็เลยลุยเต็มที่ ภาวนาให้อีกฝ่ายฟอร์มตกและโชคเข้าข้างฉัน แต่สุดท้ายก็ไม่เป็นอย่างที่หวัง ฉันไม่ชนะ แต่รู้ไหม การได้เล่นต่อหน้าคนดูกับอีกฝั่งที่เก่งระดับนั้นแล้วแพ้ก็ดีกว่ามัวนั่งเสียดายที่ไม่ได้เล่น แล้วรู้ไหม ฉันกลับไปลงแข่งใหม่อีกรอบ แล้วก็ได้แชมป์อีกครั้งในปีต่อมา (ดาวรุ่งคนนั้นเรียนจบแล้ว)

อีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันเปลี่ยนความพ่ายแพ้เป็นชัยชนะได้ก็คือ การมองเห็นคุณค่าของช่วงเวลาเหล่านั้น ซึมซับความรู้สึกเจ็บปวด แล้วปล่อยวางมันไป การฟื้นฝอยหาอดีตเป็นสิ่งที่ทำได้เมื่อเกษียณไปแล้ว ไม่ใช่ตอนที่กำลังมีไฟ ซึ่งทั้งฉัน นักกีฬาที่ฉันโค้ช รวมถึงนักกีฬาทุกๆ คน พวกเรายังคงมีไฟมุ่งมั่น เราคือผู้ล่า เราไม่เคยหยุดเดินในเส้นทางของเรา

ใน Twitter ฉันติดแฮชแท็ก #inpursuit ไว้เยอะเลยล่ะ แฮชแท็กนี้เป็นคติประจำใจของฉัน แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันต้องการชัยชนะในครั้งต่อไปนะ สิ่งที่อยากบอกคือฉันกำลังไล่ตามโอกาสครั้งต่อไปอยู่ และฉันก็ได้ค้นพบว่ายิ่งเราทุ่มเทและพยายามมากเท่าไร โอกาสที่เข้ามาหาเราก็จะยิ่งใหญ่มากขึ้นเท่านั้น

ฉันเห็นโอกาสอันยิ่งใหญ่รอเธออยู่นะ นี่คือปีแห่งการสร้างใหม่ มีคำพูดของ Darwin ที่กล่าวไว้ว่า วิวัฒนาการและความอยู่รอดต้องอาศัยการปรับตัว ฉันชอบคำกล่าวนี้มากและเอามาปรับใช้กับชีวิตด้วย ปีแห่งการสร้างใหม่นี้ฉันจะไม่มัวคิดว่า “อืม มันต้องออกมาห่วยแตกแน่ๆ เลย” แต่จะคิดว่า “แล้วเราจะปรับปรุงตัวยังไงดีนะ”

ฤดูกาลนี้ในทีมมีผู้เล่นเก่งๆ น้อยลงใช่ไหม โอเค ปัญหามันเกิดขึ้นแล้ว ทีนี้จะปรับตัวยังไง ลองมองอีกมุมว่าถ้าผู้เล่นเกือบทุกคนเด็กกว่าเรา งั้นเราก็สามารถเป็นผู้นำได้ ลองจุดประกายความยิ่งใหญ่ลงในตัวพวกเขา ฉันเป็นคนชอบกีฬาในแง่มุมจิตวิทยามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว อันที่จริงฉันเรียนมหาวิทยาลัยเอกประสาทวิทยาด้วย ลึกๆ เธอน่าจะรู้อยู่แล้วล่ะว่าเวลาเรารู้สึกมั่นใจ เราจะเล่นได้ดีและเรียนรู้ได้เร็ว เพราะฉะนั้นการเพิ่มความมั่นใจถือเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี

สมัยที่ฉันเป็นนักกีฬา ฉันจะคอยสร้างความมั่นใจให้กับเพื่อนในทีมด้วยวิธีเล็กๆ น้อยๆ หลายอย่าง เช่น ปรบมือ 5 ครั้ง บอกเพื่อนร่วมทีมว่า “นี่ วันนี้เธอเล่นดีมากเลยนะ” หรือไม่ก็อาสาไปส่งเพื่อนแล้วระหว่างทางก็พูดคุยกับเพื่อนว่าที่ผ่านมาอะไรไปได้สวยบ้าง วิธีเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ช่วยเพิ่มความมั่นใจให้คนได้มหาศาล ทำให้แต่ละคนที่อาจจะสร้างขีดจำกัดให้ตัวเอง สามารถก้าวข้ามขีดจำกัดนั้นไปได้ อีกอย่างคือ ความสนิทชิดเชื้อแบบนี้ นี่แหละสิ่งที่จะอยู่ติดตัวเธอไปตลอด ไม่ใช่เรื่องแพ้ชนะ

และถ้ามองว่านี่คือโอกาสสุดท้ายแล้ว มีแค่ตัวเธอเองนั่นแหละที่สร้างขีดจำกัดนั้นขึ้นมา ตอนปี 2000 เมื่อฉันได้รับข้อเสนอให้เป็นโค้ชเทนนิสและบาสเก็ตบอลครั้งแรก ฉันรู้สึกว่าการโค้ชไม่ใช่งานจริงๆ ด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ฉันก็อยู่ในวงการนี้มา 20 ปีแล้วและก็มีความสุขในการทำงานมากด้วย ดังนั้น อาจจะจริงที่เธอจะได้ใส่เสื้อแข่งของมัธยมปลายเป็นครั้งสุดท้าย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านี่คือจุดจบของการเป็นนักกีฬาอาชีพหรอกนะตราบใดที่ยังไม่อยากวางมือ มีแค่ตัวเธอเองเท่านั้นที่มีอำนาจตัดสินใจว่าอะไรจะสิ้นสุดลง และจะสิ้นสุดลงยังไง

โค้ช Banghart