Als we hadden geweten dat er op die dag in februari in de hoge woestijn van Oregon ruim een halve meter sneeuw zou vallen waardoor de noodtoestand werd afgekondigd, was het allemaal wel anders verlopen. Maar zo gaat dat in de natuur. Het blijft onvoorspelbaar.

Het had onophoudelijk gesneeuwd toen we aan onze inspiratiereis naar Smith Rock begonnen. We wilden graag weg uit ons kantoor, wat frisse lucht happen en erop uit om inspiratie op te doen voor het volgende ACG seizoen. Vanwege de bosbranden van de zomer ervoor was de smalle pas van Marion Forks via Black Butte and Sisters naar Smith Rock verwoest. De enige manier om er te komen was via Mount Hood, het hoogste punt van Oregon.

Op een ochtend in februari verzamelden we ons op een koude parkeerplaats van Nike. Schoenen- en kledingdesigners, marketeers, branddesigners en verkoopvertegenwoordigers, iedereen was van de partij. We reden met drie auto's van het hoofdkwartier van Nike in Beaverton via plaatsen als Zigzag en Rhododendron aan de voet van Mount Hood. Toen we net buiten Government Camp waren, begon het echt hard te sneeuwen.

Nadat we een aantal vrachtwagens op hun kant langs de weg hadden zien liggen, besloten we dat we de waarschuwing op de borden om sneeuwkettingen te gebruiken maar moesten opvolgen. Terwijl auto's voorbij raasden over het ijzige asfalt, zaten we op onze knieën langs de kant van de weg en hielpen we elkaar om de instructies voor het plaatsen van sneeuwkettingen te ontcijferen: controleer de diamantvorm, trek de ketting 4,5 meter naar voren en maak hem vast. Toen we er zeker van waren dat de sneeuwkettingen bleven zitten en we tijdens een sneeuwstorm een bergpas konden bedwingen, reden we verder.

Het ging echter allemaal niet zo snel. Pas later in de middag staken we de Deschutes over. De aanbevolen snelheid met sneeuwkettingen is 40 km per uur en door het beperkte zicht moesten we nog langzamer rijden. Toen we eindelijk Smith Rock bereikten, ging de zon al onder.

Smith Rock ligt meestal in de volle zon: in de hoge woestijn in Oregon schijnt de zon meer dan 300 dagen per jaar. De monoliet was bedekt met een laag sneeuw en zag er adembenemend uit. We waren van plan om de prachtige "Misery Ridge"-wandeling te maken rond de noordwestkant van Smith Rock, met een hoogteverschil van 220 m, leidend naar een uitkijkpunt waar je op een mooie dag klimmers kunt zien die zich wagen aan de beroemde Monkey Face. Vanwege het heftige weer waren alle wandelroutes echter afgesloten.

Sommige mensen zouden behoorlijk teleurgesteld zijn als ze na zeven uur rijden door gevaarlijke bergpassen en hondenweer tot de ontdekking komen dat ze niet kunnen doen wat ze wilden. Dat gold niet voor ons. Na uren in de auto waren we gewoon blij dat we naar buiten konden. Het was een buitenaardse ervaring daar aan de voet van Smith Rock, met de sneeuw in de lucht die alle geluiden dempte en een paard ploegend door de sneeuw die tot zijn knieën kwam. Het leek alsof het licht gloeide vanaf de bevroren grond. We renden de sneeuw in, maakte sneeuwengelen en bekogelden elkaar met sneeuwballen totdat we geen hand voor ogen meer konden zien. Ons doel was immers om ons onder te dompelen in de sfeer die heerst bij Smith Rock en te leren van wat we zagen en voelden, wat dat ook zou zijn.

Het werd snel donker en dus gingen we naar ons verblijf voor die avond. We hadden gekozen voor een rustieke hut aan Suttle Lake tussen Mount Jefferson en Three Fingered Jack, een slapende vulkaan vernoemd naar een norse goudzoeker uit de begintijd van de staat Oregon. De hut doemde op in de koplampen van onze auto's en zag er warm en uitnodigend uit. We reden de bijna verlaten parkeerplaats op terwijl de sneeuw zich rond de wielen samenpakte, en sleepten onze bagage naar binnen.

In het ongerepte Oregon is de ontvangst slecht en door de extreme sneeuw hadden we geen wifi in de hut. Alhoewel we het lastig vonden dat we onze gezinnen niet konden laten weten dat we veilig waren aangekomen, had het ook wel iets om afgesloten te zijn van de buitenwereld. Als je continu online bent, verlies je al snel de focus. Soms is het belangrijk om offline te gaan en je te richten op fysiek contact met elkaar.

Doordat we compleet waren ingesneeuwd, besloten we er het beste van te maken en de haard aan te steken en gewoon lekker te relaxen. We gingen aan de bar zitten met een warm drankje en we deelden onze ideeën en observaties van die dag. We vergeleken onze notities over hoe onze kleding ons door de dag had geholpen, deden nieuwe inzichten op over onze kleding en bespraken hoe we deze voor het volgende seizoen van ACG zouden kunnen verbeteren. Nadat we het design hadden besproken, verplaatsten we ons naar het loungegedeelte met een boekenplank vol met pulpboeken en oude natuurgidsen. Omdat we toch niets anders te doen hadden, lazen we elkaar om beurten voor uit verschillende boeken. Voor sommigen was dit hun eerste reisje met ACG, terwijl anderen dit al jaren deden. Doordat we waren afgesloten van de buitenwereld, konden we echt veel tijd met elkaar doorbrengen en plezier maken met elkaar. En dat was net zo belangrijk als het delen van de feedback over producten en features. Het zorgde voor een band met iedereen in de groep.

De volgende ochtend troffen we elkaar na het ontbijt opnieuw in de lounge voor nog een inspiratiesessie. Iedereen bracht zijn of haar bagage mee en we presenteerden om beurten de kleding die we hadden meegenomen voor deze reis. We bespraken wat echt essentieel was, welke kleding we uiteindelijk niet hadden gedragen en toonden onze eigen unieke outdooruitrusting. We hoorden van doorgewinterde buitenmensen en stadskenners wat ze belangrijk vonden voor deze reis. Tijdens deze gesprekken ontdekten we patronen, ontwikkelden we nieuwe ideeën en kwamen we op één lijn over de kleding voor het nieuwe seizoen van ACG.

Toen we de parkeerplaats af reden, voelden we ons echt met elkaar verbonden. We hadden nieuwe energie opgedaan en we reden over de besneeuwde wegen terug naar Portland om onze ideeën op de tekentafel uit te werken. Juist daarom moet het designgedeelte plaatsvinden in de natuur: je krijgt ideeën die je niet krijgt als je in de studio bent. Je doet nieuwe inspiratie op, ziet wat belangrijk is als je in de natuur bent en voelt wat de natuur met je kan doen. Je kunt theorieën testen, ideeën met elkaar delen en gezamenlijke energie opbouwen.

De plekken die we hebben gekozen, zijn de plekken om inspiratie op te doen. In de ruige natuur, de magie van buiten zijn. En als we spreken voor het buitenleven, spreken we voor de aarde — en de aarde spreekt voor ons allemaal.