Ψήνεται κανείς για τένις; Κάποιος έστω;

20.000 σκληραγωγημένοι άνθρωποι και 50.000 ακόμα πιο σκληραγωγημένα πρόβατα ζουν στο νησί Harris στις Εξωτερικές Εβρίδες δυτικά της Σκωτίας. Μαζί, φτιάχνουν το χειροποίητο ύφασμα Harris Tweed, ένα πασίγνωστο προϊόν του νησιού, ενώ "πλέκουν" τον ιστό της τοπικής κοινωνίας.

Αν κλείσεις τα μάτια σου, μπορείς να ακούσεις τον παφλασμό των κυμάτων, τις φωνές των προβάτων που βόσκουν διάσπαρτα στα λιβάδια, αλλά και τις κραυγές τον ντόπιων που μαλώνουν για τον καθοριστικό πόντο σε έναν αγώνα τένις. Όσο περίεργο και αν φαίνεται, σε αυτό το αρχαίο και έρημο τοπίο στέκει κάπως παράταιρο το γήπεδο τένις Bunabhainneadar (Μπουναβενάντερ) Tennis Court, το πιο απομακρυσμένο γήπεδο τένις στη Βρετανία, αν όχι σε ολόκληρο τον κόσμο. Σε αυτήν την απομονωμένη κοινότητα, όπου η κοινωνική αποστασιοποίηση αποτελεί καθημερινή πραγματικότητα, έχει γίνει σανίδα σωτηρίας.

Το ίδιο το γήπεδο είναι ικανό να σταματήσει την κυκλοφορία, ή, τέλος πάντων, όποια κυκλοφορία υπάρχει. Ένα ζευγάρι τουριστών βγαίνει από το αυτοκίνητο που έχει νοικιάσει για να βγάλει μερικές φωτογραφίες. "Τι συμβαίνει;", λέει γελώντας ο Mike Briggs, 65 ετών, καθώς γνέφει από τον τεχνητό χλοοτάπητα. "Δεν έχετε δει ποτέ γήπεδο τένις;"

Κάποτε, ο Mike και η Peggy ήταν και οι ίδιοι τουρίστες. Περνούσαν κάθε καλοκαίρι εδώ, μένοντας στο ίδιο ενοικιαζόμενο εξοχικό πάνω από την κορυφή του λόφου. Όμως, όταν το 1992 οι ιδιοκτήτες τούς τηλεφώνησαν για να τους πουν ότι σκόπευαν να πουλήσουν την κατοικία, οι Briggs αποφάσισαν αμέσως να την αγοράσουν και να μετακομίσουν μόνιμα εκεί από τη Νότια Αγγλία.

Το Harris βρίσκεται τόσο βόρεια όσο το Τζούνο της Αλάσκα. Ενώ τα καλοκαίρια εδώ είναι ειδυλλιακά και φέρνουν πολλούς επισκέπτες στο νησί, οι χειμώνες είναι αφιλόξενοι και μοναχικοί, με μικρές ημέρες και δυνατές θύελλες που φυσούν από τον Βόρειο Ατλαντικό.

Αφού έφτασαν στο νησί, επισκέφτηκαν τον τοπικό γιατρό για να δηλώσουν τα στοιχεία τους και να εγγραφούν και εκεί, τους είπαν ότι οι περισσότεροι ξένοι μένουν το πολύ για δύο χρόνια. Όμως, οι Briggs δεν είναι όπως οι περισσότεροι ξένοι. "Το μοναδικό πράγμα που μας έλειπε ήταν ο όμιλος τένις όπου παίζαμε και όπου ο Mike προπονούσε τα μικρά", λέει η Peggy. Έτσι, αποφάσισαν να φτιάξουν έναν όμιλο για τη νέα τους κοινότητα.

Όταν το ζευγάρι ήρθε στο νησί για πρώτη φορά, τα ντόπια παιδιά πετούσαν ένα μπαλάκι πέρα-δώθε πάνω από ένα δίχτυ ψαρέματος στον δρόμο και το κατέβαζαν κάθε φορά που περνούσε τρακτέρ. "Πιστεύαμε ότι ένα γήπεδο τένις θα έκανε καλό στην κοινότητα", λέει η Peggy. Δεν είχαν ιδέα πόσο καλό θα έκανε τελικά.

Όταν είσαι ξένος, καλό είναι προσεγγίζεις με προσοχή τους ντόπιους. Μοίρασαν ερωτηματολόγια, ενημέρωσαν τους ντόπιους με σεβασμό και έλαβαν την εξής αδιαφιλονίκητη απάντηση: Φτιάξτε το γήπεδο των ονείρων σας και εμείς θα έρθουμε. Η αγορά του οικοπέδου ήταν το εύκολο κομμάτι. "Ευτυχώς για εμάς, ο τότε ιδιοκτήτης του North Harris Estate, Jonathan Bulmer, ήταν πολύ υποστηρικτικός και μας πούλησε το οικόπεδο για 1 £", λέει ο Mike.

"Δεν είναι απλώς άλλο ένα γήπεδο τένις. Θεμελιώθηκε κυριολεκτικά στα βράχια του Harris και όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι αυτό στο νησί", αναφέρει ο Andrew Morrison, ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου Harris Hotel. Προκειμένου να συγκεντρωθεί το ποσό των 62.000 £ (81.000 $) για να κατασκευαστεί το γήπεδο και το φιλόξενο ξύλινο κιόσκι που προστατεύει τους παίκτες και τους θεατές από την κακοκαιρία, χρειάστηκε να περάσουν τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Μέσα αυτό το διάστημα αγωνίστηκαν σκληρά, ζήτησαν επιχορηγήσεις και έστειλαν αμέτρητες χειρόγραφες επιστολές σε επαγγελματίες παίκτες και διάσημους φιλάθλους ανά τον κόσμο, για να τους ρωτήσουν αν θα τους ενδιέφερε να αγοράσουν ισόβια συνδρομή για τον όμιλο Outer Hebrides Tennis Club με το αντίτιμο των 50 £ (65 $). "Εκείνη την εποχή, δεν υπήρχαν email, ενώ το φαξ ήταν πολύ δύσχρηστο", λέει ο Mike. "Γι' αυτό, γράψαμε επιστολές. Όχι μία, όχι δύο, αλλά πεντακόσιες".

Τελικά, οι προσπάθειές τους απέδωσαν. Οι αιτήσεις συνδρομής άρχισαν να καταφθάνουν σωρηδόν. Ακόμα και ο θρυλικός τενίστας Bunny Austin έστειλε 5 £ (6,50 $) από την Αυστραλία. "Νομίζω ότι τους άρεσε το ρομαντικό του θέματος", λέει η Peggy.

"Δεν είχα παίξει ποτέ τένις, αλλά από τότε που άνοιξε το γήπεδο παίζω τακτικά", λέει ο John Macleod, αγρότης που μεγάλωσε στο νησί. Οι Briggs δίδαξαν το άθλημα σε πολλούς ντόπιους μαθητές και αναφέρουν μερικούς που εξακολουθούν να παίζουν μέχρι σήμερα, όπως η οικογένεια Morrison, η οποία λειτουργεί το ξενοδοχείο Harris Hotel στο Tarbert για περισσότερα από 100 χρόνια. "Δεν ξέρω ακριβώς πώς θα έπαιζα το σπορ αν ζούσα κάπου αλλού, αλλά χαίρεσαι να παίζεις σε αυτό το περιβάλλον", αναφέρει ο Andrew.

Δεν πρόκειται απλώς για το τένις."Το γήπεδο χρησιμοποιείται με πολύ περισσότερους τρόπους από ό,τι είχαμε φανταστεί", αναφέρει ο Mike. Εκτός από προπονητής εγκεκριμένος από τον σύνδεσμο Lawn Tennis Association, είναι επίσης πιστοποιημένος δάσκαλος Χάθα γιόγκα. Η Peggy είναι πιστοποιημένη προσωπική προπονήτρια και δασκάλα πιλάτες με εξειδίκευση στην κινητικότητα των ατόμων τρίτης ηλικίας. Όταν υπάρχει η δυνατότητα, κάνουν τα μαθήματά τους στο υπαίθριο "γυμναστήριό" τους με θέα στη θάλασσα. Ο καθαρός αέρας και η μαγευτική θέα εξασκούν το πνεύμα και την ψυχή, καθώς και το σώμα. "Είναι υπέροχο να βλέπεις πολύχρωμα στρώματα γυμναστικής και πόδια να κινούνται στον αέρα σε αυτό το τοπίο", λέει η Peggy.

Το γήπεδο προσελκύει τουρίστες από όλο τον κόσμο λόγω της πρωτοτυπίας του, αλλά και ντόπιους από κάθε σημείο του νησιού για την αίσθηση της κοινότητας που προσφέρει. "Έχει γίνει αξιοθέατο", αναφέρει ο Mike. "Όμως, είναι πολύ πιο σημαντικό να ξέρεις ότι υπάρχει κόσμος που ταξιδεύει για μία ώρα από την άλλη πλευρά του νησιού, για να κάνει μάθημα στη βροχή", προσθέτει η Peggy.