Een brief aan mijn oudere zelf

Hé Issey uit de toekomst!

Hoe gaat het? Doen we nog aan hardlopen? Omg, hebben we al op de Olympische Spelen gestaan?

Zo ja, hoe hard hebben we dan gehuild toen we over de finish kwamen? Ik ben nu 15 en huil aan het eind van elke race. Misschien komt het door de puberteit, misschien is het gewoon wie ik ben.

Ik hoop dat we deze brief geen seconde voor 10 uur 's ochtends zullen lezen (we slapen uit in de toekomst, toch?) en dat ons een dag vol met al onze favoriete dingen te wachten staat: hardlopen, wetenschap, een warm bad, leuke dingen doen met familie.

Ik kan niet wachten om te ontdekken of onze inspanningen om het lesprogramma voor gymnastiek te veranderen effect hebben gehad. Leren meisjes nu meer over wat puberteit voor hen betekent als het om sport gaat? Staan we samen met hen op het veld om hen te inspireren te blijven bewegen, zoals Lina en Laviai Nielsen dat voor mij deden?

Ik hoop dat we niet vergeten om lief voor onszelf te zijn. Ik probeer tieners zoals ik steeds te laten zien dat het oké is om te falen, maar soms moet ik mezelf daar ook aan herinneren.

Ik kan gestrest en overweldigd raken als huiswerk, hardlopen en alle andere dingen zich opstapelen en dan neem ik het mezelf kwalijk terwijl ik dat niet zou moeten doen. Ik hoop dat we in de toekomst onthouden dat we alles op ons eigen tempo doen. Dat we uiteindelijk komen waar we willen zijn, voor welke uitdagingen we ook komen te staan (op de baan en daarbuiten!).

Oké, dan stop ik nu maar. Ik weet zeker dat onze toekomstige hond staat te popelen om te gaan wandelen, of misschien wachten onze vrienden wel op ons op de baan. Maar voordat je gaat, heb ik een paar adviezen:

Blijf hardlopen voor het plezier.

Blijf in het bos wandelen om tot rust te komen.

Blijf leren over het heelal omdat je het zo intrigerend vindt.

Hou van ons lichaam, hoe het er ook uitziet. Denk aan alles wat het voor ons heeft gedaan.

We hebben al zoveel bereikt en we gaan nog zoveel meer doen.

Liefs,
Issey xx