Μην σταματάς να ακούς

Όταν ο Bill Bowerman έγινε προπονητής της ομάδας στίβου στο Πανεπιστήμιο του Όρεγκον το 1948, τα περισσότερα παπούτσια για τρέξιμο θύμιζαν επίσημα δερμάτινα παπούτσια με καρφιά στις σόλες. Έχοντας τη φιλομάθεια στο αίμα του, ο Bill μελέτησε τα πάντα, από την ανατομία του ποδιού μέχρι τη σύνθεση των υλικών, αναζητώντας τρόπους να βελτιώσει τα σχέδια εκείνης της εποχής. Όμως, όταν ήρθε σε επαφή με κατασκευαστές παπουτσιών για τρέξιμο, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που έδειχναν πρόθυμοι να ακούσουν.

Έτσι, ο Bill σήκωσε τα μανίκια και έπιασε δουλειά. Είτε έφτιαχνε ένα μοναδικό παπούτσι με επάνω μέρος από δέρμα φιδιού, ελαφιού ή ψαριού είτε έβγαζε όλα τα καρφιά από ένα παπούτσι και τους άλλαζε θέση για να ταιριάζουν σε έναν συγκεκριμένο δρομέα, πάντα έψαχνε νέους τρόπους να κάνει τα παπούτσια πιο ελαφριά, πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά σε κάθε βήμα.

Το Hayward Field, ο θρυλικός στίβος του Πανεπιστημίου του Όρεγκον, ήταν ένα πεδίο δοκιμών για τα πειράματά του. Ο Bill είχε ένα μικρό γραφείο κάτω από τις κερκίδες με μια πόρτα ακριβώς δίπλα στον διάδρομο 8, τον εξωτερικό διάδρομο του στίβου. Μάλιστα, λένε ότι συχνά ο Bill έβγαζε το κεφάλι του από την πόρτα και φώναζε κάποιον ανυποψίαστο πρωτοετή να δοκιμάσει μια νέα του εφεύρεση. Είτε ο εκάστοτε δρομέας υπέφερε από κράμπες για μέρες είτε έβλεπε εντυπωσιακή βελτίωση στις επιδόσεις του, ο Bill δεν παρέλειπε ποτέ να ζητάει λεπτομερή αναφορά και να λαμβάνει υπόψη του τα δεδομένα για να εξελίξει την εφεύρεσή του.

Όταν ο Kenny Moore, μελλοντικός ολυμπιονίκης μαραθωνοδρόμος και δρομέας του Πανεπιστημίου του Όρεγκον, έσπασε το πέλμα του ενώ έτρεχε, ο Bill διέλυσε τα παπούτσια που φορούσε και ανακάλυψε ότι η έλλειψη στήριξης στην καμάρα είχε συμβάλει στο κάταγμα του Moore. Έτσι, ο Bill στρώθηκε στη δουλειά και έφτιαξε ένα παπούτσι που είχε μαλακό αφρώδες καουτσούκ στη φτέρνα και στο μπροστινό μέρος, αντικραδασμική προστασία στην εσωτερική σόλα και πιο σκληρό καουτσούκ στην εξωτερική σόλα, για να το φοράει ο Kenny κατά την αποθεραπεία του. Αυτό το παπούτσι έμελλε να γίνει το Nike Cortez, ένα από τα πιο εμβληματικά και πιο δημοφιλή παπούτσια για τρέξιμο.

Οι δρομείς του Πανεπιστημίου του Όρεγκον δεν ήταν οι μόνοι που ωφελήθηκαν από τη θέληση του Bill να λύνει τα μικρά, καθημερινά προβλήματα. Όταν οι κερκίδες του Hayward Field ανακατασκευάζονταν, ο Bill μετέφερε τον χώρο εργασίας του στο υπόγειο ενός ιατρικού κτιρίου στο κέντρο του Γιουτζίν. Ο Bill δημιουργούσε εξειδικευμένα παπούτσια για τις ορθοπεδικές ανάγκες των ασθενών στο συγκεκριμένο κτίριο και, ως αντάλλαγμα, έστελνε τους δρομείς του για ακτινογραφίες, ώστε να έχει μια ακριβή εικόνα των οστών των πελμάτων τους και να μπορεί να δημιουργήσει το κατάλληλο μοτίβο καρφιών για κάθε άτομο.

Λένε ότι ο Bill δεν ήθελε ποτέ να είναι γνωστός για τις καινοτομίες του, αλλά για τις λύσεις του. Αν και η δουλειά του σίγουρα συνέβαλε στην ταχύτατη εξέλιξη της σχεδίασης παπουτσιών, συνειδητοποίησε ότι η πραγματική καινοτομία δεν γεννιέται ποτέ μέσα σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον. Πρώτα, ακούς. Μετά, βλέπεις το πρόβλημα. Μετά, βρίσκεις μια λύση που, αν είσαι τυχερός, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.