Performance art: zo perfectioneert deze voetballer uit Mexico-Stad zijn skills

Er is geen verkeerde manier om een passie voor sport te ontwikkelen. Alan Landeros, een 20-jarige student uit Mexico-Stad, ontdekte straatvoetbal online. Hij was onder de indruk van de inventiviteit en flair van de spelers. Vergeleken met regulier voetbal is straatvoetbal doorgaans een kleinschaliger spel met meer doelpunten, op een klein speelveld. Het gaat om balcontrole, individuele skills en snel reageren. Spelers als Alan besteden uren aan het ontwikkelen van een reeks trucs die gecombineerd een echte performance opleveren, en gaan hiermee de strijd aan met lokale tegenstanders. Voor Alan is het eerder persoonlijke expressie dan een spel.

We spreken hem in zijn thuisbasis, Axomiatla Park, waar hij zijn indrukwekkende repertoire in ere houdt. Tijdens een korte pauze vertelt Alan ons over zijn straatvoetbalcommunity en hoe hij zijn creativiteit in de sport kwijt kan.

Toen ik jonger was, speelde ik verderop in de straat met de buurtkinderen. We deden dingen als tikkertje of verstoppertje. Toen we daar overheen groeiden, zat ik vooral thuis online video's te kijken. Daardoor ontdekte ik straatvoetbal toen ik 16 was. Niemand die ik kende had er genoeg interesse voor om het samen met mij te leren, maar dat vond ik prima, want de trucs en combinaties kun je in je eentje oefenen. Ik deed eerst de trucs en overgangen van beroemde spelers na die ik online tegenkwam, daarna ontwikkelde ik mijn eigen stijl.

Elke speler heeft een eigen stijl. We zijn allemaal vrienden, maar er is toch een soort strijd als we samen trainen of tegen elkaar spelen. Toen ik eerst zelf straatvoetbal ontdekte, was ik bang dat ze me niet zouden accepteren. Ik bewonderde de plaatselijke straatvoetballers al voordat ik ze leerde kennen — en nu bewonder ik ze nog steeds. Nu ben ik zelf onderdeel van een groter team, en ik heb ook samen met een vriend een team opgericht.

Dit is een vrij rustige buurt. Ik voel me veilig als ik hierheen loop en ook als ik weer naar huis ga. Je zit hier hoger dan in de rest van de stad, dus het is hier wat kouder, en je loopt heuvelop, maar ik zie dit als een onderdeel van mijn training.

Straatvoetbal was voor mij een manier om mijn creativeit ergens in kwijt te kunnen. Als ik bijvoorbeeld combinaties bedenk, wissel ik veel tussen verschillende trucs. Dat zegt iets over mij als persoon. Of ik voer de trucs uit die ik al goed ken zodat ik daar varianten op kan bedenken om iets nieuws te creëren. Ik zou zeggen dat het laat zien dat ik non-conformistisch ben. Ik pin me niet vast op het eerste wat ik bedenk.

Ik was altijd heel verlegen, en toen ik begon met trainen durfde ik dat niet goed in het park of in het openbaar te doen omdat mensen dan stilstonden en gingen kijken. Daar werd ik zenuwachtig van. Nu gebeurt me dat niet meer. Nu train ik elke dag twee tot drie uur, maakt niet uit waar. Soms film ik combo's in de historische binnenstad, bijvoorbeeld bij het revolutiemonument, waar veel mensen langslopen. Als er publiek komt kijken, gebruik ik dat voor in mijn video.

Ik kan op elk moment met nieuwe ideeën komen, soms al door oude video's te bekijken, maar ik bewaar dat liever voor de training zelf als het om een lastige truc gaat. Ik heb vroeger weleens blessures opgelopen doordat ik iets nieuws probeerde zonder er vooraf goed over na te denken. Eén keer deed mijn knie zoveel pijn dat ik vier maanden niet kon trainen. Toen ik eenmaal terugkwam, merkte ik dat ik niets nieuws meer durfde te proberen omdat ik mijn blessurekans wilde verkleinen, maar dat was nog erger omdat ik vastliep en mijn motivatie kwijtraakte. Nu probeer ik vooraf alles zo goed mogelijk te visualiseren, maar uiteindelijk moet ik het toch gewoon proberen. Als ik val, dan is dat maar zo. Ik wil niet stil blijven stilstaan.