De geschiedenis van de Huarache

In 1991 bracht Nike een waarlijk unieke schoen op de markt.

Het design was zo anders, het had niet eens een Swoosh nodig," aldus Tinker Hatfield, de drijvende kracht achter het project. Hij weet nog dat sommige mensen zeiden: "Je kunt geen schoen ontwerpen op Nike zonder een grote Swoosh aan de zijkant."

"Ik vond deze schoen zo uniek dat alleen Nike het lef zou hebben gehad om zoiets te doen, dus daarom had hij geen Swoosh nodig," aldus Hatfield.

Toen hij ongeveer een jaar later de overstap naar basketbal maakte, stuitte hij aanvankelijk op scepsis. Door het bandje aan de achterkant van de schoen aan te passen aan basketbalbewegingen, de buitenzool en zijkant van de schoen steviger te maken en het exoskeletdesign door te trekken tot rond de enkel, werd de Huarache een meer minimalistische versie van een basketbalschoen.

De aanvankelijke scepsis werd de kop ingedrukt toen de Air Flight Huarache werd omarmd door een van de meest interessante universiteitsbasketbalteams van de VS in die tijd, de University of Michigan, die in de schoenen speelde tijdens het NCAA-toernooi van 1992.

De Air Huarache is uitgegroeid tot een klassieker met releases in vele andere categorieën, waaronder fitnesstrainingen, tennis, aerobics, lacrosse, voetbal en honkbal. Het minimalistische design vormde ook een inspiratiebron voor andere lichte en flexibele schoendesigns van de toekomst, zoals de concepten Kukini, Presto en Nike Free.